«Πώς μπορεί να αλλάξει τόσο γρήγορα μία κοινωνία;», αναρωτιέται ο Johan Schloeman με άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, ασκώντας κριτική σε πολιτικούς, τραπεζίτες και σχολιαστές οι οποίοι επιμένουν σχεδόν κάθε μέρα ότι η Ελλάδα οφείλει να επιδείξει άμεσα αποτελέσματα «σαν να πρόκειται για την αποστολή ενός τενεκέ ελαιόλαδου».Σε αυτό το πλαίσιο, θέτει το ερώτημα: «ποιος είναι αρμόδιος να 'επιδείξει αποτελέσματα'» ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση η οποία «προσπαθεί με βιαστικά μέτρα να καθησυχάσει τις αγορές και τους διεθνείς ελεγκτές της», στον κρατικό μηχανισμό ο οποίος «(δεν) εφαρμόζει τα μέτρα» και στην ίδια την ελληνική κοινωνία «από την Ήπειρο έως την Κρήτη και από το Κολωνάκι έως τους οινοπαραγωγούς της Μεσσηνίας».
Επισημαίνοντας ότι αυτό που καλείται να κάνει σήμερα η Ελλάδα είναι να υλοποιήσει δραστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες κάποια στιγμή θα τη φέρουν και στη θέση να μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, τονίζει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία αφορά στον κοινωνικό και οικονομικό αναπρογραμματισμό ολόκληρης της -περίπλοκης- ελληνικής κοινωνίας, η οποία χαρακτηρίστηκε έως σήμερα από τις πελατειακές σχέσεις και την παραοικονομία, σε συνδυασμό παράλληλα με τις συνέπειες (και οικονομικές) από τους παγκόσμιους και τους εμφύλιους πολέμους.
Ο ίδιος διαπιστώνει ότι η ευρωπαϊκή ελίτ και τα κέντρα λήψης αποφάσεων πιέζουν την Ελλάδα σαν να είναι δυνατός ο μετασχηματισμός μιας κοινωνίας με το πάτημα ενός κουμπιού, υπενθυμίζοντας πόσο επώδυνες και αργές υπήρξαν στο παρελθόν άλλες διαδικασίες ανασυγκρότησης κρατών, και αναρωτιέται χαρακτηριστικά: «Πόση αφέλεια αλλά και αλαζονεία επιδεικνύει κανείς όταν απαιτεί την αλλαγή της φορολογικής πρακτικής, την αναθεώρηση των σχέσεων κράτους - πολιτών και την αναμόρφωση του τρόπου ζωής μέσα σε διάστημα μόλις λίγων μηνών;».
Επισημαίνοντας ότι αυτό που καλείται να κάνει σήμερα η Ελλάδα είναι να υλοποιήσει δραστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες κάποια στιγμή θα τη φέρουν και στη θέση να μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, τονίζει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία αφορά στον κοινωνικό και οικονομικό αναπρογραμματισμό ολόκληρης της -περίπλοκης- ελληνικής κοινωνίας, η οποία χαρακτηρίστηκε έως σήμερα από τις πελατειακές σχέσεις και την παραοικονομία, σε συνδυασμό παράλληλα με τις συνέπειες (και οικονομικές) από τους παγκόσμιους και τους εμφύλιους πολέμους.
Ο ίδιος διαπιστώνει ότι η ευρωπαϊκή ελίτ και τα κέντρα λήψης αποφάσεων πιέζουν την Ελλάδα σαν να είναι δυνατός ο μετασχηματισμός μιας κοινωνίας με το πάτημα ενός κουμπιού, υπενθυμίζοντας πόσο επώδυνες και αργές υπήρξαν στο παρελθόν άλλες διαδικασίες ανασυγκρότησης κρατών, και αναρωτιέται χαρακτηριστικά: «Πόση αφέλεια αλλά και αλαζονεία επιδεικνύει κανείς όταν απαιτεί την αλλαγή της φορολογικής πρακτικής, την αναθεώρηση των σχέσεων κράτους - πολιτών και την αναμόρφωση του τρόπου ζωής μέσα σε διάστημα μόλις λίγων μηνών;».