«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Σκασίλα μας: Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα.

Εισαγωγική  παρατήρηση: Το κείμενο, που ακολουθεί μπορεί να εμφανίζεται ρομαντικό και ότι αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και με τον οποίον κινούνται οι πολιτικοί στην Ελλάδα. Ίσως να είναι έτσι, για όποιον αγνοεί τα Άλογα της Ιστορίας, για να ασχοληθεί με πίτουρα και «κότες». Το κείμενο που ακολουθεί, απευθύνεται σε όσους στις 29.11.2009 στηρίξανε τον Α. Σαμαρά και γενικότερα σε όσους έθρεψαν και τρέφουν ακόμα προσδοκίες για τον Αρχηγό της ΝΔ. Σκοπός του κειμένου είναι να μεταδώσει ότι η στήριξη, μετά τα όσα έγιναν, στον Α. Σαμαρά δεν πρέπει να είναι απόρροια του «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», αλλά προϊόν επίγνωσης ότι με τον Σαμαρά ήδη διανύθηκε πολύς δρόμος (επαναφορά του πατριωτισμού στο καθημερινό λεξιλόγιο, «γαλάζιες γραμμές»). Βέβαια και ο Σαμαράς πρέπει να αποφασίσει αν θέλει και αν μπορεί. Αλλιώς πρέπει να αναζητηθεί άλλος αναβάτης για τα «Άλογα της Ιστορίας», ο οποίος όμως πρέπει να κατοχυρώσει το «πατριωτικό κεκτημένο» σε επίπεδο καθημερινού πολιτικού λόγου και όχι να ξεκινήσει από την αρχή.  

Παρά τα λάθη, με αποκορύφωμα την «συναίνεση του μεσονυχτίου», που διέπραξε ο Α. Σαμαράς, η καθιέρωση στο καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο των κομμάτων εξουσίας της έννοιας του πατριωτισμού, του Έθνους, της Πατρίδας, του χρέους προς την Πατρίδα, της Εθνικής Κυριαρχίας και  η οριοθέτηση συλλογικών οραμάτων με βάση το εθνικό παρελθόν (1821-2021) πιστώνονται σε αυτόν. Πλέον ο πατριωτισμός είναι mainstream. Έννοιες και αξίες που είχαν εξοβελιστεί, πλέον τις επικαλούνται οι ίδιοι που τις κατέκριναν.

Το κείμενο  επιχειρεί επίσης να αναδείξει ότι  οι Ιδέες δεν ταυτίζονται με πρόσωπα. Η υποστήριξη στον Α. Σαμαρά είναι  δεδομένη, αλλά όταν αγνοείς το χλιμίντρισμα των αλόγων της Ιστορίας, για να μπλέξεις με τα πίτουρα και να σε «φαν» οι κότες, μόνο κυνικές διαπιστώσεις και σκληρές διατυπώσεις μπορεί να σε συνεφέρουν, αν είναι εφικτό (πάντα βέβαια με την επιφύλαξη ότι ο αποφάσεις πάρθηκαν με βάση το όσα γίνανε γνωστά).

Το αν υπάρχει  ελπίδα ή όχι και με ποια σειρά  θα πεθάνει δεν αφορά τον οραματιστή γιατί αυτός δεν ελπίζει, αλλά πιστεύει, θέτει στόχους και δεν ελπίζει να πραγματοποιηθούν, αλλά τους επιδιώκει, τους υπερασπίζεται και τους καθιερώνει ως στόχους συλλογικούς. Το αν απογοήτευσε ή όχι ο Α. Σαμαράς δεν ενδιαφέρει. Δεν υπάρχει χρόνος για «πένθος». Πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν οι στόχοι και το «2021» να γίνει ορόσημο. Το ποιός θα το εκφράσει αυτό έρχεται δεύτερο. Μακάρι να είναι ο Σαμαράς. Αν όχι δεν θα περιμένουμε να πεθάνει και η τελευταία ελπίδα, ιδίως όταν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Άλογα είναι αυτά και τρέχουν γρήγορα. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα πιάσει πόσο μάλλον να τα τιθασεύσει και να τα οδηγήσει εκεί που θέλει. Και αν στην πορεία γλιστρήσει, πρέπει να επιταχύνει και να μηχανευτεί τρόπους να τα κάνει να στραφούν προς αυτόν.

