του Βασίλη Μπαλάφα
Νέα τροπή πήραν τις τελευταίες ημέρες οι περίφημες επισκέψεις και απαιτήσεις της Τρόικας. Μέχρι τώρα είχαμε μάθει καλά ότι πριν από κάθε επικείμενη έλευση της Τρόικας στη χώρα, θα στήνεται το γνωστό σκηνικό τρόμου και πανικού προς κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα. Αυτό όμως έγινε τόσες φορές που κατάντησε σαν το παιδικό παραμύθι με τον πιτσιρικά βοσκό που έσπαγε πλάκα με τους συγχωριανούς του, καλώντας τους σε συναγερμό για τον λύκο που θα έτρωγε τα κοπάδια τους. Το έκανε τόσες φορές, που όταν πραγματικά ήρθε ο λύκος, κανείς δεν τον πίστεψε και κανείς δεν πήγε να τον βοηθήσει, με αποτέλεσμα ο λύκος να αποδεκατίσει το κοπάδι του. Ήταν πολύ μπροστά ο Αίσωπος ...
Φαίνεται ότι το «κόλπο» ξεθώριασε και αυτό το κατάλαβαν, τόσο η Τρόικα, όσο και ο Παπαδήμος, που καθώς περνάει ο καιρός αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος αισθάνεται περισσότερο ως τοποτηρητής ή διοικητής, παρά ως πρωθυπουργός οργανωμένου και αυτόνομου κράτους. Άλλωστε, ο ίδιος, ποτέ δεν το έκρυψε ότι δεν είναι πολιτικός και σε κάθε ευκαιρία «διαφημίζει» με κάθε τρόπο την αμηχανία του στα «τυπικά» του ρόλου που του έχει ανατεθεί. Άσχετα, βέβαια, με το αν και ο ίδιος ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιος ρόλος είναι αυτός ακριβώς και τι χρονικό ορίζοντα έχει. Αρνείται συνεχώς το «μεταβατικό και ειδικού σκοπού» του πράγματος, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Αυτή τη φορά λοιπόν έπρεπε να βρεθεί κάτι πιο καλά «σκηνοθετημένο» για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος και να μπορέσουν ν’ αρχίσουν να συζητούνται θέματα που μέχρι χτες αποτελούσαν «κόκκινες γραμμές» για τους εργαζόμενους. Και δεν μιλάμε για τους εργαζόμενους των «ρετιρέ», μιλάμε για την ευρεία μάζα του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.
Το σχέδιο προέβλεπε ένα νέο ρόλο «προθύμου» που έσπευσε να τον παίξει ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Δ. Δασκαλόπουλος. Θα περάσουν, μάλλον, μερικά χρόνια μέχρι να μπορέσουμε να πιστοποιήσουμε με βεβαιότητα ποιανού πραγματικά ιδέα ήταν το πριόνισμα και η αμφισβήτηση του κατώτατου μισθού. Για την ώρα ο ένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλο. Από την Τρόικα στον Παπαδήμο και από εκεί στον Δασκαλόπουλο, που έχει μείνει φαινομενικά μόνος, και επιστρέφει το μπαλάκι στην Τρόικα για να ακολουθήσει και πάλι την πορεία που περιέγραψα. Κύκλος δηλαδή και «γύρω γύρω όλοι».
Είναι όμως τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τι γίνεται και τι παίζεται στο παρασκήνιο ; Νομίζω πως όχι. Μια αναδρομή στο παρελθόν μπορεί πολύ εύκολα να μας δώσει τις εξηγήσεις και τις διευκρινίσεις που χρειαζόμαστε.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι από τον Απρίλιο του 2009, ο Δασκαλόπουλος είχε ξεκινήσει μια οργανωμένη επίθεση, σε κάθε ευκαιρία, εναντίον της τότε κυβέρνησης Καραμανλή. Από τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ εκείνης της εποχής και λίγο αργότερα, το Μάιο, από το βήμα του «Ανοικτού Φόρουμ ‘09», μέχρι την εκδήλωση της Εurobank τον Ιούλιο του 2009, ο Δασκαλόπουλος εξαπέλυε μύδρους εναντίον της Κυβέρνησης και μιλούσε για το «σχεδιασμό της επόμενης ημέρας», κλείνοντας το μάτι στο ΠΑΣΟΚ και τον Γ.Παπανδρέου. Συχνά στις ομιλίες του χρησιμοποιούσε και πληροφορίες της «τσίγκινης» επικαιρότητας εκείνης της εποχής για να ενισχύσει τα επιχειρήματά του και να προσδώσει δραματικούς τόνους, απαξιώνοντας παράλληλα το πολιτικό σύστημα, θεωρώντας το ουσιαστικά ως το «μεγάλο κακό» της χώρας.
