12 Ιανουαρίου 2012

Αποκάλυψη: Το ΔΝΤ φοβάται ότι το “πρόγραμμα” θα τιναχτεί στον αέρα

Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει τους Έλληνες ότι οι θυσίες και οι κόποι του θα πιάσουν τόπο. Βαρέλι δίχως πάτο το ελληνικό κράτος...
 
Οι τροϊκανοί δεν κρύβουν πλέον τους φόβους τους ότι το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και οικονομικής προσαρμογής στις “επιταγές” τους μπορεί να εκτροχιαστεί. Το λένε με κάθε ευκαιρία... 
Το έχουν όμως γράψει και με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στην πέμπτη επικαιροποίηση του Μνημονίου, στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκέμβρη. Στο έγγραφο των ελεγκτών προς το ΔΝΤ με ημερομηνία “Δεκέμβριος 2011” οι φόβοι αυτοί καταγράφονται ως “ρίσκο”. Λες και αυτοί που ρισκάρουν είναι οι ίδιοι οι δανειστές μας, και όχι ο ελληνικός λαός που έχει φτάσει στα όρια της φτώχειας.

Παίζουν με τις λέξεις, όπως έχουν μάθει να παίζουν και με τις ανθρώπινες ζωές.
 
Λίγες μόλις ημέρες μετά το “σχηματισμό” της κυβέρνησης εθνικής ευθύνηες, γιατί δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει να είναι και εθνικής σωτηρίας, οι τροϊκανοί επισημαίνουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στις περικοπές δημοσίων δαπανών, απασχόληση (εννοούν τις 150.000 απολύσεις στο δημόσιο) και τις συντάξεις (εννοούν την αφαίμαξη του Έλληνα συνταξιούχου).


Η νέα αυτή στρατηγική, συνεχίζουν οι ελεγκτές στην έκθεσή τους, μπορεί να θέσει το πρόγραμμα στις σωστές βάσεις, με την προϋπόθεση ότι και η συμφωνία για το PSI θα είναι η “επιθυμητή”. Ωστόσο, καταλήγει η σημείωση των συντακτών, το “ρίσκο για το πρόγραμμα παραμένει μεγάλο, τόσο λόγω των εξογενών παραγόντων (όπως η αβεβαιότητα για την Ευρωζώνη) όσο και εσωτερικών παραγόντων...”
 
Τόσες θυσίες... τόση αγωνία... τόση απόγνωση στην ελληνική κοινωνία, για να εφαρμόσουν οι δανειστές μας σε πραγματικά “πειραματόζωα” όσα δοκιμάζουν επί χάρτου.
 
Το ίδιο το ΔΝΤ δεν πιστεύει 100% στο πρόγραμμα που μας αναγκάζει να εφαρμόσουμε. Το ίδιο το ΔΝΤ φοβάται ότι οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
 
Κάθε δόση συνοδέυεται από απειλές. Κάθε δόση είναι μαχαιριά στην ελληνική κοινωνία, καθώς αναγκάζεται να χάσει κάθε φορά και από ένα “κυριαρχικό” δικαίωμα. Το μόνο που μας έχει απομέινει είναι η αξιοπρέπεια.
 
Και αυτή δεν μπορούν να μας την πάρουν με τίποτα.
Και ας χάσουμε τα πάντα.