Λέκτορας Ιατρικής Παν/μίου Πατρών
Πολλές φορές την δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για να μην βρει φθόγγους και ήχους η κραυγή μας.
Την δαγκώνουμε και την ματώνουμε για να μην αφήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα να γράψουν σε σκληρό χώμα για τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας και τα χειρότερα που φοβόμαστε πως έρχονται.
Την δαγκώνουμε και την ματώνουμε για να μην αφήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα να γράψουν σε σκληρό χώμα για τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας και τα χειρότερα που φοβόμαστε πως έρχονται.
Κάποτε όμως μας ξεφεύγει ο έλεγχος και η οργή παίρνει την γραφίδα της να βλαστημήσει και να ξεσπάσει.
Ναι, να βλαστημήσει αυτό το πολιτικό σύστημα και κάποιους άθλιους “ταγούς” του που το ξήλωσαν και το εξευτέλισαν και μας έφτασαν ως εδώ στα πρόθυρα μιας οικονομικής χρεοκοπίας, στα κράσπεδα μιας ηθικής πολιτικής χρεοκοπίας και αργότερα ίσως ως την άκρη μιας κοινωνικής έκρηξης με τραγικές τις συνέπειες.
Να βλαστημήσει όμως και να ξεσπάσει και για εμάς τους ίδιους θέλει αυτή η γραφίδα, που τόσα χρόνια σαν “λογικοί νοικοκυραίοι” σιωπούσαμε οι άθλιοι και νοιαζόμασταν ο καθένας μας μόνον για τον τεράστιο εαυτούλη του—και με κάθε τρόπο...
Πολυοργανική ανεπάρκεια λέγεται στην ιατρική η δραματική κατάσταση του βαρύτατα άρρωστου οργανισμού που όλα τα βιολογικά του συστήματα βρίσκονται πλέον σε οριακό σημείο λειτουργίας, λίγο πριν την ισοηλεκτρική γραμμή στο ΗΚΓ.
Και έτσι δείχνει να μοιάζει πλέον η βαθειά δομική κρίση της πατρίδας μας και του λαού μας.
Με μια πολιτικοκοινωνική πολυοργανική ανεπάρκεια που έχει διαβρώσει και διαλύσει τα πάντα, με μια σάπια καπιταλιστική και τραπεζοληστρική πραγματικότητα που ασφυκτικά πλέον στραγγαλίζει και ματώνει όλη την κοινωνία και με μια πνευματική εξουσία στο βαθύ λήθαργο της αυτιστικής της απάθειας και όχι μόνον.
Αλλά και με όλους εμάς να ψάχνουμε μόνιμα έξω από την αυλή μας τους φταίχτες της κατάντιας μας.
Αυτής της κατάντιας που ακόμα δεν έχουμε δει ολόκληρο το σκληρό και βρώμικο πρόσωπό της.
Αλήθεια, πόσο άλλο θα αντέξει αυτός ο ευκολόπιστος, μοιραίος και άβουλος λαός την αδικία, την διαφθορά, την μιζέρια και την προσβολή των καιρών;
Πόσο ακόμα θα επιτρέπει στους επιτήδειους να τον εξαπατούν και ανενόχλητα να ασελγούν στη ζωή του, φτάνοντας κάποιοι αχρείοι μέχρι και την ίδια την Εθνική του Ιστορία σήμερα;
Αλλά και για πόσο ακόμα αυτός ο λαός θα συνεχίσει να ψηφίζει τα διεφθαρμένα πολιτικά ανδρείκελα που ατιμώρητα—ΝΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ, πλουτίζουν πάνω στις σάρκες του και αναίσχυντα συνεχίζουν να ξιπάζονται και να ρεύονται στις πρώτες θέσεις της βρώμικης και φανταχτερής βιτρίνας της παρακμής;