Το μέλλον έδειξε ότι αυτή η τακτική ούτε τυχαία ήταν, ούτε θέμα συγκυρίας. Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη στρατηγική με συγκεκριμένους στόχους. Τους ίδιους που συνεχίζει με συνέπεια να υπηρετεί και σήμερα. Να διαλυθεί κάθε έννοια ευνομούμενου καθεστώτος εργασίας, να θεσμοθετηθεί η εργασιακή ζούγκλα και να απαξιωθούν μέχρι εξευτελισμού οι εργαζόμενοι τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Το ΠΑΣΟΚ αγκάλιασε όλο αυτό το σούσουρο και σε μεγάλο βαθμό το υιοθέτησε, μέχρι που το Μάιο του 2010, ο Δασκαλόπουλος σε Γ.Σ. του ΣΕΒ είπε το περίφημο «η πολιτική δεν έχει να προσφέρει τίποτα στη χώρα», αποκαλύπτοντας τις αρχικές του προθέσεις και προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση βουλευτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η αποστροφή της ομιλίας του Καστανίδη που είπε στη Βουλή ότι «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο».
Ήταν όμως ήδη πολύ αργά, γιατί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είχε ενστερνιστεί αυτές τις απόψεις, τις καλλιέργησε και είχε συνωμοτήσει με έργα και λόγο – όπως αποδείχθηκε – για την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ και τη συλλήβδην απαξίωση των εργαζομένων της Ελλάδας.
Δεν ήταν μόνος
Το σύντομο ιστορικό που έγινε για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα είναι εξαιρετικά χρήσιμο και η προσωπική έρευνα του καθενός μπορεί να του προσφέρει πολλά ακόμα χαρακτηριστικά παραδείγματα και συμβάντα εκείνης της εποχής.
Φυσικά ο Δασκαλόπουλος δεν ήταν μόνος του όταν τον Απρίλιο του 2009 έθετε σε εφαρμογή το σχέδιο. Πηγαίνοντας πίσω το χρόνο, στο 2009, σε ανάλογα πογκρόμ είχαν επιδοθεί ο κ. Στουρνάρας, τότε επιστημονικός διευθυντής του ΙΟΒΕ του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, ο κ. Ράπανος, με θητεία σε διάφορους δημόσιους οργανισμούς και σήμερα πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών με όσα έγιναν γνωστά σε σχέση με τον ΔΟΛ και τα τηλέφωνα για έγκριση ή μη του δανείου, που γίνονταν στον Παπανδρέου. Όλως τυχαίως και οι δύο, σύμβουλοι του Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 !!!
Στη λίστα μπορούν να προστεθούν και άλλα ονόματα – πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Καραμούζης, Χαρδούβελης, Ταμβακάκης και άλλοι, με πολύ ισχυρό ρόλο εκείνη την εποχή στην «αυλή» του Γ.Παπανδρέου και με τεράστια ανέλιξη από τότε που έγινε ο ίδιος Πρωθυπουργός.
Με όλους αυτούς το ΠΑΣΟΚ επισήμως και καθολικώς συνεργάστηκε και ταυτίστηκε. Και εκτέλεσε με ακρίβεια το σχέδιό τους, που δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν το γνώριζε σε όλη του τη διάσταση. Τώρα το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να απεμπλακεί και τα μεγαλοστελέχη του, που συνέτρωγαν με όλους αυτούς, σήμερα γράφουν άρθρα για την επανίδρυση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ! Φευ !
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά
Σήμερα πλέον τα πράγματα στη χώρα εξελίσσονται δραματικά. Και ακριβώς επειδή για να φτάσουμε εδώ χρησιμοποιήθηκαν «βίαιοι» τρόποι και «νοσηροί» σχεδιασμοί, στη χώρα αναπτύσσονται παραλογισμοί και παράδοξα.
Γιατί μόνο παράδοξο είναι, σε μια ημι-διαλυμένη κοινωνία και έναν αποδιοργανωμένο και απαξιωμένο παραγωγικό ιστό, το να επιζητάς να καταργηθεί ουσιαστικά, ή να μειωθεί σε εξευτελιστικό βαθμό ο κατώτατος μισθός που αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και της ίδιας της εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας που κυρίως βασίζονται στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους. Εκτός αν μου πει κανείς ότι του έχει τύχει να ψωνίζει στο κατάστημα της γειτονιάς του, δίπλα – δίπλα με τον Βαρδινογιάννη, το Λάτση ή τον Κόκκαλη.
Για να είμαι όμως δίκαιος, διαπιστώνω και κάτι άλλο, πέρα απ’ όλ΄αυτά. Αν – καλόπιστα – δεχθούμε ότι οι πρόσφατοι σχεδιασμοί έχουν απαιτηθεί από την Τρόικα, μετά την επίσης καλόπιστη «εισήγηση» όσων αναφέρθηκαν νωρίτερα στο άρθρο, τότε έχω την εντύπωση ότι η Τρόικα έχει εξαπατηθεί και μάλιστα εξόφθαλμα.
Διότι όπως και να το κάνουμε, κανενός είδους «ρετιρέ» δεν υπόκειται αυτόνομα και μονοσήμαντα στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ούτε οι μισθοί του βασίζονται στα ελάχιστα επιτρεπτά ημερομίσθια και τους κατώτατους μισθούς. Υπάρχει κανείς να το εξηγήσει αυτό στην Τρόικα ;
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
vasileios@balafas.gr
vbalafas.blogspot.com