Παναγιώτης Κοκκόρης
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες περισσεύουν οι ευχές, ποτέ όμως άλλοτε δεν είχαν το νόημα, τη σημασία και την ανθρωπιά που έχουν σήμερα.
Για το λόγο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω το λόγο και τις ευχές μου, στον πρώτο πολίτη αυτής της χώρας, της Ελλάδας μας, που δοκιμάζεται. Στον κύριο Λουκά Παπαδήμο…
Κύριε πρωθυπουργέ δεν είστε πολιτικός, αλλά γίνατε ο ταγός της πολιτικής μας ζωής,
Ελέω της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας και της σύμπραξης τριών κομμάτων έστω για λίγους μήνες ή παραπάνω, ποιος ξέρει αναλάβατε τα ηνία της χώρας και ασκείτε πολιτική…
Να συμφωνήσω ότι η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είναι πανάκεια για όλες τις ασθένειες και να παραδεχθώ ότι δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσοι από αυτούς που εντέλει ασχολούνται με αυτή, μπορούν να καταλάβουν το κλάμα, τον πόνο και την αγωνία του απλού, καθημερινού ανθρώπου.
Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι αρκετοί εξ αυτών δεν μπορούν. Ιταμό παράδειγμα οι 117 πρώην βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, που διεκδικούν από μια χώρα που καταρρέει, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ως αναδρομικά. Δεν είναι κακό να διεκδικείς, αλλά είναι άδικο να ζητάς τον ουρανό με τα άστρα, όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει, ιδιαίτερα όταν εσύ που διεκδικείς δεν έχεις απολύτως κανένα πρόβλημα επιβίωσης.
Κύριε πρωθυπουργέ είστε τεχνοκράτης, δεν είστε πολιτικός, αλλά ασκείτε πολιτική
Για το λόγο αυτό, σε μια κοινωνία που κλυδωνίζεται, υποφέρει, πεινά, σε μια αγορά που ασθμαίνει, αγκομαχά και ακροβατεί, σε μία πολιτική που έπαψε να είναι αξιόπιστη, να υπηρετεί ιδανικά, να πρεσβεύει την λαϊκή βούληση, μπορείτε αν σκεφτείτε καθαρά, πατριωτικά και ανθρώπινα στο χρόνο που απομένει μέχρι τις εκλογές, μπορείτε να κάνετε τις ευχές μας να μην μοιάζουν άτοπες, πεζές και εξωπραγματικές…
Αναλογιστείτε όσα γνωρίζετε, διαβάζετε, παρακολουθείτε, μαθαίνετε τους τελευταίους μήνες, όλη αυτή την ομοβροντία θλίψης, αγωνίας και απογοήτευσης στην ελληνική κοινωνία,
Αναρωτηθείτε πως μπορεί να βρει κανείς τα κατάλληλα λόγια, τις λέξεις, το νόημα για να παρηγορήσει τον άπορο, τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον επιχειρηματία που έβαλε λουκέτο στο μαγαζί του, τα δώρα που δεν θα πάρουν φέτος οι εργαζόμενοι, τον άρρωστο που δεν έχει φάρμακα, τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα και δεν έχουν κανένα δώρο να περιμένουν…
Δείτε με ανοιχτά τα μάτια καταστάσεις καθημερινές σε μια κοινωνία που αιμορραγεί, καταρρέει, πνίγεται και μην παίρνετε καταστροφικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας και τους ανθρώπους της.
Υπάρχει τρόπος. Η συνταγή για να πετύχει η οικονομική ανάταση της χώρας δεν περιγράφεται στο μνημόνιο. Αυτό είναι απλώς ένας δρόμος, συνταγές υπάρχουν πολλές και δεν χρειάζονται πακτωλούς χρημάτων, κονδυλίων και προϋπολογισμών.
Τη γνώση και την εμπειρία την έχετε. Αθληθείτε στην αγωνιστικότητα, επιδιώξτε την ανατροπή. Καθαρό μυαλό, ελεύθερη βούληση και φαντασία χρειάζονται…
Κύριε πρωθυπουργέ
Ακούμε συχνά ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αν ήταν έτσι απέτυχε. Η πολιτική πρέπει να είναι η τέχνη της ανθρωπιάς, λέω εγώ.
Για να γίνει αυτό από την πολιτική θα πρέπει να εκλείψουν οι Μαυρογιαλούροι, καιροσκόποι και εγωιστές. Θα πρέπει να μείνουν -και δεν είναι λίγοι- αυτοί που έχουν διάθεση να προσφέρουν στην κοινωνία και όχι στον εαυτό τους, που ασχολούνται με τα κοινά γιατί οι συμπολίτές τους, τους παροτρύνουν, που θέλουν να δώσουν και όχι να πάρουν.
Είστε τεχνοκράτης, έχετε μάθει να μετράτε τα πράγματα με ορθολογισμό, νούμερα και αριθμητικές παραστάσεις, αλλά αυτές τις μέρες αφήστε κατά μέρος τη λογική. Τα μεγάλα θαύματα του λαού μας, έγιναν όταν σκεφτήκαμε «παράλογα», όταν ξεπεράσαμε τον εαυτό μας, όταν είχαμε ηγέτες που ενέπνεαν εμπιστοσύνη, μας έδιναν κουράγιο και μας έκαναν να μη φοβόμαστε.
Αυτός είναι ο Έλληνας και όχι εκείνος ο κακομοίρης, που περιγράφουν μερίδα του διεθνούς Τύπου και ορισμένοι ευρωπαίοι φύλαρχοι.
Οι ευχές μας φέτος, κύριε Παπαδήμο ας είναι ειλικρινείς.
Η κρίση είναι μια κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όρθιοι, να αντισταθούμε με αισιοδοξία και να νικήσουμε
Και για να δανειστώ τους στίχους ενός αγγλικού τραγουδιού που νομίζω ταιριάζουν με την περίπτωση μας:
*«…Πως μπορούμε να χορέψουμε όταν η γη γυρίζει,
πώς μπορούμε να κοιμηθούμε όταν τα κρεβάτια μας καίγονται,
(Μήπως τελικά) ήρθε η ώρα να σώσουμε αυτή την υπόθεση;
να πάρουμε το ρίσκο, να πληρώσουμε το μερίδιο μας…
Νομίζω ότι η ώρα ήρθε και ότι ως πολίτες του κόσμου και ως Έλληνες θα το κάνουμε.
Καλά Χριστούγεννα κύριε Παπαδήμο…
*(Οι στίχοι είναι από το τραγούδι «Beds Are Burning» του αστραλέζικου ροκ συγκροτήματος «midnight oil»)
pkokkoris.gr