Στην επέτειο των 99 χρόνων από την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, η πόλη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας που πλανάται πάνω από την πατρίδα μας, αλλά και με τα φαντάσματα του εαυτού της.Εδώ και αρκετά χρόνια, η πόλη μας έχει παραδοθεί σε μία συνωμοσιολογική και φοβική θεματολογία που έχει γίνει συνώνυμή της, με αφετηρία τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην άμεση γειτονιά μας και κυρίως την ανάδειξη του θέματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ ως κυρίαρχου στην οπτική και την ατζέντα της. Λίγο ή περισσότερο, η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της Θεσσαλονίκης, σε διαφορετικές αποχρώσεις, έχει ενδώσει στον πειρασμό να επενδύσει στην ανέξοδη γοητεία της γνωστής ρητορικής.
Την ίδια ώρα καλά κρατεί και το σύνδρομο της πόλης που είναι καταδικασμένη από τη μοίρα σε ρόλο δευτεραγωνιστή, που εκδηλώνεται με μία εκ των πραγμάτων μονομερή και ατελέσφορη αναμέτρηση με το αθηναϊκό κέντρο.
Το μείγμα γίνεται καταστροφικό, εάν σε αυτήν την παθογένεια της Θεσσαλονίκης προστεθεί και το γενικό αίσθημα απογοήτευσης και παραλυσίας που γεννά σε όλους τους Έλληνες η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης από το πολιτικό σύστημα.
Η σημερινή Θεσσαλονίκη σε τίποτα δεν θυμίζει την πόλη – κέντρο μίας ευρύτερης περιοχής, που περιγράφει η ιστορία της. Είναι αμήχανη, εσωστρεφής, εχθρική προς το νέο. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η εικόνα αποξενώνει και απομακρύνει τις μονάδες και τους πυρήνες καινοτομίας και δημιουργίας της πόλης. Πολλά καλά μυαλά έχουν ήδη φύγει μακριά, ρίχνοντας μαύρη πέτρα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον ή επιλέγουν την αφάνεια.
Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται πλέον μία άλλη αφήγηση, πιο διορατική, πιο ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη, πιο ανταγωνιστική. Αυτό είναι το στοίχημα της επόμενης 100ης επετείου που καλείται να φέρει σε πέρας ο δήμος της πόλης μας.
Θεσσαλονίκη, Χρόνια Πολλά!!!