Tο σύνδρομο της «Πιρέλι»

Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία αντιμετώπισε πρόβλημα μειωμένων πωλήσεων εξαιτίας της πίεσης του ανταγωνισμού από την Ασία. Ήταν η εποχή που οι γιαπωνέζικες και κορεάτικες αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν εγκατασταθεί στην Γηραιά Ήπειρο και προσαρμόσει τα φθηνότερα μοντέλα τους στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, κερδίζοντας το πλήθος των καταναλωτών. Τότε λοιπόν , όταν όλοι στην υπόλοιπη Ευρώπη ζούσαν σε περιβάλλον απόλυτου ευδαιμονισμού, τα γερμανικά συνδικάτα συμφώνησαν μειώσεις μισθών αποδεχόμενα εβδομάδα τεσσάρων ημερών για ορισμένο χρόνο, με σκοπό να δώσουν ευκαιρία και εργαλεία στις αυτοκινητοβιομηχανίες να μειώσουν το κόστος παραγωγής και να εκσυγχρονισθούν ώστε να ανταγωνισθούν τους Ασιάτες.

Εδώ σε εμάς, στον καιρό της μεγάλης κρίσης τα κατακερματισμένα και απολύτως κομματικοποιημένα συνδικάτα επιμένουν σε αγώνες άγονους και δεν συζητούν τίποτε άλλο πέρα από μαξιμαλιστικές χωρίς μέτρο και αίσθηση των συνθηκών διεκδικήσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χαλυβουργίας Μάνεση, η οποία αποδεδειγμένα επλήγη από την κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου και το εκεί συνδικάτο δεν θέλει να ακούσει καν την ιδέα της μείωσης του χρόνου εργασίας προκείμενου να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας. Προτιμά να κλείσει μια επιχείρηση που απασχολεί 400 εργαζόμενους παρά να μπει στον κόπο να συζητήσει προσωρινές ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τη Χαλυβουργία σε τούτες τις δύσκολες συνθήκες. Δυστυχώς το σύνδρομο της «Πιρέλι» επανέρχεται και ο ελληνικός συνδικαλισμός δεν λέει να μάθει από τις πικρές εμπειρίες αποβιομηχάνισης του παρελθόντος.

ΒΗΜΑ