Το 1973 ο νεαρός οπλίτης Δημήτριος Λ. Αβραμόπουλος υπηρετεί στο Λιτόχωρο. Ειδικότητα του είναι τα βλήματα, καθώς εθεωρείτο ένας από τους καλύτερους πυροβολητές που διέθετε η χώρα μας εκείνη την περίοδο. Του άρεσε να ρίχνει βολές με τανκς και μάλιστα το ποσοστό ευστοχίας του ήταν 98%. Την ίδια χρονιά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων τον καλεί στο γραφείο του για να του αναθέσει μια μυστική αποστολή. Θα μεταβεί στην Κύπρο, μαζί με μια ομάδα επίλεκτων κομάντος προκειμένου να θωρακίσουν την άμυνα του νησιού.
Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ μπήκε στο αεροπλάνο, που θα τον μετέφερε μαζί με το τανκ του στη Μεγαλόνησο. Αυτό που τον παραξένεψε από την πρώτη στιγμή ήταν ότι το αεροπλάνο ήταν τελείως άδειο αλλά και πολύ πιο σύγχρονο από αυτά που διέθετε εκείνη την εποχή ο ελληνικός στρατός. Οι αμφιβολίες του, όμως, κάμφθηκαν αμέσως και έτσι ο νεαρός στρατιώτης μπήκε στο τανκ του όπου και παρέμεινε καθ΄όλη την διάρκεια της πτήσης. Το ταξίδι ενώ ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει 2 ώρες κράτησε 20, αλλά ο κ. Αβραμόπουλος λόγω της διακριτικότητας που τον χαρακτηρίζει δεν θέλησε να ενοχλήσει κάποιον από τους συνεπιβάτες του με περιττές ερωτήσεις. Όταν τελικά έφτασε στον προορισμό του βγήκε από το αεροπλάνο και είδε μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε “Welcome to HaNoi”. Ο υπουργός βρισκόταν στο Βιετνάμ αντί της Λευκωσίας.
Όλα πήγαν στραβά από την αρχή μιας και ο κ. Αβραμόπουλος επιβιβάστηκε σε αμερικανικό αεροπλάνο το οποίο είχε σταματήσει στην χώρα μας για ανεφοδιασμό. Το αεροπλάνο μετέβαινε στο Βιετνάμ προκειμένου να περισυλλέξει τους Αμερικανούς στρατιώτες, κατά την αναχώρηση τους από την χώρα μετά την ήττα τους στον πόλεμο. Ο νεαρός Δημήτρης, όμως, δε τα έχασε, βοήθησε τους συμμάχους Αμερικάνους και έπειτα διέσχισε με τα πόδια όλη την Νοτιοανατολική Ασία για να καταλήξει στην Μαλαισία όπου και δούλεψε για 2 χρόνια σε ένα εκτροφείο μαϊμούδων στην Κουάλα Λουμπούρ.
Η επιστροφή του στη χώρα μας έγινε το 1975, όπου μέσα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η ιστορία του ξεχάστηκε μέχρι σήμερα.
ΥΓ. Όποιος έφτασε ως εδώ και δεν το κατάλαβε ακόμα: Το κείμενο είναι φυσικά φανταστικό και ανήκει στην Ελληνοφρένεια