Της Αριάν Λαζαρίδου(Στήν ερασιτεχνική, λιγο "θολή" φωτογραφία, 42 ετών, πατέρας δυό αγοριών, ο δολοφονημένος Κωστής Περατικός, σύντροφος τής Αριάν Λαζαρίδου την εποχή της δολοφονίας του)
Βρίσκομαι στο εξοχικό μου όπου έχω κρυφτεί απ όσα συμβαίνουν στην Αθήνα, προστατεύοντας τα όποια σπασμένα νεύρα επιβίωσαν από την δολοφονία τού συντρόφου μου Κωστή Περατικού, μιάς και οι πληγές αργούν πάρα πολύ να κλείσουν, παίζοντας με το παιδί το οποίο κατάφερα-τόλμησα να βάλω στη ζωή μου, ήρθαν τα νέα.
Παίζει να αποφυλακιστεί ο Ξηρός, άκουσα και τρέμω. Τρέμω από οργή και ο φόβος επέστρεψε. Ποιός δικαστής, ποιά χώρα, ποιά δικαιώματα; Ντροπή και πάλι ντροπή.
Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που ήθελα να πάρω τον νόμο στα χέρια μου να ορμήσω μέσα στο δικαστήριο και να θέσω εγώ ένα τέλος σ’ αυτή την αλυσίδα πόνου μέχρι που με «λογίκεψαν» ότι όλα θα πάνε καλά τώρα που τους έπιασαν και θα μπουν φυλακή είχα πει Μπράβο Χρυσοχοϊδη ορίστε που το σύστημα λειτουργεί και αυτοί οι άνθρωποι θα σαπίσουν στη φυλακή. Και τώρα να. Μια είδηση από το πουθενά ότι «οι δολοφόνοι εξέτισαν» κλπ - και θέλω να πάρω ένα όπλο και να τον περιμένω εγώ η ίδια να τον γαζώσω μόλις βγει ξεχνώντας τις συνέπειες στο παιδί μου. Μια τυφλή οργή με κάνει να φαντασιώνομαι πώς να πάρω πίσω τον πόνο που προκάλεσαν σε μένα στα παιδιά σε όλους που στ όνομα του καπιταλισμού της ιδεολογίας ή ότι, δεν με νοιάζει, έχασαν την μέχρι τότε ζωή τους, την ελπίδα για το αύριο τα όνειρα τα σχέδια-την χαρά την ελευθερία της ζωής.
Μπορεί να ακούγομαι γελοία, αλλά όλο τον τελευταίο καιρό υπερασπίζομαι και προσπαθώ να δω την άσπρη μέρα στην άκρη τού τούνελ με το πολιτικό χάος που επικρατεί, αλλά αυτό ήταν το τέλος της ελπίδας. Σ αυτή τη χώρα είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας
Ο νόμος στα χέρια μας λεν στα χωριά. Αυτό εννοούν; Αναρωτιέμαι.
Ντροπή και πάλι ντροπή.
Κι όλοι οι εφιάλτες πάλι πίσω.
Ένα συμβόλαιο θανάτου- σ' αυτό το άκρατο κράτος.
Αυτό επιθυμείτε λοιπόν;
Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που ήθελα να πάρω τον νόμο στα χέρια μου να ορμήσω μέσα στο δικαστήριο και να θέσω εγώ ένα τέλος σ’ αυτή την αλυσίδα πόνου μέχρι που με «λογίκεψαν» ότι όλα θα πάνε καλά τώρα που τους έπιασαν και θα μπουν φυλακή είχα πει Μπράβο Χρυσοχοϊδη ορίστε που το σύστημα λειτουργεί και αυτοί οι άνθρωποι θα σαπίσουν στη φυλακή. Και τώρα να. Μια είδηση από το πουθενά ότι «οι δολοφόνοι εξέτισαν» κλπ - και θέλω να πάρω ένα όπλο και να τον περιμένω εγώ η ίδια να τον γαζώσω μόλις βγει ξεχνώντας τις συνέπειες στο παιδί μου. Μια τυφλή οργή με κάνει να φαντασιώνομαι πώς να πάρω πίσω τον πόνο που προκάλεσαν σε μένα στα παιδιά σε όλους που στ όνομα του καπιταλισμού της ιδεολογίας ή ότι, δεν με νοιάζει, έχασαν την μέχρι τότε ζωή τους, την ελπίδα για το αύριο τα όνειρα τα σχέδια-την χαρά την ελευθερία της ζωής.
Μπορεί να ακούγομαι γελοία, αλλά όλο τον τελευταίο καιρό υπερασπίζομαι και προσπαθώ να δω την άσπρη μέρα στην άκρη τού τούνελ με το πολιτικό χάος που επικρατεί, αλλά αυτό ήταν το τέλος της ελπίδας. Σ αυτή τη χώρα είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας
Ο νόμος στα χέρια μας λεν στα χωριά. Αυτό εννοούν; Αναρωτιέμαι.
Ντροπή και πάλι ντροπή.
Κι όλοι οι εφιάλτες πάλι πίσω.
Ένα συμβόλαιο θανάτου- σ' αυτό το άκρατο κράτος.
Αυτό επιθυμείτε λοιπόν;