του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο διεθνής καπιταλισμός τη γλίτωσε από τον … Λένιν. Η Οκτωβριανή Επανάσταση τελείωσε άδοξα με το αποτυχημένο πραξικόπημα, που έφερε στην εξουσία τον οινόφλυγα Γέλτσιν. Ο Μάο πέθανε κι οι επίγονοι του φοράνε κουστούμια και κάνουν μπίζνες. Ο Τσε έγινε μπλουζάκια κι ο Φιντέλ οικουρεί με την κόκκινη φόρμα του μετά την αποχώρηση του από τα αξιώματα.
Πάνω λοιπόν που στην Τριμερή, στην Μπίλντεμπεργκ και τους ουρανοξύστες των Επτά Αδελφών πάνε να πάρουν μια ανάσα, ήρθε το μεγάλο χτύπημα. Ο Γιώργος, που φεύγει για να μείνει, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων επιτέθηκε στην συντηρητική Ευρώπη, στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στις σκοτεινές δυνάμεις που τον πολέμησαν. Έγραφα για πλάκα πριν είκοσι μέρες «να δείτε που ο Γιώργος θα γίνει και αντιμνημονιακός» και δεν πρόλαβε να κρυώσει το πληκτρολόγιο. Ο αρχηγός του Δρούτσα και της Τίνας, με τη μεταφρασμένη συνείδηση, ο καλύτερος φίλος του Πακιστανού, εγκαλεί τους εκπροσώπους του διεθνούς καπιταλισμού που δεν κράτησαν σημειώσεις απ’ όσα βαρυσήμαντα είπε ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Ντωβίλ. «Δεν με άκουσαν», είπε. Γιώργο μου, δεν έχουν ακόμη φτάσει εκεί. Ακόμη μελετούν τις σημειώσεις τους από τους άλλους μεγάλους συντρόφους σου στην Διεθνή σας, του Μοαμάρ Καντάφι και του Χόσνι Μουμπάρακ.
Τελικά αποδεκνύεται ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δυο χρόνια δεν ήταν παρά ένας μεγαλοφυής ελιγμός τακτικής του αδερφού του «μεταμφιεσμένου Έλληνα με την αμερικάνικη καρδιά». Κατάπιε συντάξεις, επιδόματα, δικαιώματα, θέσεις εργασίας, την ρευστότητα της αγοράς, το ηθικό των Ελλήνων, μας οδήγησε με μεγάλες δρασκελιές προς τα πίσω, στην εποχή πριν την εξέγερση των σφαγείων του Σικάγο. Όμως, αδέρφια, αυτό δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού, σοσιαλιστικά καπνογόνα, πίσω από τα οποία ο Κόκκινος Γιώργος ετοίμαζε την επίθεση του στους εκπροσώπους του διεθνούς καπιταλισμού, στην συντηρητική Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί, στον Αντώνη Σαμαρά και στον …Καραμανλή, γιατί, λέει, καθυστέρησε να πάρει μέτρα!
Λοιπόν έχω πια γερή πρεσβυωπία κι απέκτησα και λίγο αστιγματισμό, δεν βλέπω όπως παλιά. Βοηθήστε με όμως εσείς οι νεότεροι, πείτε μου, εκείνος ο τύπος με το μουστάκι, ο ψηλός με την καράφλα, που έμπαινε μπροστά αγκαζέ με τους συνδικαλιστές, όταν ο Καραμανλής προσπαθούσε να περάσει το πολύ πιο ήπιο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, ήταν άλλος; Αυτός που κατήγγειλε λάβρος την συμφωνία με τους κινέζους για το λιμάνι του Πειραιά, αυτός που υποσχόταν προεκλογικά και αυξήσεις, γιατί «λεφτά υπάρχουν», ήταν συνωνυμία;
Σε τούτη δω τη χώρα δεν βαριέσαι ποτέ. Συμβαίνουν τα πιο τρελά πράγματα. Να, ο Γιώργος μπήκε στον τηλεφωνικό θάλαμο με την κολλητή φόρμα του Μπάτμαν – δρομέα και το αεροπλανικό γυαλί και βγήκε με την φαιοπράσινη στολή εκστρατείας του Τσε. Τα σκληρά λευκά κολλάρα του καπιταλισμού δεν κράτησαν σημειώσεις, είμαι σίγουρος όμως πως ο χαλκέντερος εβδομηντάρης πια Τζων Γκληζ, η ψυχή των θρυλικών Μόντυ Πάϋθονς, δεν χάνει λέξη.