Φαίνεται  η «λεπτομερής» και «αντικειμενική» παρουσίαση της πραγματικότητας, να επηρέασε τον Α. Σαμαρά. Αν δεχτούμε ότι αυτός εκφράζει τον πατριωτισμό σε επίπεδο κομμάτων εξουσίας, μόνο η διατράνωση των απαιτήσεων και των προσδοκιών του συνεχώς διογκούμενου πατριωτικού χώρου(αλλιώς δεν θα είχαμε 50% αναποφάσιστους, αλλά ΣΥΡΙΖΑ με δημοσκοπικά ποσοστά 2007-8) μπορεί να τον συνεφέρει. Δεν ζούμε με την ελπίδα, αλλά με την πεποίθηση ότι οι στόχοι μας πρέπει να πραγματοποιηθούν. Και σε αυτήν την προσπάθεια ο Σαμαράς δεν είναι σκοπός, αλλά μέσο. Το αν αυτός νιώθει τώρα αδύναμος, λίγη σημασία έχει, αν εμείς νιώθουμε δυνατοί και μπορούμε να του μεταδώσουμε αυτόν τον δυναμισμό. Ο Σαμαράς τσαλακώθηκε, όχι εμείς. Ο Σαμαράς έκανε λάθος, όχι εμείς. Εμείς κάναμε σωστές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης και της 29.11.2009.

Ήδη με τον  Σαμαρά διανύθηκε πολύς δρόμος. Κόμμα  εξουσίας κατήγγειλε τον εποικισμό (ο όρος λαθρομετανάστευση είναι  ατυχής, πρώτον γιατί λαθραίοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και διότι αποκρύβει  αυτό που πραγματικά συντελείται, δηλ. εποικισμός), τον πολυπολιτισμό, τον  αφελληνισμό (ελληνοκεντρικότητα της  εκπαίδευσης, όπως είπε ο Σαμαράς  στη ΔΕΘ).

Κόμμα εξουσίας πέρασε από τις παθητικές «κόκκινες  γραμμές» του «μόνη διαφορά η υφαλοκρηπίδα» ή «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό», στις επιθετικές, αλλά δίκαιες και νόμιμες, «γαλάζιες γραμμές» της άμεσης ανακήρυξης ΑΟΖ, της «μίας και ελληνικής Μακεδονίας» (βλ. και πάλι ΔΕΘ), της προστασίας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, του 2021 ως έτους-ορόσημο σε σχέση με την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ας προστεθεί και η απέλαση του Τούρκου προξένου στη Θράκη, όταν ο Α. Σαμαράς ήταν ΥπΕξ.

Μίλησε για  τον Έλληνα αγρότη ως επιχειρηματία  και όχι ως επιδοτούμενο μαικήνα «πολιτιστικών κέντρων» της ελληνικής επαρχίας. Απευθύνθηκε σε όλο τον Ελληνισμό, ξεπερνώντας το εκλογικό σώμα, γιατί κακά τα ψέματα οι Έλληνες του εξωτερικού είναι σήμερα το υγιέστερο κομμάτι του Έθνους. Και ναι έκανε το λάθος της συναίνεσης. Αυτό μπορεί να διαγράφει τις προσδοκίες του Α. Σαμαρά όχι τις δικές μας και σίγουρα όχι τις προσδοκίες και δυνατότητες που αντικειμενικά πλέον υφίστανται, άσχετα αν εμείς λόγω της απογοήτευσής μας δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε. 

Ξεκινάμε  από εκεί που σταματήσαμε και  όχι από την αρχή ούτε από άλλη βάση. Διανύθηκε πολύς δρόμος. Αυτές  τις στιγμές καλό είναι να το θυμηθεί  και ο Σαμαράς και να αποφασίσει, αν θέλει και μπορεί. Η μη υπογραφή της επιστολής είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Το κείμενο περιορίζεται να επισημάνει ότι τα Άλογα της  Ιστορίας δεν σταυλίζονται στο Προεδρικό  Μέγαρο ούτε στο Φάληρο και δεν έχουν αναβάτη τους τον Όλι Ρεν, που κάθε φορά τρέχει ασθμαίνοντας να δικαιολογήσει γιατί οι θέσεις του πέσανε έξω. Στην τελική μπορεί να πει «Κύριοι, η αξιοπρέπεια της χώρας μου είναι αδιαπραγμάτευτη. Εάν δεν με πιστεύετε, μπορώ να υπογράψω εγγυητική επιστολή για την προσωπική μου περιουσία, όση είναι. Το ίδιο και οι βουλευτές μου». Θα δείξει(ουν) ηθικό και πολιτικό ανάστημα.

Δεν είναι  ελπίδα η μη υπογραφή της επιστολής, είναι μέτρο κρίσης και αξιολόγησης, ίσως οριστικής. Μπορεί να μην την  υπογράψει και να αποχωρήσει, αλλιώς μπλέκει πλέον οριστικά με τα πίτουρα και η συνέχεια είναι γνωστή.

Bodinus1576