Του Κώστα ΓκόντζουΝομίζω πως πραγματικά επέλεξαν πολύ άσχημο τάϊμινγκ, όσοι προσπάθησαν να ασχοληθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον Τσάκα λίγο μετά την λήξη του αγώνα με τον ΟΦΗ.
Και όσοι επίσης, επιχείρησαν να αναδείξουν σε κυρίαρχο γεγονός το ίδιο πράγμα αρκετά αργότερα και ειδικά μετά την λήξη και του αγώνα του Ολυμπιακού στην Τρίπολη με τον Αστέρα.
Κι αυτό όχι μόνο γιατί είναι τουλάχιστον περίεργο την μέρα που ο Παναθηναϊκός ξεφεύγει στην κορυφή με πέντε βαθμούς, όλος ο Παναθηναϊκός να επιχειρείται για μια ακόμα φορά να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την ομάδα.
Αλλά γιατί εντυπωσιάζει πραγματικά η σφοδρότητα και το… άγχος να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τον Τσάκα και τον πρίγκιπα –όποιος κι αν είναι αυτός που έχει… ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους- ακριβώς τώρα που φαίνεται να είναι θέμα ημερών η κατάληξη θετικά ή αρνητικά της όλης ιστορίας. Θέλω να πω με λίγα λόγια, ότι ακόμα και όποιος πιστεύει ότι είναι μούφα η όλη ιστορία, γιατί αφού περίμενε δυο μήνες σχεδόν, δεν περιμένει τρεις-τέσσερις μέρες ακόμα, ώστε να… δικαιωθεί και να τελειώνει μια και καλή με την ιστορία;
Απλά πράγματα και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί όσο πλησιάζει η μέρα που θα φανεί τι θα γίνει τελικά, τόσο φουντώνει και πιο πολύ η αντιπαράθεση και η πολεμική. Το λογικό είναι το αντίθετο. Από την στιγμή που είσαι σίγουρος ότι είναι μαϊμού η ιστορία, περιμένεις και σε τρεις μέρες βγαίνεις και λες, ορίστε το έλεγα και πας παρακάτω.
Ειδικά αυτή την στιγμή, που όλα αυτά που υποτίθεται για μια ακόμα φορά μας αγανακτούν και μας… ντροπιάζουν, τουλάχιστον προς το παρόν και ευτυχώς, δεν έχουν ακουμπήσει την ομάδα και δεν την έχουν επηρεάσει αρνητικά στην προσπάθειά της για την κορυφή.
Λίγη περισσότερη αυτοσυγκράτηση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και λογική απ’ όλους και ειδικά απ’ όσους κατηγορούν τον Τσάκα για έλλειψη των… συγκεκριμένων στοιχείων δηλαδή της αυτοσυγκράτησης, της ηρεμίας και της σοβαρότητας, δεν βλάπτει. Τουναντίον είναι απαραίτητη, τουλάχιστον για όσους επιμένουν ακόμα να βάζουν σε πρώτο πλάνο την ομάδα, την λειτουργία και την πορεία της στο πρωτάθλημα.
Και κάτι ακόμα για να κλείνω εδώ το σχετικό θέμα. Λυπάμαι, αλλά η πείρα μου τόσα χρόνια σ’ αυτή την ομάδα και ειδικά τα όσα ζήσαμε σ’ αυτή τα τελευταία χρόνια, για ένα πράγμα με έχουν πείσει. Ότι σπάνια για να μην πω ποτέ, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις, οι εκδηλώσεις αγανάκτησης ακόμα και οι πιο… αυθόρμητες και οι γενικότερες συγκρούσεις ανθρώπων και καταστάσεων σ’ αυτόν τον σύλλογο, έχουν σαν αφετηρία και λόγο, την ομάδα και το συμφέρον της όπως κι αν το εννοεί ο καθένας. Συνήθως όλα αυτά αφορούν προσωπικά συμφέροντα και σχέδια και απλά η ομάδα είναι το μέσον και η αφορμή για να εκδηλωθούν. Με λίγα λόγια, γίνονται όχι για την ομάδα, αλλά με αφορμή υποτίθεται την ομάδα, για προσωπικά, επιχειρηματικά και πάσης φύσεως άλλα συμφέροντα.
Απ’ αυτή την άποψη, μου είναι εντελώς ξένα σαν αντικείμενο ταύτισης με την μία ή την άλλη, ή την παράλλη άποψη, θέση και ενέργεια και με κάνουν να ασχοληθώ μαζί τους, μόνο όταν πιστεύω πως το αποτέλεσμά τους είναι σε βάρος της ομάδας και κόντρα στο συμφέρον της την δεδομένη στιγμή.
Και με αυτό σαν… αφορμή και σαν ουσία, ας περάσουμε λίγο στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ και στο τι φάνηκε για τον Παναθηναϊκό και απ’ αυτό.
