Επισήμανε, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί, χαρακτηρίζοντας παράλληλα, ως απαξιωτικό φαινόμενο για τη Χώρα μας το οικτρό θέαμα των αδέσποτων που ασυνείδητοι εγκαταλείπουν στους δρόμους και στην τύχη τους.
Απέδωσε εύσημα στους Συλλόγους Ζωοφίλων για την πραγματικά εθελοντική, πολύτιμη προσφορά τους. Παράλληλα, εξέφρασε τον προβληματισμό του για τις διατάξεις του Νομοσχεδίου που αναφέρονται στους αλλοδαπούς εθελοντές που θα περιφέρονται με κτηνιατρική μονάδα, αναρωτώμενος ποιοι ακριβώς είναι αυτοί, από πού έρχονται και αν όντως θα προσφέρουν εθελοντική ζωοφιλική φροντίδα.
Τέλος, ζήτησε από την ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου, να μην αφαιρέσει από τον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο το έργο της Βάσης Δεδομένων για την ηλεκτρονική Σήμανση όλων των οικόσιτων ζώων – έργο ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ για το οποίο έχει η χώρα μας δεχθεί διεθνείς επαίνους και συγχαρητήρια. «Όταν σε όλον τον κόσμο, περιορίζεται μέρα με την ημέρα ο κρατικός παρεμβατισμός, και οι μέχρι πρότινος κρατικές αρμοδιότητες εκχωρούνται στον αποδεδειγμένα πιο δραστήριο, πιο αποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα, εμείς πισωγυρίζουμε και αφαιρούμε πετυχημένες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες από ιδιώτες για να τις επαναφέρουμε στο κράτος; Αν κάτι πρέπει να πράξει επ΄ αυτού η Κυβέρνηση, είναι να θεσμοθετήσει και να ενισχύσει για την παραπέρα βελτίωση του πρωτοποριακού αυτού συστήματος» τόνισε με έμφαση ο Βουλευτής.
Παρατίθενται στη συνέχεια τα επίσημα Πρακτικά, από την ομιλία του Γιώργου Καρασμάνη
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το συζητούμενο σήμερα νομοσχέδιο ήταν όχι απλώς αναγκαίο να καταρτιστεί, αλλά ενδεχομένως θα έπρεπε να έχει έρθει νωρίτερα στο Κοινοβούλιό μας.
Ασφαλώς, τα τελευταία χρόνια τα πράγματα σε ότι αφορά τη συμβίωσή μας με τα οικόσιτα ζώα, τα ζώα συντροφιάς, όπως τα λέμε συνήθως, έχουν σημαντικά βελτιωθεί. Όμως, δεν υπάρχει υποθέτω και καμία αμφιβολία ότι σε σύγκριση με άλλες προηγμένες χώρες και εταίρους μας είμαστε, δυστυχώς, ακόμα ουραγοί στη θεώρηση αυτού του ζητήματος τόσο από πλευράς πολιτισμού, όσο και από πλευράς προστασίας της ίδιας της κοινωνίας μας.
Θα ήθελα πραγματικά από το Βήμα της Βουλής να συγχαρώ τους συλλόγους ζωοφίλων για την πραγματικά εθελοντική προσφορά τους, που είναι και ενθαρρυντική και αξιέπαινη και στέλνει το μήνυμα ότι η προστασία των ζώων δεν είναι απλώς υποχρέωση όλων μας προς τους πιστούς μας φίλους, αλλά είναι απόδειξη σεβασμού στη ζωή, είναι πολιτισμός.
