Ομιλία του Φαήλου Κρανιδιώτη στην χθεσινή κοινή εκδήλωση κοπής πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας των δημοτικών τοπικών οργανώσεων της ΝΔ Αιγίου και Νικολάου Πλαστήρα και της διαμερισματικής τοπικής οργάνωσης Τεμένης Αιγίου:Είναι τιμή να βρίσκεσαι ανάμεσα στις γραμμές του πραγματικού Κόμματος που είναι οι απλοί άνθρωποι, η βάση.
Είναι τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα στον αληθινό κόσμο της εργασίας….
….Θέλω να σας πω για τους Μικρούς Παρθενώνες που είναι διάσπαρτοι στην Πατρίδα μας κι εδώ στον ωραίο τόπο σας. Όπου κι αν στρέψετε το βλέμμα σας θα τους δείτε.
Πριν πολλά χρόνια φοιτητής πήγα για πρώτη φορά στην Κύπρο με πλοίο, να προσκυνήσω τη γη του Ευαγόρα, του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Δυόμιση μέρες στο κατάστρωμα μ’ ένα στρατιωτικό σακκίδιο, υπνόσακκο και 5000 δραχμές στην τσέπη. Κάπου εκεί στις Κυκλάδες, όπως το πλοίο περνούσε δίπλα από την απόκρημνη ακτή είδα ψηλά στο βράχο ένα πάτημα, μια φλούδα γης με δυο τρεις μοναχικές ελιές, που για να βλέπουν τον ήλιο είχαν γείρει, συστρέψει τον κορμό τους.
Κάποιος, κάποτε, ανέβηκε ως εκεί πάνω, απ’ το μονοπάτι των κατσικιών με δυο μπολιάματα και μια τσάπα. Φύτεψε κάτι αιώνιο που βγάζει καρπούς ως και σήμερα. Γενιές γενεών τις φρόντισαν, τις κλάδεψαν. Έλληνες.
Ο παππούς μου, από την μάνα μου, ένας φτωχός αγρότης από το Μαυρομμάτι της Βοιωτίας πήγε πολεμώντας με το μάνλιχερ και την ξιφολόγχη ως έξω από την Άγκυρα. Τον έμαθε να διαβάζει ο Λοχαγός του στα χαρακώματα του Σαγγάριου και του Εσκή Σεχήρ στις ανάπαυλες της μάχης. Γύρισε, με τα τεκμήρια της ανδρείας του, μια σπάθη του τουρκικού ιππικού και αυτός, ένας άνθρωπος, μόνος, με τ’ άλογο, την τσάπα και το τσεκούρι ξεχέρσωσε μόνος του 30 στρέμματα λόγγου με βάτα και πουρνάρια, που ‘χε ξεκινήσει να τα καθαρίζει από 14 χρονών και που ‘χαν αγριέψει στην απουσία του. Καθάριζε λίγα μέτρα και φύτευε μια ελιά, ακόμη λίγα κι άλλη μια ελιά. Σήμερα είναι δυο παραγωγικοί ελαιώνες. Ένας άνθρωπος μόνος του. Ένας Έλληνας.
Αυτοί είναι οι Μικροί Παρθενώνες του λαού μας, οι δικοί σας Μικροί Παρθενώνες, αιώνια μνημεία του μόχθου και της δημιουργικότητας των πατέρων μας, του δικού μας, του δικού σας μόχθου. Είναι τα περβόλια κι οι ελαιώνες σας, τα σπίτια κι οι εκκλησιές σας. Αναβαθμίδες σ’ απότομες πλαγιές ή πλούσια χωράφια σε κάμπους. Μικρός Παρθενώνας είναι το μικρό εστιατόριο του φτωχού Έλληνα μετανάστη στο Σικάγο κι η φαμίλια του, μέσα στην οποία ανάστησε παιδιά που σήμερα διδάσκουν σε Πανεπιστήμια, διαπρέπουν στις επιχειρήσεις.
Μικρός Παρθενώνας είναι ότι χτίσατε κι αναθρέψατε με αγώνα, πίστη και αγάπη. Εσείς κι όλοι πριν από σας.
Γιατί αυτός είναι ο Λαός μας. Δημιουργοί και Μαχητές.