Για μένα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός είχε δυο στόχους στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Ο πρώτος και προφανής ήταν η νίκη και η ανταμοιβή ταυτόχρονα του προπονητή και των παικτών για την προσπάθεια που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Αυτό επιτεύχθηκε και με σχετικά άνετοι μάλιστα τρόπο.
Ο δεύτερος στόχος, ήτα να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός μετά την διακοπή του πρωταθλήματος και την αναγκαστική παρένθεση στην τακτική και λογική του στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, στους γνωστούς ρυθμούς παιχνιδιού και στην ποιότητα που είχε πριν απ’ αυτά.
Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε σε γενικές γραμμές μόνο. Και κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Ο λόγος που δεν έγινε σε όλη την έκταση και διάρκεια που το είχαμε συνηθίσει αυτό, δεν ήταν μόνο το κλειστό παιχνίδι του ΟΦΗ ακόμα και μετά το γκολ που δέχθηκε. Αλλά ήταν η έλλειψη φρεσκάδας που είχαν βασικά ατού του Παναθηναϊκού και κυρίως οι Κουίνσι, Λέτο, Κατσουράνης και Κλέϊτον. Απλά η ποιότητά τους και η δυναμική του αντιπάλου τους, τους επέτρεψε να φτάσουν στην επικράτηση ακόμα και σε πιο χαμηλές ταχύτητες. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, αρκεί να σκεφτεί κάποιος, ότι ο Λέτο για παράδειγμα, για πρώτη φορά δεν κρατούσε πολύ την μπάλα και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο δεν επιχείρησε ατομικές προσπάθειες, ειδικά τέτοιες που απαιτούσαν τρέξιμο με την μπάλα για αρκετά μέτρα μέσα στο γήπεδο. Ή αντίστοιχα ο Κουίνσι, ακόμα και όταν επιχείρησε δυο-τρεις φορές ανάλογες προσπάθειες, φάνηκε ότι στην τελική του επιλογή, δεν έφτανε τόσο φρέσκος και με καθαρό μυαλό όπως στα προηγούμενα παιχνίδια, με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να είναι βιαστική, ζορισμένη και χωρίς ευτυχή κατάληξη.
Η εξήγηση γι’ αυτό, είναι προφανής.
Και είναι ότι όλοι αυτοί οι παίκτες, έχουν συνεχή και με ένταση μάλιστα παιχνίδια στα πόδια τους, χωρίς να γίνουν σχεδόν και ποτέ αλλαγή. Και είναι λογικό να παρουσιάσουν, αν όχι σωματική, τουλάχιστον σίγουρα ψυχολογική κούραση. Πόσο μάλλον που έμπειροι σχετικά όλοι τους, καταλάβαιναν από την μορφή του αγώνα και ειδικά μετά το γρήγορο σχετικά πρώτο γκολ, ότι τόχουν το παιχνίδι ακόμα και έτσι και δεν υπήρχε προφανής λόγος πέρα από την… τέρψη όσων έβλεπαν το παιχνίδι, να ζορίσουν τους εαυτούς τους περισσότερο με συνέπειες ίσως άσχημες και για τους ίδιους και για την ομάδα.
Το καλό σ’ αυτή την περίπτωση, είναι ότι το παιχνίδι που ακολουθεί, δηλαδή αυτό με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη, είναι τέτοιο, που αντικειμενικά θα τους κάνει να παίξουν με περισσότερη ένταση και συγκέντρωση και επομένως λογικά να ξαναδείξουν και σε διάρκεια το πρόσωπο που έδειχναν το τελευταίο διάστημα.
Από την άλλη όμως, το γεγονός, στέλνει και ένα μήνυμα στον Φερέϊρα και στην ομάδα γενικότερα. Το ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός, δεν έχει τις εναλλακτικές λύσεις που θα χρειαζόταν, όχι απλά για να αντικαταστήσει κάποιους παίκτες όταν χρειασθεί αυτό είτε λόγω τιμωριών, είτε λόγω τραυματισμών, αλλά ακόμα και για να δώσει ανάσες και να κρατήσει φρέσκους τους συγκεκριμένους παίκτες.
Καθώς πρακτικά για όλους τους προαναφερόμενους, μόνο ο Κατσουράνης έχει σχετικά ισότιμη εναλλακτική λύση και συγκεκριμένα το Βιτόλο. Για τους υπόλοιπους ειδικά αν συμπεριλάβουμε σ’ αυτούς και τους; Ζέκα και Σιμάο, ο Φερέϊρα είναι σαφές ότι θα έχει δυσκολίες και ότι θα χρειασθεί να δουλέψει για να βρει λύσεις, μη ακόμα και για να κατασκευάσει λύσεις με βάση το έμψυχο υλικό που διαθέτει.
Κι αυτό, μαζί με την ανάγκη να ενσωματώσει όσους τυχόν επιστρέψουν στην ομάδα, αλλά χωρίς να χαλάσει την χημεία και το τέμπο της, είναι τα στοιχήματα του αμέσως επόμενου διαστήματος για τον Πορτογάλο τεχνικό, αλλά και τον Παναθηναϊκό συνολικότερα.