«Η Ελλάδα έχει βιομηχανία αλλά βρίσκεται στην Βουλγαρία!»
Στις 26 Αυγούστου ένα ενδιαφέρον άρθρο[2] του διαδικτυακού Bloomberg ασχολήθηκε με την μετανάστευση Ελληνικών επιχειρήσεων στην Βουλγαρία. Σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, 2.000 και πλέον επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων έχουν εγκατασταθεί ήδη στην Βουλγαρία εκ των οποίων το 40% μόλις φέτος! Το άρθρο προσεγγίζει το πολιτικό-οικονομικό σκηνικό που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα και διερευνά τους λόγους αυτής της επενδυτικής όσμωσης.
«Η λειτουργία μας στην Βουλγαρία κοστίζει πολύ λιγότερο από την Ελλάδα λόγω μειωμένων φόρων και μισθών. Επίσης, η φορολογική νομοθεσία στην Βουλγαρία είναι πολύ απλούστερη, ξεκάθαρη και κυρίως προβλέψιμη» αναφέρει ανώτατο διευθυντικό στέλεχος ελληνικής βιομηχανίας που λειτουργεί ήδη 5 εργοστάσια στην Βουλγαρία απασχολώντας 1000 εργαζομένους.
Το ότι η Βουλγαρία φορολογεί τις επιχειρήσεις με 10% είναι γνωστό. Είναι, επίσης, γνωστό το ότι προσφέρει φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό όμως που πραγματικά εκπλήσσει είναι η επίτευξη ενός φορολογικού περιβάλλοντος, που είναι φιλικό προς τις επιχειρήσεις χωρίς να τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις! Αξίζουν συγχαρητήρια στην Βουλγαρική κυβέρνηση και τον λαό της, που μετά από δεκαετίες λειτουργίας σε καθεστώς, και νοοτροπίες, κομμουνιστικής κολεκτιβοποίησης, μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν στα ίσα χώρες με μακρόχρονη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς (υποτίθεται), όπως η Ελλάδα. Και αποτελεί όνειδος για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που με τόση οικονομική βοήθεια και στήριξη από την δύση (από το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα απανωτά «πακέτα Ντελόρ») καταφέρνει να ευτελίζεται διεθνώς με το να μετατρέπεται όχι μόνο σε διεθνή επαίτη αλλά και σε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Το ευτράπελο και ταυτόχρονα τραγικό είναι πως η πολιτική μας ηγεσία (ιδίως οι υπεύθυνοι του τριγώνου Οικονομία-Ανάπτυξη-Υποδομές) σπαζοκεφαλιάζουν για να βρουν την μαγική συνταγή της πολυπόθητης Ανάπτυξης, την ίδια στιγμή που εθελοτυφλώντας, αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να κατανοήσουν τον απέραντο κρατισμό που διαποτίζει «μέχρι το κόκκαλο» το πολιτικό τους σκεπτικό, την εξάρτησή τους από τις κρατικοδίαιτες Λερναίες Ύδρες, που επί δεκαετίες οι ίδιοι εξέθρεψαν με απέραντη στοργή και φροντίδα, και την προσήλωσή τους σε ένα ξεπερασμένο κι αδιέξοδο οικονομικό μοντέλο Κεϋνσιανής έμπνευσης και φιλοσοφίας.
Θα ήταν χρήσιμο για τον Έλληνα Υπουργό Ανάπτυξης να μελετήσει τον όποιο αντίστοιχο Βουλγαρικό «Αναπτυξιακό Νόμο» που προσέλκυσε τις 2.000 Ελληνικές Επιχειρήσεις. Με έκπληξή του θα ανακαλύψει πως τέτοιος νόμος δεν υφίσταται! Αυτό που υφίσταται είναι ένα ελκυστικό, σοβαρό και συνεπές επιχειρηματικό περιβάλλον, όπως διαμορφώνεται από την τοπική φορολογική, εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία. Χωρίς μεν επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ αλλά και δίχως μεσάζοντες, δίχως εισφορές υπέρ τρίτων, δίχως ΠΑΜΕ και «Φωτόπουλους» και κυρίως δίχως κρατική γραφειοκρατία και διαφθορά.