Πριν από διακόσια χρόνια και κάτι, ο μεγάλος Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει μια φράση που έμεινε ιστορική. Μετράω, είπε, τον πολιτισμό μιας χώρας από το σεβασμό και την αγάπη του λαού της για τα ζώα. Και σχετικά πρόσφατα στο Βέλγιο, μια χώρα με αυστηρότατους νόμους για την προστασία των ζώων, διαπρεπής νομομαθής, εισαγγελικός λειτουργός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του ULB των Βρυξελλών, χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη νομοθεσία απαράδεκτα επιεική. Και όταν έκπληκτοι οι φοιτητές του στο αμφιθέατρο των ρώτησαν γιατί το λέει αυτό, απήντησε, ότι όταν ένας άνθρωπος με τόση ευκολία, με τόσο σαδισμό και με απανθρωπιά βασανίζει ή ακόμα σκοτώνει οικόσιτα, απροστάτευτα ζώα, το κάνει γιατί οι ποινές είναι μικρές και θα το έκανε με την ίδια ευκολία και σε ανθρώπους αν θα αντιμετώπιζε τις ίδιες χαμηλές ποινές.
Βεβαίως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτά που προανέφερα θα έπρεπε να συνεκτιμηθούν με τις σύγχρονες συνθήκες ζωής, με τα νέα δεδομένα που έχουν πλέον διαμορφωθεί στη σχέση μας με τα οικόσιτα ζώα και αυτό δεν μπορεί να είναι άσχετο από την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Θέλω, καταρχήν, να πω ότι παρατηρούμε μεγάλη αύξηση του αριθμού των αδέσποτων ζώων, τα οποία αντιμετωπίζονται όλα και με μεγαλύτερη αγριότητα, θα έλεγα απανθρωπιά. Είναι υπεύθυνα τα δυστυχή ζώα γι’ αυτό; Φταίει το ζώο που το έκανε δώρο ένας πατέρας υποκύπτοντας στις παρακλήσεις του μικρού παιδιού ή η οικογένειά του, που ελαφρά τη καρδία το αποδέχτηκε και όταν το θεώρησε ενοχλητικό το πέταξε έξω από την πόρτα στην τύχη του;
Μήπως, λέω μήπως, πέρα και πάνω από αυτήν τη νοοτροπία φταίει πρωτίστως, ότι στη χώρα μας αποτελούν ουσιώδες είδος σε ανεπάρκεια οι υπηρεσίες δήμων που με εξασφαλισμένους τους αναγκαίους πόρους, όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, εντός και εκτός Ευρώπης, αναλαμβάνουν με ένα απλό τηλεφώνημα ενός οποιουδήποτε πολίτη να περισυλλέξουν αυτό το ζώο και να το περιθάλψουν; Και ασφαλώς στη συνέχεια να αναζητήσουν με αλάνθαστο ηλεκτρονικό σύστημα (που διαθέτει αλλά δεν αξιοποιεί η χώρα μας), τους ιδιοκτήτες του και να τους θέσουν ενώπιον και των αστικών και των ποινικών ευθυνών τους;
Δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς από εμάς ότι μια ευνομούμενη πολιτεία το πρώτο που οφείλει να διασφαλίσει είναι η δημόσια υγεία, ότι στο θέμα της διαχείρισης των αδέσποτων ζώων αυτό πρωτεύει. Αλλά ούτε και αυτό το στοιχειώδες δεν πρόκειται να πετύχουμε, αν δεν προτάξουμε την ανάγκη της μεγάλης ανατροπής, να αναδείξουμε μέσω παιδείας ως μέγιστη πολιτιστική αξία το σεβασμό για τα ζώα και το περιβάλλον, να κάνουμε τις αναγκαίες ανατροπές, να αποδείξουμε πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα και να οδηγηθούμε στη λύση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν από δύο και πάνω δεκαετίες ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ είχε ταράξει τα νερά. Καταργούσε τους περιβόητους κανονισμούς πολυκατοικιών, που αυθαίρετα, ανόητα ή από άγνοια απαγόρευαν την κατοχή έστω και ενός κατοικιδίου σε οποιοδήποτε διαμέρισμα. Ήταν η αρχή μιας πραγματικής επανάστασης στο τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό ζήτημα της συμβίωσης του ανθρώπου με τα ζώα. Και ήταν προχωρημένο, και ήταν