Mετά την (κωμικο)τραγική αποτυχία της συγκρότησης κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής, για μένα το μόνο κυρίαρχο ερώτημα που χρήζει διερευνήσεως είναι η ανεξήγητη ευκολία με την οποία ανοίξαμε μόνοι μας την πόρτα για την έξοδό μας από το ευρώ. Μοιάζει σαν ένα ζευγάρι που, έπειτα από δέκα χρόνια γάμου (όσα και η ΟΝΕ), σκοτώνεται συνεχώς, αλλά επειδή σκέφτεται τα παιδιά δεν λέει να χωρίσει. Ε, άπαξ και η γυναίκα πει «παίρνω τα παιδιά ΜΟΥ (έτσι δεν λένε πάντα στην ώρα την κακιά;) και φεύγω» -έστω κι αν δεν το κάνει-, τότε ο άνδρας αρχίζει να κάνει τους λογαριασμούς του, μια και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει.
Κι έτσι, όπως συμβαίνει συνήθως, ενόσω δηλαδή προσπαθεί να την καλμάρει, συγχρόνως και σιωπηλά παίρνει τα μέτρα του, με πρώτο και καλύτερο τη διασφάλιση των κοινών τους καταθέσεων. Φοβάμαι, λοιπόν, ότι κάτι τέτοιο κάνει και η Ευρώπη με μας, με όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε από δω και πέρα. Απαξ και ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε την ακατανόητη κίνηση για δημοψήφισμα «εντός ή εκτός ευρώ» και οι Μέρκελ - Σαρκοζί λένε πλέον ανοιχτά και δημόσια ότι το μέλλον της ευρωζώνης τούς ενδιαφέρει πιο πολύ από το μέλλον της Ελλάδας, τότε βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα διαδρομή. Αυτή που μας πάει προς τη χρεοκοπία και τη δραχμή - όποιος κι αν οδηγεί το κάρο μας και ό,τι ελιγμούς κι αν κάνει. Aναζητείται επειγόντως σημείο ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ. Υπάρχει. Μπορούμε, όμως, να το βρούμε; Θα το καταλάβουμε μόνο αν κατανοήσουμε -κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο- τι εξώθησε τον Γ. Παπανδρέου να κάνει αυτή την πρόταση, με την οποία εξανέμισε το τελευταίο του απόθεμα πολιτικής αξιοπιστίας εντός, αλλά κυρίως ΕΚΤΟΣ Ελλάδας. Γιατί το έκανε; Η ευτυχέστερη εκδοχή είναι ότι πρόκειται για λάθος εκτίμηση, έστω αδίστακτο καιροσκοπισμό, ή κακοζυγισμένη «μεγάλη ζαριά». Η πείρα, όμως, που έχει ο Γιώργος Παπανδρέου πάνω στην πολιτική, και δη τη διεθνή, είναι τόσο μεγάλη που μοιάζει απίθανο να δεχτούμε ότι δεν μπόρεσε να υποψιαστεί πως με την πρότασή του θα αιφνιδίαζε και θα απογοήτευε, καθοριστικά, τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ. Δεν είναι δα και χθεσινός. Μόλις μία εβδομάδα πριν ήταν μαζί, αγκαλιά, κατά την «εθνοσωτήρια» απόφαση της 26ης Οκτωβρίου. Τι μεσολάβησε και πήγε να τα τινάξει όλα στον αέρα και να ανοίξει ο ίδιος τον δρόμο της εξόδου της χώρας από την Ευρώπη; Ειλικρινά, προτιμώ να αποδειχτεί ότι ήταν ένας ανόητος και ανήθικος πολιτικός εκβιασμός, το οποίο θα το καταπίναμε όλοι, γιατί οι πολιτικοί, δυστυχώς, αυτά κάνουν κάποια στιγμή και κρίνονται από το αν θα τους βγει ο ελιγμός ή όχι. Το χειρότερο που φοβάμαι και υποψιάζομαι είναι ότι ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΗΔΗ ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΑΝΕ ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩ και με αυτή την ενέργειά του επιχείρησε είτε να βγάλει το βάρος από πάνω του, είτε να βάλει τον κόσμο να προετοιμάζεται ψυχολογικά, είτε να κάνει τους εταίρους μας να ανοίξουν τα χαρτιά τους (όπερ και εγένετο), είτε και τα τρία μαζί. Αν έχει δεδομένα και πληροφορίες από μέσα, δηλαδή από Ευρώπη και Αμερική, ότι η πτώχευση και η έξοδος θα είναι η τελική κατάληξη και αναγκαστική επιλογή, αν γνωρίζει ότι ήδη έχει δρομολογηθεί μυστικά από τα αφανή κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών, τότε πολιτεύεται με κριτήρια πολύ διαφορετικά από αυτά που φαίνονται. Και το σημαντικότερο, τα ζάρια έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι και έχουμε χάσει και τα λεφτά μας, μόνο που δεν μας το λέει ακόμη ο καφετζής που κρατάει την μπάνκα.
