Τόσο πολύ όμως, πείραξε τους παρατρεχάμενους της Ιπποκράτους και κάποιους αντισαμαρικούς της κεντροδεξιάς που, προκειμένου να την αποδομήσουν την εοπίσκεψη, έφτασαν στο σημείο να λένε ότι ο Σαμαράς δεν συναντήθηκε με τον Πούτιν, επειδή- άκουσον, άκουσον- δεν κυκλοφόρησε φωτογραφία; Την στιγμή που ο εκπρόσωπος του Πούτιν, ο Πεσκόφ, έκανε ειδική ανακοίνωση ότι οι δύο άνδρες συναντήθηκαν. Αλλά, προφανώς, παριστάνουν ότι ούτε αυτό το πρόσεξαν. Άραγε, υπάρχει περίπτωση ο επί των δημοσίων σχέσεων του Πούτιν να είπε ψέμματα για να καλύψει τον Σαμαρά; Κάτι τέτοιο μόνο γέλωτα μπορεί να προκαλέσει.
Μεγάλη βαρύτητα.
Αυτοί οι δήθεν «αναλυτάδες» δεν ξέρουν ούτε το στοιχειώδες, ότι δηλαδή οι Ρώσοι εξακολουθούν να λειτουργούν στο επικοινωνιακό επίπεδο με «σοβιετικό πρωτόκολλο», ή καλύτερα … “αυτοκρατορικό”, σύμφωνα με το οποίο ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να δεχθεί αρχηγούς κομμάτων της αντιπολίτευσης. Έτσι ο Πούτιν δεν δέχθηκε τον Σαμαρά ως πρωθυπουργός, αλλά ως αρχηγός του κόμματος “Ενωμένη Ρωσία”, που είναι “αδελφό” κόμμα της ΝΔ, η συνάντηση έγινε κατ΄ιδίαν χωρίς επίσημες φωτογραφίες κλπ κλπ.
Αυτή και μόνο η γραφειοκρατική υπέρβαση της …γραφειοκρατίας από τους Ρώσους φτάνει για να αποδειχθεί η σημασία που έδωσαν στην επίσκεψη Σαμαρά.
Πάμε παρακάτω: «Παρατάσσοντας» οι Ρώσοι μπροστά από τον αρχηγό της ΝΔ τα πιο «βαριά» ονόματά τους, όπως τον πρωθυπουργό Πούτιν, τον Πατριάρχη Κύριλο, τον διευθυντή του Ρώσου Προέδρου, Ιβανόφ, το Νο3 της κρατικής ιεραρχίας Βαλεντίνα Ματβιένκο, και κυρίως τον επικεφαλής του ενεργειακού κολοσσού, Γκαζπρόμ, Μίλλερ, έδειξαν σαφέστατα ότι όχι μόνο αποζητούν με κάθε τρόπο το άνοιγμα στην Ελλάδα, και θέλουν να σταματήσει η περίοδος ψυχρότητας στις σχέσεις των δύο χωρών, που εγκαινίασε και υλοποίησε ο Γ.Παπανδρέου, αλλά ότι , πολύ περισσότερο, θέλουν να στήσουν σταθερές γέφυρες με τον Αντώνη Σαμαρά.
Βεβαίως, όλα αυτά δεν αρκούν στους έτσι κι’αλλοιώς αμετάπειστους ένθεν κακείθεν παρατρεχάμενους, οι οποίοι αναζητούν τώρα, ως άλλοι Κλουζώ, ποιος ήταν εκείνος που μεσολάβησε για να κλείσει το ραντεβού ο Σαμαράς με τον Πούτιν. Κατ’ αρχήν να διευκρινιστεί το εξής: Ο Σαμαράς δεν επρόκειτο να πάει στη Μόσχα, εάν δεν είχε εγγράφως διασφαλίσει ότι θα συναντηθεί με τον Πούτιν. Και αυτή η διαβεβαίωση του είχε έλθει επίσημα τουλάχιστον μια εβδομάδα προτού ανακοινώσει την επίσκεψή του. Άρα η επίσκεψη δεν έκλεισε την “τελευταία στιγμή” και πολύ περισσότερο ύστερα από “τηλεφωνήματα” διαφόρων.