πρωτοποριακό, διότι καθόριζε όχι μόνο τα δικαιώματα των ζώων αλλά και τις υποχρεώσεις των ιδιοκτητών τους, υποχρεώσεις στο σεβασμό της ησυχίας των συνοίκων και γειτόνων, το σεβασμό της υποχρέωσης της τήρησης αυστηρότατων κανόνων υγιεινής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης και εκτός αυτής. Έχει κάποιος από εμάς βρεθεί αντιμέτωπος με το θέαμα της δικιάς μας πρωτεύουσας; Αδέσποτα ζώα στον άγνωστο Στρατιώτη, στις νησίδες της λεωφόρου Αμαλίας, παντού σε όλη την Αθήνα αλλά και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις μας; Όχι ασφαλώς. Φταίνε τα ζώα γι’ αυτό ή μήπως η απανθρωπιά, η αδιαφορία για το περιβάλλον και τον πολιτισμό, κάποιοι που έχουν αναγάγει σε θεό το κέρδος από την εμπορία και τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2003 με υπουργική απόφαση δόθηκε στον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο η διατήρηση της βάσης δεδομένων για τα υπάρχοντα ζώα. Δεν δόθηκε καμιά κρατική επιχορήγηση και εντούτοις ήταν τέτοια η επιτυχία ώστε εισπράξαμε και τα συγχαρητήρια των τότε Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Γιατί μια βάση δεδομένων που διατηρείται χωρίς κρατική επιχορήγηση και δεν βαρύνει ούτε τον ιδιοκτήτη του ζώου στο οποίο εμφυτεύεται το μικροτσίπ ούτε το δημόσιο, θέλετε να την μεταφέρετε έστω για κάποια λεφτά στο Υπουργείο; Έχετε τόση άνεση χρόνου; Έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα; Περισσεύει ο χρόνος σας για να πάρετε την ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων από τον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο, η οποία είναι ευρωπαϊκά πιστοποιημένη με ISO και κάνει μάλιστα πολύ καλά τη δουλειά της; Θέλετε να βελτιώσετε αυτή τη βάση; Βελτιώστε την! Θεσμοθετήστε κανόνες. Ελέγξτε, βάλτε δικλείδες ασφαλείας.
Και κάτι ακόμη, κύριε Υπουργέ. Όταν σε όλον τον κόσμο εκσυγχρονίζεται, περιορίζεται μέρα με την ημέρα ο κρατικός παρεμβατισμός και αρμοδιότητες μέχρι πρότινος κρατικές εκχωρούνται στον αποδεδειγμένα πιο δραστήριο, πιο αποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα, εμείς τι κάνουμε; Πισωγυρίζουμε και αφαιρούμε πετυχημένες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες των ιδιωτών για να τις επαναφέρουμε στον κρατικό τομέα; Γιατί το κάνουμε, κύριε Υπουργέ, αυτό; Δώστε τις εξηγήσεις.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να διευκρινιστούν, γιατί δημιουργούν έντονο προβληματισμό, οι αναφορές γύρω από τους αλλοδαπούς εθελοντές σε κτηνιατρική μονάδα που περιφέρονται σε όλη την Ελλάδα. Τι αλλοδαποί είναι αυτοί; Τι εθελοντές είναι αυτοί; Δηλαδή δεν αμείβονται από πουθενά; Έρχονται ξαφνικά στην Ελλάδα και προσφέρουν έτσι εθελοντικά αυτές τις υπηρεσίες;
Καταθέτω εδώ προσωπική καταγγελία στενού μου φίλου, και συνεργάτη μου:
Σε παραλιακό χωριό της Κορινθίας ασυνείδητοι «φιλόζωοι» εγκατέλειψαν πρόσφατα την ετοιμόγεννη σκυλίτσα τους. Κάποιοι ζωόφιλοι -χωρίς εισαγωγικά- την περιμάζεψαν, της βρήκαν φωλιά, την ξεγέννησαν και άρχισε η μάχη μέσω αγγελιών, ίντερνετ κλπ να αναζητούνται υιοθέτες. Ευτυχώς υπήρξε έγκαιρη ειδοποίηση ότι ένα ζευγάρι αλλοδαπών, μονίμων κατοίκων εκεί, που είναι επιχειρηματίες και που με το πρόσχημα της ζωοφιλίας παίρνουν, υιοθετούν στέλνουν – πουλάνε – αυτά τα ζωάκια για πειραματόζωα στο Μόναχο σε εργαστήρια, όπου τα περιμένει βέβαιος, μαρτυρικός θάνατος.
