Λέκτορας Παν/μίου Πατρών
Δεν ήθελα, άγιες μέρες που είναι ακόμα, να πάρω πάλι το μολύβι μου και να γράψω όσα οι σιαμαίες ψυχή και σκέψη μου κάθε τόσο δυσάρεστα βιώνουν και αραδιάζουν.
Να όμως, που ξαναέπεσα στην παγίδα της ίδιας συνήθειας, αλλά και της ενδόμυχης πάντα πονηριάς για κάποιο μικρό άλλοθι ίσως, πως τάχα αντιστέκομαι, πως τάχα δρω, πως τάχα δεν ιδιωτεύω και κάτι μπορώ κι εγώ σαν πολίτης να αλλάξω στο γκρι τοπίο που με πνίγει.
Κι ας το ξέρω πια καλά πως σχεδόν τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω, αφού αυτοί που κανονίζουν και αφεντεύουν τη ζωή μου είναι κάποιοι τεράστιοι Γκιούλιβερ και Γολιάθ που καγχάζουν για την ψήφο μου στη λεγόμενη δημοκρατία κι εγώ μπροστά τους ένα λιλιπούτειο ανθρωπάκι κι ένα μικρός Δαυίδ με μια ακίνδυνη σφεντόνα στα χέρια--κι ας νόμιζα άλλοτε αλλιώς.
Ένα μικρό τίποτα δηλαδή που επιμένει όμως ως τα σήμερα να κρατάει σφιχτά τις σημαίες των κοινωνικών ιδεών του, νομίζοντας, έστω και λιγότερο ανυποψίαστα πλέον, ότι κάπου αντιστέκεται και προσφέρει στο λιπόσαρκο ΕΜΕΙΣ της αυτιστικής μας κοινωνίας, που για τόσα πολλά ευθύνεται.
Αυτήν όμως την κατάρα και την καταχνιά που δραματικά βιώνουμε σήμερα--και με τα χειρότερα ακόμα που μας απειλούν, πρέπει κάποτε όλοι μαζί να την ξορκίσουμε, να την ανατρέψουμε και να της κλείσουμε οριστικά τον μαύρο κύκλο.
Αυτόν τον δηλητηριασμένο και αηδιαστικό μαύρο κύκλο που μας βυθίζει, μας αρρωσταίνει και μας πηγαίνει ως τον ατιμωτικό θάνατο της εθνικής μας αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής μας ευαισθησίας που μαζί με τις ηθικές μας αντοχές πολύ αυστηρά φαίνεται πως θα μετρηθεί στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Πριν λοιπόν έρθει εκείνη η ώρα πάρα πολλά προλαβαίνουμε να αλλάξουμε στον τόπο μας.
Κι εδώ χωρίς περιστροφές η ευθύνη του νέου Ηγέτη γίνεται ιστορικά σημαντική και συγκυριακά ώριμη και επιβεβλημένη.
Του νέου Ηγέτη που θα συγκρουστεί με το ένοχο και ανήθικο εντός και εκτός των τειχών διαβρωμένο σύστημα, που ακόμα και σήμερα και παρά τις τεράστιες ευθύνες του στην παρακμή και την σήψη, συνεχίζει θρασύτατα να προβάλλει τους ίδιους αχρείους του κομπάρσους .
Με την ίδια πάντα εκπορνευτική ψευτιά, με την ίδια γλοιώδη υποκρισία, με το ίδιο γελοίο και στο βάθος αιμοβόρικο δήθεν.
Κυρίως όμως με τον ίδιο ατιμώρητο υλικό και πνευματικό νεοπλουτισμό.
Αλήθεια, πόσες και πόσες ακόμα φορές θα πούμε στον εαυτό μας, άνοιξε την πόρτα επιτέλους φίλε, φτάνει ως εδώ η ψυχοθεραπεία του ανέξοδου θυμού και πόνου για την πολυφίλητη πατρίδα;
Αλλά και πόσες φορές ακόμη θα βλαστημήσεις και θα κλάψεις πάλι σιωπηλά φίλε για την κατάντια αυτής της πατρίδας, που την περιγελούν πια και οι «πολιτισμένοι» και οι απολίτιστοι;
Τελικά λοιπόν σε όλα αυτά εγώ ο ελάχιστος τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω;
Ίσως όχι, ούτε όμως και τον εαυτό μου ευτυχώς, που πάντα το ίδιο πεισματικά θα σκέφτεται, θα νοιώθει και θα παλεύει.