Και για να είμαστε δίκαιοι το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στην παροιμιώδη ανικανότητα και ατολμία της πολιτικής μας ηγεσίας να αντιληφθεί την πραγματικότητα, αλλά και στις έντεχνα εμφυτευμένες, για δεκαετίες, κρατικιστικές δοξασίες στον ίδιο το λαό μας. Για παράδειγμα, αποτελεί ένα μυστήριο για τον μέσο πολίτη το γιατί η αύξηση του μεγέθους του δημοσίου οδηγεί σε λουκέτα την αγορά και ακόμη περισσότερο αγγίζει τα όρια της κβαντικής φυσικής το γιατί η επιμονή σε μη απολύσεις στον –αντιπαραγωγικό- δημόσιο τομέα οδηγεί σε ανεργία στον –παραγωγικό- ιδιωτικό τομέα! Θεωρείται δε, σχεδόν φυσιολογική η δυνατότητα κάθε οργανωμένης συντεχνίας φασιστοειδών της αριστεράς –κι όχι μόνον-, να καταλύει την δημοκρατία, αφαιρώντας με την βία από συμπολίτες μας την ελευθερία του λόγου, της μετακίνησης ή και αυτής ακόμη της εργασίας.
Το πρόβλημα της χώρας μας δεν εστιάζεται, λοιπόν μόνο σε τεχνικά ζητήματα. Αν ήταν έτσι, θα αρκούσαν κάποιες μεταρρυθμίσεις για να αναταχθεί η οικονομία και να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος Ανάπτυξης. Το πρόβλημα της χώρας μας εστιάζεται σε θέματα νοοτροπίας, ηθικής και αρχών. Κι ένας λαός ηθικά και αξιακά ευνουχισμένος δεν δύναται να ανακάμψει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Οι ριζικές ανατροπές που απαιτούνται είτε στην αγορά, είτε στην παιδεία, είτε στην υγεία, είτε στην λειτουργία του κράτους, προϋποθέτουν πρώτα ριζικές ανατροπές στις νοοτροπίες μας, στις αρχές μας και στο αξιακό μας σύστημα. Οι ανατροπές αυτές δεν επιτυγχάνονται μέσω τεχνικών διεργασιών όπως οι εκλογές, αλλά μέσω κοινωνικών διεργασιών που ενεργοποιούνται αυτόματα είτε ως αποτέλεσμα μακρόχρονης ηθικής ωρίμανσης είτε ως αποτέλεσμα συλλογικών αντανακλαστικών επιβίωσης. Και τέτοια αντανακλαστικά ενεργοποιούνται κατά την διάρκεια των κρίσεων. Όσο δε, αργούν να ενεργοποιηθούν τόσο η κρίση εντείνεται, οδεύοντας προς την κορύφωσή της. Ευτυχής ο λαός που το ένστικτο αυτοσυντήρησής του θα «ξυπνήσει» προ της –καταστροφικής- κορύφωσης της κρίσης. Αν δεν το επιτύχει αυτό τότε η ιστορία θα του παρέχει πλουσιοπάροχα όσο χρόνο επιθυμεί -μετά από την καταστροφή- για να μαζέψει πληγωμένος τα συντρίμμια του, να αναλογιστεί τα λάθη του και να ξεκινήσει μια νέα ωριμότερη πορεία.
Και η Σύνεση και ο Πόνος δρουν πάντα διδακτικά.
Σε κάθε περίπτωση εμείς επιλέγουμε τον δάσκαλό μας.
Το ότι η Βουλγαρία φορολογεί τις επιχειρήσεις με 10% είναι γνωστό. Είναι, επίσης, γνωστό το ότι προσφέρει φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό όμως που πραγματικά εκπλήσσει είναι η επίτευξη ενός φορολογικού περιβάλλοντος, που είναι φιλικό προς τις επιχειρήσεις χωρίς να τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις! Αξίζουν συγχαρητήρια στην Βουλγαρική κυβέρνηση και τον λαό της, που μετά από δεκαετίες λειτουργίας σε καθεστώς, και νοοτροπίες, κομμουνιστικής κολεκτιβοποίησης, μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν στα ίσα χώρες με μακρόχρονη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς (υποτίθεται), όπως η Ελλάδα. Και αποτελεί όνειδος για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που με τόση οικονομική βοήθεια και στήριξη από την δύση (από το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα απανωτά «πακέτα Ντελόρ») καταφέρνει να ευτελίζεται διεθνώς με το να μετατρέπεται όχι μόνο σε διεθνή επαίτη αλλά και σε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Το ευτράπελο και ταυτόχρονα τραγικό είναι πως η πολιτική μας ηγεσία (ιδίως οι υπεύθυνοι του τριγώνου Οικονομία-Ανάπτυξη-Υποδομές) σπαζοκεφαλιάζουν για να βρουν την μαγική συνταγή της πολυπόθητης Ανάπτυξης, την ίδια στιγμή που εθελοτυφλώντας, αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να κατανοήσουν τον απέραντο κρατισμό που διαποτίζει «μέχρι το κόκκαλο» το πολιτικό τους σκεπτικό, την εξάρτησή τους από τις κρατικοδίαιτες Λερναίες Ύδρες, που επί δεκαετίες οι ίδιοι εξέθρεψαν με απέραντη στοργή και φροντίδα, και την προσήλωσή τους σε ένα ξεπερασμένο κι αδιέξοδο οικονομικό μοντέλο Κεϋνσιανής έμπνευσης και φιλοσοφίας.