Εξάλλου, μια ψυχρή ανάγνωση των δηλώσεων που έκαναν ξένοι αξιωματούχοι, τραπεζίτες, αλλά και πολιτικοί από τη Γερμανία και την Ολλανδία, έως ακόμη -ωιμέ!- και την ομοιοπαθή Ισπανία, οδηγεί μάλλον προς την κατεύθυνση ότι οι Ευρωπαίοι εγκατέλειψαν εντός 24ώρου και πολύ πρόθυμα μάλιστα το δόγμα «Αδιανόητη η ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα». Μετά τη δήλωση του Γιώργου για το δημοψήφισμα πέρασαν ήδη στο «Πρώτα η ευρωζώνη και μετά η Ελλάδα», ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ. Πρωτίστως ότι στα δύο αυτά χρόνια που τους έχουμε ζαλίσει με τα «τσαλιμάκια» μας, προετοίμασαν τους μηχανισμούς, συνυπολόγισαν το κόστος και με την αμέριστη αυτοκτονική βοήθειά μας είναι έτοιμοι να μας στείλουν ξανά πίσω στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Αφρική ή όπου αλλού σταματήσει η κατρακύλα μας. Κι αν έχουν καθυστερήσει μέχρι σήμερα, είναι λόγω Αμερικής και διεθνούς τραπεζικής κρίσης. Κατά τα άλλα, είναι έτοιμοι και πολύ πρόθυμοι να πατήσουν το κουμπί και να βρεθούμε ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩ.
Καταλαβαίνουμε ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ αυτό; Αν όχι, δεν έχει αξία να το συζητάμε. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Αν ΝΑΙ, ενδεχομένως να υπάρχει δυνατότητα για μια ΥΣΤΑΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ αποκατάστασης της σχέσης μας με την Ευρώπη. Οι πολιτικοί που ήδη μας έφτασαν μέχρι εδώ δεν μπορούν να το κάνουν γιατί δεν έχουν πια την παραμικρή αξιοπιστία ΕΚΤΟΣ Ελλάδος. Και αλήθεια να λένε, όλοι οι ξένοι είναι πεπεισμένοι ότι τους κοροϊδεύουμε. Αρα μόνο η ανάληψη πρωτοβουλίας από ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΥΡΟΣ, που θα πάνε με την εξουσία να διαβεβαιώσουν τους εταίρους ότι τέλειωσαν οι γελοιότητες και ότι η Ελλάδα ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ, μπορεί να μας σώσει. ΑΝ, λέω ΑΝ, προλαβαίνουμε ακόμη, γιατί έχω την εντύπωση ότι το παιχνίδι τελείωσε. Ισως θα πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε το νέο νόμισμα που θα έχει τη μορφή κάποιου ανώνυμου «ΜΑΚΑΚΑ» ΜΕ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ. Αρκεί το περίγραμμα, όλα τα πρόσωπα, να του ταιριάζουν και να μας αξίζουν.
ΥΓ.: Την πιο απλή εκδοχή τη σκεφτήκατε; Οπως ο Καραμανλής φόρτωσε στον Παπανδρέου την κυβέρνηση και την κοπάνησε, έτσι και ο Γιώργος ψάχνει τώρα έναν άλλον για να τους ξεφορτωθεί. Και την κυβέρνηση και τον παραλήπτη.