Όχι αυτό που περιγράφουν οι «αντεξουσιαστές» συκοφάντες του κ. Παπανδρέου, οι σαράφηδες του Μνημονίου και τα εξαπτέρυγα τους. Όχι αυτό που περιγράφεται από την γάγγραινα της «πολιτικής ορθότητας», από τους ανακυκλωμένους αριστεριστές που μισούν το χώμα που πατάνε, το ίδιο τους το αίμα, το πρόσωπο τους στον κόσμο και στην Ιστορία.
Θυμηθείτε τα χέρια του πατέρα σας, του παππού σας, της μάνας σας. Τραχιά, σκαμμένα από τη δουλειά.
Χέρια αγωνιστών της επιβίωσης. Όχι κρινοδάχτυλα μεσαζόντων, όχι απαλά χεράκια ταβλαδόρων του Κολωνακίου, έστω και με μεταγραφή, που επιδοτούνται αδρανούντες για να καθυβρίζουν, μετά τις 11, γιατί τότε ξυπνούν, την ίδια την Πατρίδα, την εθνική μας ταυτότητα και να λοιδορούν κάθε πατριωτική φωνή.
Όχι, οι υπεργολάβοι των ξένων συμφερόντων δεν έχουν, δεν θα μπορούσαν να έχουν τέτοια τίμια χέρια, σαν αυτά που σας ανάστησαν εσάς κι έκαναν τον τόπο σας, τον τόπο μας να καρπίζει.
Θέλουμε τρία πράγματα.
Φόβο, Σκοπό και Ηγεσία.
Φόβο για τους ασύδοτους Δυνατούς, την διαπλοκή των συμφερόντων που απομυζά κάθε ικμάδα της ζωής της χώρας.
Θέλουμε Σκοπό για τον Λαό μας, απάτητες κορφές για να τις πατήσουμε, να πάμε στους ανοικτούς ορίζοντες που μας δείχνουν οι Ήρωες, οι Ιδέες, τα Σύμβολα μας. ΄
Ήρωες, Ιδέες και Σύμβολα μιας πλατιάς παράταξης που έχει χρώματα, δύο και μόνο, το γαλάζιο τ’ ουρανού και το λευκό του αφρού της θάλασσας μας. Τα χρώματα της Σημαίας που μας σκεπάζει όλους και μας ενώνει: την Λαϊκή Δεξιά και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας. Κι όσους από την Αριστερά ή το λεγόμενο Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, άστεγοι κι ανέστιοι πια πολιτικά αλλά τίμιοι άνθρωποι, διακρίνουν τα αδιέξοδα του τόπου.
Η αληθινή αμφίπλευρη διεύρυνση δεν θα γίνει με υποστολή της σημαίας.
Θα σηκώσουμε την σημαία μας ως τον ουρανό!
Η αμφίπλευρη διεύρυνση θα γίνει με βάση πράγματα που βρίσκονται βαθιά μέσα στην καρδιά και την συνείδηση των ανθρώπων, πράγματα για τα οποία έχουν μνήμες κι αισθήματα.
Θα την χτίσουμε πάνω στα αγκωνάρια του Πατριωτισμού, της λαϊκότητας, του αληθινού φιλελευθερισμού, του εθνικού συμφέροντος και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεν θ΄ απολογηθούμε σε κανέναν για την αγάπη μας στην Πατρίδα και στο Έθνος μας.
Είναι σαν να μας ζητούν να απολογηθούμε γιατί αγαπάμε τους γονείς και τα παιδιά μας.
Ο αληθινός φιλελευθερισμός δεν έχει σχέση με την κοινωνική ανθρωποφαγία του νεοφιλευθερισμού. Δεν έχει σχέση με τον νόμο της ζούγκλας που θέλουν να εφαρμόσουν οι τοποτηρητές του Μνημονίου και τα εξαπτέρυγα τους.
Κι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι πατέντα στο Υπουργείο Εμπορίου κατοχυρωμένη στο όνομα της όποιας αριστεράς.
Ποιος θέσπισε κι εφάρμοσε αυστηρά το οκτάωρο; Ποιος έφτιαξε το ΙΚΑ;
Η κοινή λογική, η ανάγκη για κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη, δεν έχουν χρώμα κι είναι καθήκον. Όλων.