Το βέβαιον είναι ότι προηγήθηκαν επίσημες επαφές της ΝΔ με το «αδελφό» ρωσικό κόμμα του Πούτιν, «Εντίναγια Ροσσίγια». Και δεν χρειαζόταν πολύ ο Πούτιν, ο οποίος έδειξε για μια ακόμη φορά ότι επιζητεί τα ανοίγματα στην Ελλάδα, να πεί το «ναι». Εμφανίστηκαν και άλλοι, οι οποίοι είπαν ότι μεσολάβησαν για την επίσκεψη. Ακόμα και Έλληνες παράγοντες στη Μόσχα. Σύμφωνα με ασφαλέστατες πληροφορίες όμως, οι άνθρωποι αυτοί πολύ σύντομα απομακρύνθηκαν από την συνοδεία Σαμαρά στην Μόσχα. Κάτι που μάλλον υποβαθμίζει το ρόλο τους στην επίσκεψη.
Το «επεισόδιο» Εφραίμ.
Οι λόγοι που οι Ρώσοι δέχτηκαν τον Σαμαρά εκεί, είναι προφανείς, και έχουν να κάνουν άμεσα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους στην περιοχή μας, που περνούν –και – μέσα από την αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων. Άλλωστε, μόλις πρόσφατα, με αφορμή τη φυλάκιση Εφραίμ, και τις αντιδράσεις της Μόσχας, φάνηκε ότι οι διμερείς σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ. Κάτι που σίγουρα δεν αποζητά η Μόσχα. Η αντίδραση της Ρωσίας για τον Εφραίμ, ήταν πρωτοφανής, αφού ουδέποτε, ακόμα και στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου», επετέθη δημόσια στην Αθήνα, με επίσημη ανακοίνωση μάλιστα, του υπουργείου Εξωτερικών της. Όλα δείχνουν ότι η διαμαρτυρία για τον Εφραίμ, ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε μεταφέρει την Αγία Ζώνη στη Μόσχα για παλλαϊκό προσκύνημα και είχε συναντηθεί με την πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία της χώρας, ήταν η κορυφή του παγόβουνου των -ευρισκόμενων επί διετία στην «κατάψυξη»- ελληνορωσικών σχέσεων. Και το πιθανότερο, εκτιμούν διπλωματικοί κύκλοι, είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να φανεί το ιστορικό χαμηλό στις διμερείς σχέσεις, αλλά και για να κάνει η Μόσχα επίδειξη δύναμης απέναντι στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Την προϊσταμένη αρχή στο Άγιο Όρος.
Άρνηση σε Λαμπρινίδη.
Στην πραγματικότητα, η ψυχρότητα Αθήνας-Μόσχας άρχισε το 2009 και έκτοτε επιδεινώνεται.Αποκορύφωμα ήταν, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η άρνηση της ρωσικής ηγεσίας να αποδεχθεί, πέρυσι το καλοκαίρι, πρόταση του τότε Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Λαμπρινίδη, να επισκεφθεί τον ομόλογό του, Σεργκέϊ Λαβρώφ, στη Μόσχα. Κατά διπλωματικές πηγές, αιτία ήταν ότι οι επανειλημμένες κρούσεις της ρωσικής πλευράς προς την Ελλάδα για έμπρακτα βήματα συνεργασίας, έμεναν αναπάντητα. Γεγονός που ερμηνευόταν από το Κρεμλίνο ως εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής των ανοιγμάτων της Αθήνας προς τη Ρωσία.
Η επίσκεψη Παπανδρέου και το ΔΝΤ.
Τα σημάδια, τα οποία άρχισαν να προκαλούν σοβαρούς προβληματισμούς στο Κρεμλίνο, και μετετράπησαν στη συνέχεια σε δυσαρέσκεια, αναφέρουν διπλωματικοί κύκλοι στη Μόσχα, είχαν φανεί ήδη από την επίσκεψη του πρώην πρωθυπουργού, κ.Γ.Παπανδρέου, στη ρωσική πρωτεύουσα, το Φεβρουάριο του 2010. Περίοδο, κατά την οποία ακόμα δεν είχε ανακοινωθεί η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Ενώ λοιπόν, άπαντες ανέμεναν ότι το βασικότερο θέμα στην ατζέντα των συναντήσεων με το Ρώσο πρωθυπουργό, Βλαντιμήρ Πούτιν, θα ήταν τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, και κατά συνέπεια πιθανή στήριξη που θα ζητούσε η χώρα μας από τη Μόσχα, ρωσικοί διπλωματικοί κύκλοι διέρρεαν τότε, ότι ουδέποτε ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Γεγονός μάλιστα, που είχε προκαλέσει την έκπληξη του Κρεμλίνου. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη όμως, ήταν αυτή που προκλήθηκε στην Αθήνα, όταν το μέγαρο Μαξίμου πληροφορήθηκε ότι αμέσως μετά την επίσκεψη Παπανδρέου στη Μόσχα, κατά τη διάρκεια συνάντησης του Ρώσου προέδρου, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, με τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ, αναφέρθηκε ότι η Ελλάδα μάλλον θα προσφύγει στο ΔΝΤ. Πληροφορία, την οποία κατόπιν διέρρευσε το γραφείο του κ.Μεντβέντεφ. Ως γνωστόν, δύο μήνες αργότερα, ο κ.Παπανδρέου ανακοίνωνε την «επιτροπεία» της Τρόϊκα στη χώρα μας.