Συνεπώς θα πρέπει να προστατεύσουμε τα αδέσποτα ζώα από δήθεν υιοθεσίες που καταλήγουν στο μαρτυρικό θάνατό τους. Σε τελική ανάλυση, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι η προστασία των ζώων είτε δεσποζομένων είτε αδέσποτων συνιστά για μία σύγχρονη πολιτισμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, ζήτημα πρωταρχικής σημασίας. Αν το δούμε έτσι, εάν πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, μακριά από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, πιστέψτε με θα έχουμε αφήσει μία τεράστια παρακαταθήκη πολιτισμού στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
Σας ευχαριστώ.
Παρατίθενται στη συνέχεια τα επίσημα Πρακτικά, από την ομιλία του Γιώργου Καρασμάνη
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το συζητούμενο σήμερα νομοσχέδιο ήταν όχι απλώς αναγκαίο να καταρτιστεί, αλλά ενδεχομένως θα έπρεπε να έχει έρθει νωρίτερα στο Κοινοβούλιό μας.
Ασφαλώς, τα τελευταία χρόνια τα πράγματα σε ότι αφορά τη συμβίωσή μας με τα οικόσιτα ζώα, τα ζώα συντροφιάς, όπως τα λέμε συνήθως, έχουν σημαντικά βελτιωθεί. Όμως, δεν υπάρχει υποθέτω και καμία αμφιβολία ότι σε σύγκριση με άλλες προηγμένες χώρες και εταίρους μας είμαστε, δυστυχώς, ακόμα ουραγοί στη θεώρηση αυτού του ζητήματος τόσο από πλευράς πολιτισμού, όσο και από πλευράς προστασίας της ίδιας της κοινωνίας μας.
Θα ήθελα πραγματικά από το Βήμα της Βουλής να συγχαρώ τους συλλόγους ζωοφίλων για την πραγματικά εθελοντική προσφορά τους, που είναι και ενθαρρυντική και αξιέπαινη και στέλνει το μήνυμα ότι η προστασία των ζώων δεν είναι απλώς υποχρέωση όλων μας προς τους πιστούς μας φίλους, αλλά είναι απόδειξη σεβασμού στη ζωή, είναι πολιτισμός.
Πριν από διακόσια χρόνια και κάτι, ο μεγάλος Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει μια φράση που έμεινε ιστορική. Μετράω, είπε, τον πολιτισμό μιας χώρας από το σεβασμό και την αγάπη του λαού της για τα ζώα. Και σχετικά πρόσφατα στο Βέλγιο, μια χώρα με αυστηρότατους νόμους για την προστασία των ζώων, διαπρεπής νομομαθής, εισαγγελικός λειτουργός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του ULB των Βρυξελλών, χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη νομοθεσία απαράδεκτα επιεική. Και όταν έκπληκτοι οι φοιτητές του στο αμφιθέατρο των ρώτησαν γιατί το λέει αυτό, απήντησε, ότι όταν ένας άνθρωπος με τόση ευκολία, με τόσο σαδισμό και με απανθρωπιά βασανίζει ή ακόμα σκοτώνει οικόσιτα, απροστάτευτα ζώα, το κάνει γιατί οι ποινές είναι μικρές και θα το έκανε με την ίδια ευκολία και σε ανθρώπους αν θα αντιμετώπιζε τις ίδιες χαμηλές ποινές.