Ο Ελληνισμός είναι ανθρωποκεντρικός, γι’ αυτό δεν μπορούμε να πετάμε τους ανθρώπους μας στον κοινωνικό Καιάδα, που τόσο θέλγει τους νεοφιλελεύθερους, πράσινους, ροζ και μαύρους.
Ο πλούτος μας είναι οι άνθρωποι μας. Όλοι.
Το φτωχό παιδί από το μικρό χωριό του Μωριά ή από την Δραπετσώνα ή την Κομοτηνή, πρέπει να έχει την ευκαιρία που δικαιούται. Γιατί μπορεί να είναι ο αυριανός Ηγέτης, ο σπουδαίος επιστήμονας ή καλλιτέχνης. Κι αυτό απαιτεί κοινωνική πολιτική.
Είναι καθήκον μας να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες, που να αναδεικνύει τους άριστους και να την κυβερνούν οι άριστοι, απ’ όπου κι αν προέρχονται, από το Αίγιο ή την Εκάλη, από την Λάρισα ή την Λήμνο.
Σας είπα για τον Φόβο και τον Σκοπό. Χρειαζόμαστε όμως και Ηγεσία, Ηγέτη που να εμπνέει τον Φόβο, όχι στον Λαό για να τον συνθλίψει αλλά στους Δυνατούς, στους φορείς της παρακμής, Ηγέτη που να στέκεται ψηλότερα απ’ όλους και να δείχνει στον Λαό τον Σκοπό, να μπορεί να κάνει τα παραπάνω και τα παρακάτω.
Και Ηγέτη επιτέλους έχουμε. Τον ανέδειξε ένα ορμητικό ποτάμι που συνέτριψε με την ψήφο και την δυναμική του τα τζάκια και τις σκοτεινές κάμαρες, τις προθέσεις δημοκόπων και δημοσκόπων.
Ηγέτης που έφερε πάλι στην επιφάνεια τις Ιδέες μας. Μίλησε για πραγματική πολιτική, πατριωτισμό, εθνικό συμφέρον, κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι καιροί που ήδη ήρθαν είναι άγριοι. Θα απαιτήσουν όλες τις δυνάμεις μας, τον καλύτερο εαυτό μας.
Θα είμαστε ενωμένοι δίπλα του με μια και μοναδική ατζέντα. Την δική του, των ιδεών του, των κοινών μας ιδεών.
Ο Αντώνης Σαμαράς κάρφωσε την Σημαία του στην γη και γύρω της έρχονται πάνοπλοι όσοι αγαπούν την Πατρίδα, φέροντες τα πιο αρχαία όπλα, που είναι κατά πιο σύγχρονα: την φιλοτιμία, την εργατικότητα, την τιμιότητα.
Έρχονται όσοι πιστεύουν στην δημιουργικότητα και την ανάπτυξη. Όσοι θέλουν όχι απλά δυνατή παράταξη αλλά δυνατή Ελλάδα.
Γιατί ερχόμαστε βαθιά από την Ιστορία και πάμε ολόϊσια στο Μέλλον.
Σας εύχομαι Καλή Χρονιά κι επειδή η μεγάλη μου αγάπη ήταν και είναι η Ιστορία, σας λέω ότι πάντα από τις στράτες του Μωρηά έρχονται ωραία πράγματα…
Κι η Ιστορία γι’ άλλη μια φορά θα το επιβεβαιώσει…
Η 29η Νοεμβρίου ήταν για μένα μια από τις μεγαλύτερες ηθικές ικανοποιήσεις της ζωής μου, να βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά να κατεβαίνει την οδό Ρηγίλλλης ανάμεσα σ’ ένα πλήθος χιλιάδων φίλων του, απλούς ανθρώπους, μ’ ένα δάσος ελληνικών σημαιών να κυματίζουν, για ν’ αναλάβει την Ηγεσία του κόμματος μας.
Δεν θ’ αργήσει λοιπόν η μέρα που θα δούμε τον Αντώνη Σαμαρά μ’ ένα ακόμη πιο μεγάλο πλήθος λαού να περπατά με την νεοορκισμένη κυβέρνηση του από την Ηρώδου Αττικού στην Βουλή των Ελλήνων.
Σας ευχαριστώ.