Θα ήταν χρήσιμο για τον Έλληνα Υπουργό Ανάπτυξης να μελετήσει τον όποιο αντίστοιχο Βουλγαρικό «Αναπτυξιακό Νόμο» που προσέλκυσε τις 2.000 Ελληνικές Επιχειρήσεις. Με έκπληξή του θα ανακαλύψει πως τέτοιος νόμος δεν υφίσταται! Αυτό που υφίσταται είναι ένα ελκυστικό, σοβαρό και συνεπές επιχειρηματικό περιβάλλον, όπως διαμορφώνεται από την τοπική φορολογική, εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία. Χωρίς μεν επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ αλλά και δίχως μεσάζοντες, δίχως εισφορές υπέρ τρίτων, δίχως ΠΑΜΕ και «Φωτόπουλους» και κυρίως δίχως κρατική γραφειοκρατία και διαφθορά.
Και για να είμαστε δίκαιοι το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στην παροιμιώδη ανικανότητα και ατολμία της πολιτικής μας ηγεσίας να αντιληφθεί την πραγματικότητα, αλλά και στις έντεχνα εμφυτευμένες, για δεκαετίες, κρατικιστικές δοξασίες στον ίδιο το λαό μας. Για παράδειγμα, αποτελεί ένα μυστήριο για τον μέσο πολίτη το γιατί η αύξηση του μεγέθους του δημοσίου οδηγεί σε λουκέτα την αγορά και ακόμη περισσότερο αγγίζει τα όρια της κβαντικής φυσικής το γιατί η επιμονή σε μη απολύσεις στον –αντιπαραγωγικό- δημόσιο τομέα οδηγεί σε ανεργία στον –παραγωγικό- ιδιωτικό τομέα! Θεωρείται δε, σχεδόν φυσιολογική η δυνατότητα κάθε οργανωμένης συντεχνίας φασιστοειδών της αριστεράς –κι όχι μόνον-, να καταλύει την δημοκρατία, αφαιρώντας με την βία από συμπολίτες μας την ελευθερία του λόγου, της μετακίνησης ή και αυτής ακόμη της εργασίας.
Το πρόβλημα της χώρας μας δεν εστιάζεται, λοιπόν μόνο σε τεχνικά ζητήματα. Αν ήταν έτσι, θα αρκούσαν κάποιες μεταρρυθμίσεις για να αναταχθεί η οικονομία και να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος Ανάπτυξης. Το πρόβλημα της χώρας μας εστιάζεται σε θέματα νοοτροπίας, ηθικής και αρχών. Κι ένας λαός ηθικά και αξιακά ευνουχισμένος δεν δύναται να ανακάμψει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Οι ριζικές ανατροπές που απαιτούνται είτε στην αγορά, είτε στην παιδεία, είτε στην υγεία, είτε στην λειτουργία του κράτους, προϋποθέτουν πρώτα ριζικές ανατροπές στις νοοτροπίες μας, στις αρχές μας και στο αξιακό μας σύστημα. Οι ανατροπές αυτές δεν επιτυγχάνονται μέσω τεχνικών διεργασιών όπως οι εκλογές, αλλά μέσω κοινωνικών διεργασιών που ενεργοποιούνται αυτόματα είτε ως αποτέλεσμα μακρόχρονης ηθικής ωρίμανσης είτε ως αποτέλεσμα συλλογικών αντανακλαστικών επιβίωσης. Και τέτοια αντανακλαστικά ενεργοποιούνται κατά την διάρκεια των κρίσεων. Όσο δε, αργούν να ενεργοποιηθούν τόσο η κρίση εντείνεται, οδεύοντας προς την κορύφωσή της. Ευτυχής ο λαός που το ένστικτο αυτοσυντήρησής του θα «ξυπνήσει» προ της –καταστροφικής- κορύφωσης της κρίσης. Αν δεν το επιτύχει αυτό τότε η ιστορία θα του παρέχει πλουσιοπάροχα όσο χρόνο επιθυμεί -μετά από την καταστροφή- για να μαζέψει πληγωμένος τα συντρίμμια του, να αναλογιστεί τα λάθη του και να ξεκινήσει μια νέα ωριμότερη πορεία.
Και η Σύνεση και ο Πόνος δρουν πάντα διδακτικά.
Σε κάθε περίπτωση εμείς επιλέγουμε τον δάσκαλό μας.