Βεβαίως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτά που προανέφερα θα έπρεπε να συνεκτιμηθούν με τις σύγχρονες συνθήκες ζωής, με τα νέα δεδομένα που έχουν πλέον διαμορφωθεί στη σχέση μας με τα οικόσιτα ζώα και αυτό δεν μπορεί να είναι άσχετο από την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Θέλω, καταρχήν, να πω ότι παρατηρούμε μεγάλη αύξηση του αριθμού των αδέσποτων ζώων, τα οποία αντιμετωπίζονται όλα και με μεγαλύτερη αγριότητα, θα έλεγα απανθρωπιά. Είναι υπεύθυνα τα δυστυχή ζώα γι’ αυτό; Φταίει το ζώο που το έκανε δώρο ένας πατέρας υποκύπτοντας στις παρακλήσεις του μικρού παιδιού ή η οικογένειά του, που ελαφρά τη καρδία το αποδέχτηκε και όταν το θεώρησε ενοχλητικό το πέταξε έξω από την πόρτα στην τύχη του;
Μήπως, λέω μήπως, πέρα και πάνω από αυτήν τη νοοτροπία φταίει πρωτίστως, ότι στη χώρα μας αποτελούν ουσιώδες είδος σε ανεπάρκεια οι υπηρεσίες δήμων που με εξασφαλισμένους τους αναγκαίους πόρους, όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, εντός και εκτός Ευρώπης, αναλαμβάνουν με ένα απλό τηλεφώνημα ενός οποιουδήποτε πολίτη να περισυλλέξουν αυτό το ζώο και να το περιθάλψουν; Και ασφαλώς στη συνέχεια να αναζητήσουν με αλάνθαστο ηλεκτρονικό σύστημα (που διαθέτει αλλά δεν αξιοποιεί η χώρα μας), τους ιδιοκτήτες του και να τους θέσουν ενώπιον και των αστικών και των ποινικών ευθυνών τους;
Δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς από εμάς ότι μια ευνομούμενη πολιτεία το πρώτο που οφείλει να διασφαλίσει είναι η δημόσια υγεία, ότι στο θέμα της διαχείρισης των αδέσποτων ζώων αυτό πρωτεύει. Αλλά ούτε και αυτό το στοιχειώδες δεν πρόκειται να πετύχουμε, αν δεν προτάξουμε την ανάγκη της μεγάλης ανατροπής, να αναδείξουμε μέσω παιδείας ως μέγιστη πολιτιστική αξία το σεβασμό για τα ζώα και το περιβάλλον, να κάνουμε τις αναγκαίες ανατροπές, να αποδείξουμε πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα και να οδηγηθούμε στη λύση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν από δύο και πάνω δεκαετίες ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ είχε ταράξει τα νερά. Καταργούσε τους περιβόητους κανονισμούς πολυκατοικιών, που αυθαίρετα, ανόητα ή από άγνοια απαγόρευαν την κατοχή έστω και ενός κατοικιδίου σε οποιοδήποτε διαμέρισμα. Ήταν η αρχή μιας πραγματικής επανάστασης στο τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό ζήτημα της συμβίωσης του ανθρώπου με τα ζώα. Και ήταν προχωρημένο, και ήταν πρωτοποριακό, διότι καθόριζε όχι μόνο τα δικαιώματα των ζώων αλλά και τις υποχρεώσεις των ιδιοκτητών τους, υποχρεώσεις στο σεβασμό της ησυχίας των συνοίκων και γειτόνων, το σεβασμό της υποχρέωσης της τήρησης αυστηρότατων κανόνων υγιεινής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης και εκτός αυτής. Έχει κάποιος από εμάς βρεθεί αντιμέτωπος με το θέαμα της δικιάς μας πρωτεύουσας; Αδέσποτα ζώα στον άγνωστο Στρατιώτη, στις νησίδες της λεωφόρου Αμαλίας, παντού σε όλη την Αθήνα αλλά και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις μας; Όχι ασφαλώς. Φταίνε τα ζώα γι’ αυτό ή μήπως η απανθρωπιά, η αδιαφορία για το περιβάλλον και τον πολιτισμό, κάποιοι που έχουν αναγάγει σε θεό το κέρδος από την εμπορία και τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2003 με υπουργική απόφαση δόθηκε στον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο η διατήρηση της βάσης δεδομένων για τα υπάρχοντα ζώα. Δεν δόθηκε καμιά κρατική επιχορήγηση και εντούτοις ήταν τέτοια η επιτυχία ώστε εισπράξαμε και τα συγχαρητήρια των τότε Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Γιατί μια βάση δεδομένων που διατηρείται χωρίς κρατική επιχορήγηση και δεν βαρύνει ούτε τον ιδιοκτήτη του ζώου στο οποίο εμφυτεύεται το μικροτσίπ ούτε το δημόσιο, θέλετε να την μεταφέρετε έστω για κάποια λεφτά στο Υπουργείο; Έχετε τόση άνεση χρόνου; Έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα; Περισσεύει ο χρόνος σας για να πάρετε την ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων από τον Πανελλήνιο Κτηνιατρικό Σύλλογο, η οποία είναι ευρωπαϊκά πιστοποιημένη με ISO και κάνει μάλιστα πολύ καλά τη δουλειά της; Θέλετε να βελτιώσετε αυτή τη βάση; Βελτιώστε την! Θεσμοθετήστε κανόνες. Ελέγξτε, βάλτε δικλείδες ασφαλείας.
