Τα σενάρια των δυνάμεων που διαχρονικά προσπαθούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη στη χώρα μας και να επιβάλλουν τη δική τους άποψη ως «αυθεντία», δίνουν και παίρνουν τον τελευταίο καιρό. Το σχέδιο που έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται τα τελευταία 3-4 χρόνια στην Ελλάδα, βρίσκεται στα τελευταία του στάδια, προτού βέβαια ξεκινήσει το επόμενο. Σε αυτά τα στάδια το πλάνο επιζητά διακαώς την ισοπέδωση των πάντων, την εξίσωση προς τα κάτω στο οτιδήποτε, την εξαφάνιση οποιασδήποτε κοινωνικής δομής, την εξάλειψη και το «θάψιμο» της όποιας διαφορετικής ή άξιας πολιτικής φωνής, την απαξίωση της τρέχουσας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των λειτουργιών της.
Τα βαρετώς επαναλαμβανόμενα «όλοι ίδιοι είναι» ή «και να βγει κάποιος άλλος τι θα κάνει» συνοδεύονται πέραν από τους μορφασμούς σύγχρονων κατασκευασμένων συστημικών «λόγιων», με αναφορές σε συγκεκριμένα συμφέροντα, και από «εντυπωσιακά» δημοσκοπικά στοιχεία τα οποία, βεβαίως, εκμαιεύονται από τις κατάλληλες ερωτήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν στις επιδιωκόμενες απαντήσεις.
Αυτό που έχει καταλάβει πια και ο πλέον ανυποψίαστος Έλληνας, είναι ότι όλη αυτή η πρεμούρα κάτι επιζητά να γεννήσει. Κάτι επιζητά να εμφανίσει ως τη μοναδική και ενδεδειγμένη σωτηρία, για ένα λαό που έχει βασανιστεί από τα πάθη του, που τον έχουν πείσει ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό που βιώνει σήμερα, που τείνουν να τον πείσουν ότι είναι άχρηστος, τεμπέλης, διεφθαρμένος και εν τέλει μη έχων στον ήλιο μοίρα, εκτός εάν αποδεχθεί κάποιους «εκλεκτούς», οι οποίοι αφού τον εξουθενώσουν τελείως, θα τον επαναφέρουν σε ένα επίπεδο που απλώς κάποτε το θεωρούσε χαμηλό και επεδίωκε να το βελτιώσει.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, μιλώ για το υγιές και σκεπτόμενο κομμάτι του, όχι για τους Δούρειους Ίππους και τους καρεκλοκένταυρους – δεινόσαυρους – λάτρεις – αγκιστρωμένους – αυλικούς και αυλάρχες της εξουσίας, τέτοιοι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, τώρα αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται αυτό που έχει εξυφανθεί και απλώς αυτόν τον καιρό ξετυλίγεται. Όταν λέμε πολιτικό σύστημα, είναι σαφές ότι εννοούμε τα πολιτικά κόμματα, αφού σε αυτά στηρίζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία και μέσω αυτών εκφράζονται οι πολίτες σε αυτό που αποκαλούμε «εκλογές» για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, μιας και τείνουμε να πειστούμε ότι εκλογές είναι οι μεταμεσονύχτιες ψηφοφορίες στη Βουλή.
Σταδιακά, όλο και περισσότεροι κορυφαίοι, ανώτατοι, ανώτεροι, μέσοι, κατώτεροι, κατώτατοι ή απλώς δρώντες στα κόμματα, αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται στον προθάλαμο της ιστορίας και πορεύονται ολοταχώς προς τον καταπιόνα των μελλοντικών πολιτικών αναλυτών και μελετητών. Συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν να κάνουν απλώς με την αλλαγή ταχύτητας, σκηνικού, ή τη μετεξέλιξη του πολιτικού οικοδομήματος, αλλά με την κατάργησή του, την ακύρωσή του και φυσικά την ολική του κατεδάφιση.
Διάφοροι θα είναι πρόθυμοι να ενταχθούν σε μελλοντικές πραγματικότητες, θυσιάζοντας το οτιδήποτε, προκειμένου να κρατηθούν σε οφίτσια και κάμαρες της εξουσίας, μιας και επί της ουσίας, επί του πρακτέου, δεν ξέρουν και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Δεν θυμούνται τους εαυτούς τους και κάπως αλλιώς.
Άλλοι, ελπίζω να είναι πολλοί, θα δώσουν την ύστατη μάχη για να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, τις αναφορές τους, τις ιδεολογικές τους ρίζες, τη συνεπή συμπεριφορά τους, ευελπιστώντας να αλλάξουν στάσεις και συμπεριφορές, να μετατρέψουν αυτή την κρίση σε δημιουργική ευκαιρία ανάδειξης προτάσεων και λύσεων, πρώτα για τους πολίτες και μετά για τους εαυτούς τους.