Ας πούμε λοιπόν πάλι το Χριστός Ανέστη και για το τέλος ας ευχηθούμε πως στην φοβέρα και το έρεβος των ημερών θα γίνει αντίδοτο και βακτηρία δύναμης η χαραμάδα φως από το αναστάσιμο κερί που θα μας θυμίζει πάντα και την γλυκιά και ανέσπερη των γονιών μας κουβέντα και συμβουλή.
«Mη μας ντροπιάσεις…»
Δική μας λοιπόν η ευθύνη, δική μας η απόφαση και δική μας η σκληρή απάντηση—ξέπλυμα της ντροπής, μας σε όλους αυτούς που μας εξαπατούν, μας ξεπουλούν και μας εξαθλιώνουν.
Ένα μικρό τίποτα δηλαδή που επιμένει όμως ως τα σήμερα να κρατάει σφιχτά τις σημαίες των κοινωνικών ιδεών του, νομίζοντας, έστω και λιγότερο ανυποψίαστα πλέον, ότι κάπου αντιστέκεται και προσφέρει στο λιπόσαρκο ΕΜΕΙΣ της αυτιστικής μας κοινωνίας, που για τόσα πολλά ευθύνεται.
Αυτήν όμως την κατάρα και την καταχνιά που δραματικά βιώνουμε σήμερα--και με τα χειρότερα ακόμα που μας απειλούν, πρέπει κάποτε όλοι μαζί να την ξορκίσουμε, να την ανατρέψουμε και να της κλείσουμε οριστικά τον μαύρο κύκλο.
Αυτόν τον δηλητηριασμένο και αηδιαστικό μαύρο κύκλο που μας βυθίζει, μας αρρωσταίνει και μας πηγαίνει ως τον ατιμωτικό θάνατο της εθνικής μας αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής μας ευαισθησίας που μαζί με τις ηθικές μας αντοχές πολύ αυστηρά φαίνεται πως θα μετρηθεί στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Πριν λοιπόν έρθει εκείνη η ώρα πάρα πολλά προλαβαίνουμε να αλλάξουμε στον τόπο μας.
Κι εδώ χωρίς περιστροφές η ευθύνη του νέου Ηγέτη γίνεται ιστορικά σημαντική και συγκυριακά ώριμη και επιβεβλημένη.
Του νέου Ηγέτη που θα συγκρουστεί με το ένοχο και ανήθικο εντός και εκτός των τειχών διαβρωμένο σύστημα, που ακόμα και σήμερα και παρά τις τεράστιες ευθύνες του στην παρακμή και την σήψη, συνεχίζει θρασύτατα να προβάλλει τους ίδιους αχρείους του κομπάρσους .
Με την ίδια πάντα εκπορνευτική ψευτιά, με την ίδια γλοιώδη υποκρισία, με το ίδιο γελοίο και στο βάθος αιμοβόρικο δήθεν.
Κυρίως όμως με τον ίδιο ατιμώρητο υλικό και πνευματικό νεοπλουτισμό.
Αλήθεια, πόσες και πόσες ακόμα φορές θα πούμε στον εαυτό μας, άνοιξε την πόρτα επιτέλους φίλε, φτάνει ως εδώ η ψυχοθεραπεία του ανέξοδου θυμού και πόνου για την πολυφίλητη πατρίδα;
Αλλά και πόσες φορές ακόμη θα βλαστημήσεις και θα κλάψεις πάλι σιωπηλά φίλε για την κατάντια αυτής της πατρίδας, που την περιγελούν πια και οι «πολιτισμένοι» και οι απολίτιστοι;
Τελικά λοιπόν σε όλα αυτά εγώ ο ελάχιστος τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω;
Ίσως όχι, ούτε όμως και τον εαυτό μου ευτυχώς, που πάντα το ίδιο πεισματικά θα σκέφτεται, θα νοιώθει και θα παλεύει.
Ας πούμε λοιπόν πάλι το Χριστός Ανέστη και για το τέλος ας ευχηθούμε πως στην φοβέρα και το έρεβος των ημερών θα γίνει αντίδοτο και βακτηρία δύναμης η χαραμάδα φως από το αναστάσιμο κερί που θα μας θυμίζει πάντα και την γλυκιά και ανέσπερη των γονιών μας κουβέντα και συμβουλή.
«Mη μας ντροπιάσεις…»
Δική μας λοιπόν η ευθύνη, δική μας η απόφαση και δική μας η σκληρή απάντηση—ξέπλυμα της ντροπής, μας σε όλους αυτούς που μας εξαπατούν, μας ξεπουλούν και μας εξαθλιώνουν.