Και αυτοί όμως που επικίνδυνα σήμερα μας κυβερνούν και μας βουλιάζουν γνωρίζουν άραγε, εκτός από το μειωτικό, επαχθές και αποτυχημένο Μνημόνιό τους, τι κρίσιμα χρειάζεται πλέον η πατρίδα μας, εδώ στην άκρη του γκρεμού που τη φτάσανε και με τις δικές τους βαριές και διαχρονικές ευθύνες;
Αλλά και εμείς ο… “κυρίαρχος” λαός ξέρουμε άραγε τι ζητάμε και τι θέλουμε;
Θέλουμε μήπως μια άλλη καλύτερη διαχείριση της παρακμής μας με βελτιωμένους τους πρωταγωνιστές της ντροπής μας η θέλουμε άξιους ταγούς που σαν το “άλας της γης” θα διώξουν το σκοτάδι και θα μας δείξουν τους νέους δρόμους;
Αυτό όμως το βαθύ σκοτάδι και η όζουσα σήψη του θα φύγουν μόνον όταν όλοι μαζί αποφασίσουμε αυτούς όλους τους αχρείους και επίορκους τους ξαποστείλουμε κάποτε οριστικά και αμετάκλητα στον Καιάδα της αυταξίας τους και όταν η Δικαιοσύνη θα βγάλει επιτέλους από τα μάτια της το σκούρο της μαντήλι, μήπως έτσι και μαλακώσει λίγο ο υπόκωφος θυμός της κοινωνίας και προλάβουμε την οργή της πριν φτάσει στην απόγνωση.
Για να ξανακοιτάξουμε κατόπιν και με ξάστερη τη ματιά στο μέλλον αναζητώντας τον νέο Ηγέτη που θα εμποδίσει τα χειρότερα που μας απειλούν, μας ψηλαφούν και μας τρομάζουν.
Τον νέο Ηγέτη που οι καιροί απαιτούν αλλά και εκκολάπτουν ήδη και που ανάμεσα στο όποιο ρίσκο της ανατροπής και στη “σύνεση” μιας καλύτερης ενδοσυστημικής διαχείρισης θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει αυτό που αφήνει βαθύ αποτύπωμα στην ιστορία και θα ξαναδώσει στην πατρίδα όραμα, αξιοπρέπεια, αντοχή και ελπίδα, αλλά και θα ξαναθυμίσει στο λαό το ΕΜΕΙΣ .
Το ΕΜΕΙΣ μέσα σε ένα νέο αξιακό επαναπροσδιορισμό και για μια άλλη κοινωνική κουλτούρα, που τόσο τραγικά μας λείπει και τόσο οριακά χρειαζόμαστε.
Ναι, να βλαστημήσει αυτό το πολιτικό σύστημα και κάποιους άθλιους “ταγούς” του που το ξήλωσαν και το εξευτέλισαν και μας έφτασαν ως εδώ στα πρόθυρα μιας οικονομικής χρεοκοπίας, στα κράσπεδα μιας ηθικής πολιτικής χρεοκοπίας και αργότερα ίσως ως την άκρη μιας κοινωνικής έκρηξης με τραγικές τις συνέπειες.
Να βλαστημήσει όμως και να ξεσπάσει και για εμάς τους ίδιους θέλει αυτή η γραφίδα, που τόσα χρόνια σαν “λογικοί νοικοκυραίοι” σιωπούσαμε οι άθλιοι και νοιαζόμασταν ο καθένας μας μόνον για τον τεράστιο εαυτούλη του—και με κάθε τρόπο...
Πολυοργανική ανεπάρκεια λέγεται στην ιατρική η δραματική κατάσταση του βαρύτατα άρρωστου οργανισμού που όλα τα βιολογικά του συστήματα βρίσκονται πλέον σε οριακό σημείο λειτουργίας, λίγο πριν την ισοηλεκτρική γραμμή στο ΗΚΓ.
Και έτσι δείχνει να μοιάζει πλέον η βαθειά δομική κρίση της πατρίδας μας και του λαού μας.
Με μια πολιτικοκοινωνική πολυοργανική ανεπάρκεια που έχει διαβρώσει και διαλύσει τα πάντα, με μια σάπια καπιταλιστική και τραπεζοληστρική πραγματικότητα που ασφυκτικά πλέον στραγγαλίζει και ματώνει όλη την κοινωνία και με μια πνευματική εξουσία στο βαθύ λήθαργο της αυτιστικής της απάθειας και όχι μόνον.
