Επί δέκα χρόνια απευθύνεται σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς στην ελληνική επικράτεια προκειμένου να πετύχει την διάσωση του κινηματογραφικού του αρχείου. Ως σήμερα δεν είχε πάρει καμία απάντηση. Η πρόσφατη μείωση των συντάξεων και το τέλος ακινήτων που καλείται να πληρώσει για τον χώρο που φυλάσσει το αρχείο του έφεραν τον 86χρονο κ. Νίκο Μπιλιλή, έναν από τους ιστορικότερους κινηματογραφιστές επικαίρων της χώρας μας, να σκέφτεται να παρατήσει οριστικά την προσπάθειά του.«Μέσα στο αρχείο υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα από την νεότερη ιστορία της πόλης και όλης της χώρας.Όπως η επίσκεψη του προέδρου Ντε Γκωλ το 1963 στη Θεσσαλονίκη, ο σεισμός της Μεγαλόπολης το 1965, το δημοψήφισμα της Χούντας το 1973 ή ακόμα και ιστορικές κινηματογραφικές στιγμές, όπως μια ανατύπωση κάποιας εκ των πρώτων κινηματογραφικών προβολών των αδερφών Λυμιέρ» λέει στο «Βήμα». Συνολικά το υλικό με ιστορικά κινηματογραφημένα στιγμιότυπα που καλύπτουν την νεότερη ιστορία της Ελλάδας, από το 1911 έως το 1990, ξεπερνά τα 80.000 μέτρα φιλμ. «Σε αυτά πρέπει να προστεθούν χιλιάδες ελληνικές και ξένες ταινίες, φωτογραφίες από την αθλητική ιστορία της πόλης και άλλα πολλά».
Πριν από λίγες μέρες ο κ. Μπιλιλής έστειλε ανοικτή επιστολή προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κοινοποιώντας την κατάστασή του, καθώς και τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχει το αρχείο του. Από ό,τι φαίνεται, για πρώτη φορά μετά από τόσες προσπάθειες, κάποιοι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να τον ακούσουν. «Την Τετάρτη είχα συνάντηση με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης. Συζητήσαμε την προοπτική το αρχείο να μεταφερθεί στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Δεν πήρα καμία συγκεκριμένη δέσμευση, όμως τουλάχιστον για πρώτη φορά κάποιος δέχτηκε να με συναντήσει και φάνηκε να ενδιαφέρεται για το θέμα» τονίζει.
Όπως λέει στο «Βήμα» στόχος του από όλη αυτή την ιστορία δεν είναι να βγάλει χρήματα. «Το αρχείο αυτή τη στιγμή σαπίζει. Εμένα η σύνταξη μου είναι πολύ χαμηλή, για τον αποθηκευτικό χώρο πρέπει να πληρώσω το τέλος ακινήτων που αγγίζει τα 600 ευρώ. Δύο πράγματα ζητάω μόνο. Πρώτον, την διάσωση του αρχείου σε κατάλληλο χώρο όπου να μπορεί να προστατευτεί από την υγρασία. Υπολογίζω ότι απαιτείται χώρος περίπου 400 τ.μ. Και δεύτερον, την άμεση αξιοποίηση του. Δε θέλω το αρχείο να πάει από μία αποθήκη σε μια άλλη. Το μόνο που ζητάω είναι την απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων από το υλικό» αναφέρει στο Βήμα.
Πριν ο δήμος της Θεσσαλονίκης δείξει καταρχήν ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του κινηματογραφικού υλικού ο κ. Μπιλιλής είχε φτάσει σε τέτοια απελπισία που είχε αποφασίσει να κάνει κάτι που ως τώρα αρνιόνταν πεισματικά. «Ο στόχος μου ήταν το αρχείο να μείνει εντός Ελλάδας. Όμως είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο απογοήτευσης που πλέον σκεφτόμουν να απευθυνθώ στο εξωτερικό».
Σαν κινηματογραφιστής σταμάτησε να εργάζεται από το 2000. Όμως ακόμα και σήμερα δηλώνει έτοιμος να πάρει την κινηματογραφική κάμερα στον ώμο και να τραβήξει πλάνα, «αρκεί να υπάρχει κάποιο σημαντικό γεγονός.
Ας ελπίσουμε ότι η περίοδος ισχνών αγελάδων -σε όλα τα επίπεδα- που διανύουμε να μην αποτρέψει τη διάσωση ενός κομματιού της κινηματογραφικής μας ιστορίας.
ΤΟ ΒΗΜΑ