Και κάτι ακόμη, κύριε Υπουργέ. Όταν σε όλον τον κόσμο εκσυγχρονίζεται, περιορίζεται μέρα με την ημέρα ο κρατικός παρεμβατισμός και αρμοδιότητες μέχρι πρότινος κρατικές εκχωρούνται στον αποδεδειγμένα πιο δραστήριο, πιο αποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα, εμείς τι κάνουμε; Πισωγυρίζουμε και αφαιρούμε πετυχημένες πρωτοβουλίες και δραστηριότητες των ιδιωτών για να τις επαναφέρουμε στον κρατικό τομέα; Γιατί το κάνουμε, κύριε Υπουργέ, αυτό; Δώστε τις εξηγήσεις.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να διευκρινιστούν, γιατί δημιουργούν έντονο προβληματισμό, οι αναφορές γύρω από τους αλλοδαπούς εθελοντές σε κτηνιατρική μονάδα που περιφέρονται σε όλη την Ελλάδα. Τι αλλοδαποί είναι αυτοί; Τι εθελοντές είναι αυτοί; Δηλαδή δεν αμείβονται από πουθενά; Έρχονται ξαφνικά στην Ελλάδα και προσφέρουν έτσι εθελοντικά αυτές τις υπηρεσίες;
Καταθέτω εδώ προσωπική καταγγελία στενού μου φίλου, και συνεργάτη μου:
Σε παραλιακό χωριό της Κορινθίας ασυνείδητοι «φιλόζωοι» εγκατέλειψαν πρόσφατα την ετοιμόγεννη σκυλίτσα τους. Κάποιοι ζωόφιλοι -χωρίς εισαγωγικά- την περιμάζεψαν, της βρήκαν φωλιά, την ξεγέννησαν και άρχισε η μάχη μέσω αγγελιών, ίντερνετ κλπ να αναζητούνται υιοθέτες. Ευτυχώς υπήρξε έγκαιρη ειδοποίηση ότι ένα ζευγάρι αλλοδαπών, μονίμων κατοίκων εκεί, που είναι επιχειρηματίες και που με το πρόσχημα της ζωοφιλίας παίρνουν, υιοθετούν στέλνουν – πουλάνε – αυτά τα ζωάκια για πειραματόζωα στο Μόναχο σε εργαστήρια, όπου τα περιμένει βέβαιος, μαρτυρικός θάνατος.
Συνεπώς θα πρέπει να προστατεύσουμε τα αδέσποτα ζώα από δήθεν υιοθεσίες που καταλήγουν στο μαρτυρικό θάνατό τους. Σε τελική ανάλυση, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι η προστασία των ζώων είτε δεσποζομένων είτε αδέσποτων συνιστά για μία σύγχρονη πολιτισμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, ζήτημα πρωταρχικής σημασίας. Αν το δούμε έτσι, εάν πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, μακριά από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, πιστέψτε με θα έχουμε αφήσει μία τεράστια παρακαταθήκη πολιτισμού στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
Σας ευχαριστώ.