Αλλά και με όλους εμάς να ψάχνουμε μόνιμα έξω από την αυλή μας τους φταίχτες της κατάντιας μας.
Αυτής της κατάντιας που ακόμα δεν έχουμε δει ολόκληρο το σκληρό και βρώμικο πρόσωπό της.
Αλήθεια, πόσο άλλο θα αντέξει αυτός ο ευκολόπιστος, μοιραίος και άβουλος λαός την αδικία, την διαφθορά, την μιζέρια και την προσβολή των καιρών;
Πόσο ακόμα θα επιτρέπει στους επιτήδειους να τον εξαπατούν και ανενόχλητα να ασελγούν στη ζωή του, φτάνοντας κάποιοι αχρείοι μέχρι και την ίδια την Εθνική του Ιστορία σήμερα;
Αλλά και για πόσο ακόμα αυτός ο λαός θα συνεχίσει να ψηφίζει τα διεφθαρμένα πολιτικά ανδρείκελα που ατιμώρητα—ΝΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ, πλουτίζουν πάνω στις σάρκες του και αναίσχυντα συνεχίζουν να ξιπάζονται και να ρεύονται στις πρώτες θέσεις της βρώμικης και φανταχτερής βιτρίνας της παρακμής;
Και αυτοί όμως που επικίνδυνα σήμερα μας κυβερνούν και μας βουλιάζουν γνωρίζουν άραγε, εκτός από το μειωτικό, επαχθές και αποτυχημένο Μνημόνιό τους, τι κρίσιμα χρειάζεται πλέον η πατρίδα μας, εδώ στην άκρη του γκρεμού που τη φτάσανε και με τις δικές τους βαριές και διαχρονικές ευθύνες;
Αλλά και εμείς ο… “κυρίαρχος” λαός ξέρουμε άραγε τι ζητάμε και τι θέλουμε;
Θέλουμε μήπως μια άλλη καλύτερη διαχείριση της παρακμής μας με βελτιωμένους τους πρωταγωνιστές της ντροπής μας η θέλουμε άξιους ταγούς που σαν το “άλας της γης” θα διώξουν το σκοτάδι και θα μας δείξουν τους νέους δρόμους;
Αυτό όμως το βαθύ σκοτάδι και η όζουσα σήψη του θα φύγουν μόνον όταν όλοι μαζί αποφασίσουμε αυτούς όλους τους αχρείους και επίορκους τους ξαποστείλουμε κάποτε οριστικά και αμετάκλητα στον Καιάδα της αυταξίας τους και όταν η Δικαιοσύνη θα βγάλει επιτέλους από τα μάτια της το σκούρο της μαντήλι, μήπως έτσι και μαλακώσει λίγο ο υπόκωφος θυμός της κοινωνίας και προλάβουμε την οργή της πριν φτάσει στην απόγνωση.
Για να ξανακοιτάξουμε κατόπιν και με ξάστερη τη ματιά στο μέλλον αναζητώντας τον νέο Ηγέτη που θα εμποδίσει τα χειρότερα που μας απειλούν, μας ψηλαφούν και μας τρομάζουν.
Τον νέο Ηγέτη που οι καιροί απαιτούν αλλά και εκκολάπτουν ήδη και που ανάμεσα στο όποιο ρίσκο της ανατροπής και στη “σύνεση” μιας καλύτερης ενδοσυστημικής διαχείρισης θα διακρίνει και θα ξεχωρίσει αυτό που αφήνει βαθύ αποτύπωμα στην ιστορία και θα ξαναδώσει στην πατρίδα όραμα, αξιοπρέπεια, αντοχή και ελπίδα, αλλά και θα ξαναθυμίσει στο λαό το ΕΜΕΙΣ .
Το ΕΜΕΙΣ μέσα σε ένα νέο αξιακό επαναπροσδιορισμό και για μια άλλη κοινωνική κουλτούρα, που τόσο τραγικά μας λείπει και τόσο οριακά χρειαζόμαστε.