Κλίμα ακραίας ψυχρότητας.
Συνάντηση με την αντιπροσωπεία της Gazprom
Από το Φεβρουάριο του 2010 έως και το καλοκαιρινό «επεισόδιο» του 2011 με τον κ.Λαμπρινίδη, η Ρωσία αρνήθηκε επανειλημμένως, με διάφορα διπλωματικά προσχήματα, είτε να δεχθεί Έλληνες αξιωματούχους στη Μόσχα, είτε να γίνουν συνομιλίες σε υψηλό επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Νοέμβριο του 2010, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Μόσχα Ελληνίδας υπουργού, ο Ρώσος ομόλογός της, μόλις που συζήτησε μαζί της για λίγη ώρα σε αίθουσα ξενοδοχείου, όπου πραγματοποιείτο διεθνές συνέδριο, ενώ αρνήθηκε να την δεχθεί στο υπουργικό του γραφείο. Κάτι που ουδόλως συνηθίζει η ρωσική διπλωματία, ιδιαιτέρως με εκπροσώπους χωρών, τις οποίες θεωρεί φιλικές. Τον ίδιο μήνα, Έλληνας υφυπουργός που χειρίζεται κρίσιμο -για τις ελληνορωσικές σχέσεις- χαρτοφυλάκιο, ούτε καν συναντήθηκε με το Ρώσο ομόλογό του, και έτσι περιορίστηκε να δει στη Μόσχα κάποιους μεσαίου επιπέδου επιχειρηματίες. Ανεξαρτήτως αυτών πάντως, κοινή πεποίθηση στη Μόσχα, φέρεται να είναι ότι ιδιαιτέρως σήμερα, οπότε η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, οι διμερείς σχέσεις μπορούν να αναθερμανθούν θεαματικά, με κύριο μοχλό τα οικονομικά σχέδια ανάμεσα στις δύο χώρες.
Ενεργειακά.
Να σημειωθεί πως τη ρωσική «δυσφορία» είχε προκαλέσει ο κ.Γ.Παπανδρέου, όταν προεκλογικά, το 2009, είχε ταχθεί κατά της υλοποίησης του ρωσικού σχεδίου για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού, Μπουργκάς (Βουλγαρία) -Αλεξανδρούπολη. Λίγο πριν, η νεοεκλεγείσα –τότε- και χαρακτηριζόμενη ως φιλοαμερικανική κυβέρνηση της Βουλγαρίας, είχε επίσης απορρίψει το συγκεκριμένο ρωσικό σχέδιο. Σήμερα πάντως, το Κρεμλίνο «τρέχει» με γοργούς ρυθμούς το σχέδιο της μεταφοράς φυσικού αερίου, προς την Τουρκία. Εξίσου γρήγορα όμως, προωθεί τον αγωγό φυσικού αερίου, South Stream, ο οποίος, εκτός απροόπτου, θα περάσει και από την Ελλάδα. Μάλιστα, ενώ η κατασκευή του είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει το 2013, σύμφωνα με ανακοίνωση του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού, «Γκαζπρόμ», θα ξεκινήσει μέχρι το τέλος του 2012.
Πρόκειται για υποθαλάσσιο αγωγό στη Μαύρη Θάλασσα που θα φτάνει στη Βουλγαρία και από εκεί θα διακλαδώνεται προς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, καθώς και προς την Ελλάδα. Από τη χώρα μας στη συνέχεια, με άλλον υποθαλάσσιο αγωγό στο Ιόνιο θα περνάει στην Ιταλία. Το τελευταίο διάστημα ωστόσο, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των προβλημάτων που φέρονται να αντιμετωπίζουν ιταλικοί ενεργειακοί κολοσσοί, αρκετοί αναλυτές διερωτώνται εάν θα κατασκευαστεί ο υποθαλάσσιος αγωγός Ελλάδας-Ιταλίας. Σε αυτή την περίπτωση, είναι πιθανόν ο αγωγός να μην περάσει από τη χώρα μας, αλλά από τη Βουλγαρία να διακλαδωθεί προς Σερβία.
Σε όλα αυτά, η επίσκεψη Σαμαρά έδωσε πολλές απαντήσεις, τις οποίες τα κάθε λογής «παπαγαλάκια» αρνούνται να τις δούν.
http://www.antinews.gr/2012/01/28/144925