Μιχάλης Ιγνατίου
«Η Ελλάδα έχει μεταβατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό το Λουκά Παπαδήμο», έγραφε η ειδησεογραφική πινακίδα του Ρόιτερς στην κεντρική πλατεία του Μανχάταν, την Τάιμς Σκουεάρ. Ηταν η πρώτη μεγάλη είδηση της ημέρας -η πρώτη ελπιδοφόρα μέρα για την Ελλάδα, όπως μου είπε χρηματιστής της Νέας Υόρκης. Σεβαστή η άποψή του...
Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν πληροφορηθεί την αντικατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης με άλλη, η οποία υποστηρίζεται από διαφορετικούς, εχθρικούς μεταξύ τους, πολιτικούς συνδυασμούς. Ξένες κυβερνήσεις και οργανισμοί που έχουν συμφέροντα στην Ελλάδα αποδέχθηκαν με ανακούφιση την αποχώρηση του κ. Παπανδρέου, ο οποίος απώλεσε την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη των δανειστών όταν ανακοίνωσε δημοψήφισμα, με το οποίο θα αποφαινόταν ο ελληνικός για τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου.
Οσο και αν ακούγεται παράξενο και περίεργο, η παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού ήταν το αποτέλεσμα κυρίως εξωτερικών πιέσεων. Σε άλλες εποχές, το ΠΑΣΟΚ θα κατέβαζε στους δρόμους τους οπαδούς του για να καταδικάσουν «τις ξένες επεμβάσεις» εναντίον του εκλεγμένου δημοκρατικά πρωθυπουργού της Ελλάδας. Τούτη τη φορά, οι υποστηρικτές του κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και απαξίωσε ο υιός του δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους και αποδέχθηκαν ως μία φυσιολογική εξέλιξη την απαίτηση των δανειστών.
Από την εκλογή του μέχρι την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, ο πρώην πρωθυπουργός έπαιξε το πολιτικό και οικονομικό παιγνίδι στα μέτρα των δανειστών. Δεν με εξέπληξε ότι ήταν «ελληνική ιδέα» η απαίτηση των Ευρωπαίων για να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση και ο κ. Σαμαράς. Διότι ο κ. Παπανδρέου αντί να χρησιμοποιεί το Σαμαρά και την Αριστερά ως μέσο πίεσης των εταίρων μας, τους κατηγορούσε στους ξένους ότι εμποδίζουν την υλοποίηση των εντολών που πηγάζουν μέσα από το Μνημόνιο.
Βέβαια, αυτό που προέχει πλέον -όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις, αν και δεν αποτελούν το πιο ακριβές δείγμα για τις διαθέσεις του λαού- είναι η επιτυχία της κυβέρνησης και του κ. Παπαδήμου. Είτε συμφωνεί κανείς με την κυβέρνηση συνεργασίας, είτε όχι, πρέπει να υποστηριχθεί από αυτούς που αποφάσισαν να τη δημιουργήσουν. Διαφορετικά, εάν επιχειρηθεί η χαλιναγώγηση του κ. Παπαδήμου, και επειδή αυτός λογικά θα αντιδράσει, η χώρα θα οδηγηθεί πάλι σε ακυβερνησία. Από την άλλη πλευρά, δημιούργησε αλγεινή εντύπωση το θλιβερό θέαμα 48 πολιτικών να παριστάνουν τους υπουργούς και τους υφυπουργούς σε μία υπό πτώχευση χώρα. Ο νέος πρωθυπουργός έπρεπε να αντιδράσει και να απορρίψει τις εισηγήσεις των τριών κομμάτων που τον υποστηρίζουν, με την πολύ απλή δικαιολογία ότι αρκετοί εκ των προτεινομένων υπουργών και υφυπουργών είναι ανίκανοι για κάθε είδος εργασίας, πόσο μάλλον να ηγηθούν υπουργείων. Ο μεγάλος αριθμός των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου αποτέλεσε θέμα αρνητικής συζήτησης από τους δανειστές.
Ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε τα ηνία της Ελλάδας μετά από τη διετή περιπέτεια της προσφυγής στο μηχανισμό. Ο νέος πρωθυπουργός ηγείται μίας χώρας που κινείται μεταξύ φθοράς, αφθαρσίας και παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης από τους ξένους. Εφτασε η ώρα των πράξεων, όχι της θεωρίας. Είναι δύσκολο να τα καταφέρει και με δεδομένη την απόφαση της Μέρκελ και του Σαρκοζί να μην του «αφήσουν χώρο να αναπνεύσει». Η άρνηση άμεσης καταβολής της έκτης δόσης έχει υποψιάσει το λαό και η συνέχιση των εκβιασμών είναι πιθανόν να προκαλέσει τη δικαιολογημένη αντίδρασή του. Ο κ. Παπαδήμος πρέπει άμεσα να πείσει ότι οι πολυδιαφημισμένες γνωριμίες του στο εξωτερικό θα ωφελήσουν και την Ελλάδα...
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=112623572