Ένα από τα προβλήματα της Πατρίδας μας είναι η σχετικότητα των πάντων. Κι η κοντή, τόση δα, μνήμη. Κάθε τόσο τα πόδια σηκώνονται να χτυπήσουν το κεφάλι κι ο καθένας δηλώνει ότι θέλει. Δουλόφρονες και διεφθαρμένοι οπαδοί του ενδοτισμού κάθε είδους, κήρυκες ενός μισελληνικού ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, κατηγορούν κάθε φωνή αντίστασης κι αξιοπρέπειας, ως «ακραίους», «εθνικιστές», «επικίνδυνους». Άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους και έζησαν είτε ως πολυτελή πεκινουά, σιτιζόμενα από το δημόσιο Πρυτανείο, που την ελεύθερη αγορά και τον αγώνα για τον επιούσιο τα έχουν δει μόνο με το κυάλι, υπερθεματίζουν για την ανάγκη να κάνουν θυσίες οι…άλλοι. Οι πολλοί.
Πίσω τους έχουν ένα βραχίονα εκβιασμών, συκοφαντίας και παραπληροφόρησης, που κάθε μήνα που περνάει, πουλάει όλο και λιγότερα φύλλα, που η αξιοπιστία, η τηλεθέαση και η επιχειρηματική βιωσιμότητα τους κατρακυλούν συνεχώς. Δεν είναι παρά φούσκες. Ο δανεισμός τους με εξωτραπεζικά κριτήρια, συχνά εικοσαπλάσιος ή και εκατονταπλάσιος της χρηματιστηριακής αξίας των ομίλων τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ο κύριος λόγος της γιγάντωσης τους. Αυτό όμως τελειώνει.
Αυτοί που μας δανείζουν έχουν στα χέρια τους τις καταστάσεις και τα οικονομικά στοιχεία. Δεν μπορούν να καταλάβουν, για ποιο λόγο πρέπει να δίνουν χρήματα στις τράπεζες μας κι αυτές να τα πετάνε στο πηγάδι χωρίς πάτο μιας δράκας ανθρώπων, που στη διεθνή κλίμακα είναι απλώς καλοντυμένοι πορτοφολάδες. Και θα έρθουν να ζητήσουν ξεκαθάρισμα της κατάστασης.
Γιατί αναφέρομαι με τόση επιμονή σε αυτό τον βραχίονα εκβιασμών και προπαγάνδας; Μα γιατί αποτελούν τον κανόνα της καθεστωτικής πληροφόρησης και βασικό παράγοντα στρέβλωσης και παρακμής του δημόσιου βίου. Γιατί αυτό το σύστημα που θνήσκει αλλά ακόμη έχει επιρροή, είναι που επιτρέπει τέτοιες οβιδιακές μεταμορφώσεις, τέτοιο δούλεμα του Λαού.
Σε μια υγιή κοινωνία, τέτοιος πολιτικός αμοραλισμός, τέτοια γκροτέσκα ψεύδη, θα είχαν ξεσηκώσει ένα τεράστιο επικοινωνιακό κύμα απαξίωσης. Τα αληθινά σοβαρά κι αξιόπιστα ΜΜΕ, θα είχαν ήδη αναγνωρίσει την δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά στις προβλέψεις του, στην ειλικρίνεια της κριτικής και των προθέσεων του και θα είχαν στείλει στα Τάρταρα της δημόσιας χλεύης, αυτούς που νομίζουν πως μπορούν να αλλάζουν θέσεις και ιδέες σαν κουστούμια κλόουν στο τσίρκο.
Αντίθετα, τώρα παίζουν άλλα σενάρια. Προσπαθούν να πείσουν για την σοβαρότητα της ενδεχόμενης δημιουργίας ενός νέου κομματικού υβριδίου της διαπλοκής, μια σύναξη νεοφιλεύθερων ανθρωποφάγων που θα προσπαθήσει να στερήσει την αυτοδυναμία από την μόνη αληθινή προοπτική του Έθνους. Θα είναι το κύκνειο άσμα τους. Ηττήθηκαν στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν το Σχέδιο Ανάν. Ηττήθηκαν στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν τον Βενιζέλο μετά την δεύτερη ήττα του Παπανδρέου από τον Κ. Καραμανλή. Ηττήθηκαν στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν την Μπακογιάννη στη βάση της ΝΔ. Θα ηττηθούν και τώρα σε αυτή και σε όποια άλλη προσπάθεια τους. Γιατί υπάρχει ένας ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο κι ο στριμωγμένος Λαός τον βλέπει, τον ακουμπάει, τον μυρίζει. Απλά αναρωτιέμαι. Αυτοί, οι πρόθυμοι κι αδίστακτοι, που θα ζήσουν;
http://www.antinews.gr/2011/12/12/138119