Τα πολιτικά κόμματα
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, αυτά που αναδεικνύονταν ως βασικά αιτήματα της κοινωνίας προς τα κόμματα ήταν η ανανέωση, η παρέμβαση στην καθημερινότητα, η πιο στενή σχέση με την ίδια την κοινωνία. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό οικοδόμημα είχε ανάγκη από περισσότερη συμμετοχή, από περισσότερο πλουραλισμό, από μεγαλύτερη κοινωνική και επαγγελματική διαστρωμάτωση. Όλα αυτά βέβαια δεν επιτεύχθηκαν ποτέ, γιατί ποτέ δεν τέθηκαν ουσιαστικά ως προτεραιότητα, ούτε από τα κόμματα, αλλά ούτε και από την κοινωνία.
Αυτές οι πολύ όμορφες και αισιόδοξες επιδιώξεις αποτελούσαν απλώς το πρώτο μέρος του σχεδίου κατακρήμνισης αυτών των δημοκρατικών δομών. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται μετά από τη διάψευση μιας μεγάλης και επιμελώς καλλιεργημένης προσδοκίας.
Όσοι παρέμειναν σταθεροί σε τέτοιου είδους επιδιώξεις, σήμερα το «σύστημα» έχει βρει τον τρόπο να τους εξολοθρεύσει, καθιστώντας τους «γραφικούς», αποκαλώντας τους «παλαιοκομματικούς», ή ακόμα και «φανατικούς». Τον συνεπή τον αποκαλούν «παλαιολιθικό», τον σταθερό τον αποκαλούν «οπαδό», μιας και αυτό το σύστημα ορέγεται απολιτίκ, άοσμους, άχρωμους και γενικώς εύπλαστους χαρακτήρες που θα μπορέσει να αξιοποιήσει εύκολα για την εκπλήρωση των στόχων του. Αν τα κόμματα δεν θέσουν άμεσα, ως απάντηση, σε πλήρη λειτουργία διαδικασίες σαν αυτές που αναφέρθηκαν προηγουμένως, σύντομα θα τεθούν σε άλμπουμ αναμνήσεων.
Η ευθύνη της κοινωνίας
Όλα αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να επιβληθούν μόνα τους. Χρειάζονται τη σύμπραξη της κοινωνίας και την αποδοχή της, με την αποδοχή να είναι κάτι που εύκολα μπορεί να εξασφαλίζεται μέσα από καλά «δομημένες» δημοσκοπήσεις.
Η κοινωνία έχει και η ίδια ευθύνη. Επειδή «πείθεται» πολύ εύκολα από κάθε λογής μισθωμένα παπαγαλάκια, επειδή καθόταν πολλά χρόνια και τρωγόταν με τα σωθικά της, επειδή αποδέχθηκε το να αντιμετωπίζει την πολιτική σαν κάτι που βλέπει στην τηλεόραση, διαβάζει σε τίτλους και το θεωρεί απόμακρο και έξω από τον εαυτό της.
Επειδή δεν σηκώθηκε από τον καναπέ για να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο μέσα στους διάφορους φορείς, αφήνοντας επιτήδειους, συστημικούς εγκάθετους και αεί παρόντες, να βρίσκονται συνέχεια στις ίδιες ή και διαρκώς αναβαθμισμένες θέσεις, επειδή «εκείνοι ξέρουν καλύτερα». Τώρα διαπιστώνει ότι πολλοί από αυτούς αμείβονταν αδρά από διοικητικά συμβούλια χωρίς να εργάζονται, κατελάμβαναν πέντε – έξι έμμισθες διοικητικές θέσεις, γέμιζαν τα σακούλια τους με εκατομμύρια ευρώ, ακόμα και όταν γύρναγαν στα χωριά και έλεγαν ότι η παράταξή τους τούς έβαλε στο «ψυγείο».
Αυτούς ψήφιζε μαζικά όμως η κοινωνία. Αυτούς παραδεχόταν ως αυθεντίες και ηδονιζόταν όταν της χτύπαγαν «φιλικά» την πλάτη ή απλώς τη δέχονταν για λίγα λεπτά στα γραφεία τους.
Τώρα και η κοινωνία πρέπει να αναλάβει τη δική της ευθύνη. Τώρα που η ανεργία κοντεύει να φτάσει το 30 %, τώρα που 500.000 νοικοκυριά δεν έχουν κανένα εισόδημα, τώρα που το φάσμα της φτώχειας αγγίζει το κάθε σπίτι, τώρα η κοινωνία πρέπει να καταλάβει ότι η συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές δομές και η προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών του πολιτεύματος είναι η δική της ασπίδα απέναντι στο «τέρας» που ετοιμάζεται να γεννηθεί.
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
Μέλος Π.Ε. Ν.Δ.
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com