H Süddeutsche Zeitung του Μονάχου εξαίρει τη σημασία της ψήφισης του νέου μνημονίου από το ελληνικό κοινοβούλιο, το οποίο, όπως τονίζει, αξίζει το διεθνή σεβασμό: «Η απόφαση των 199 βουλευτών, υπό το βάρος του κακού κλίματος στο εσωτερικό και της επώδυνης πίεσης κυρίως από τη Γερμανία, θα καταστήσει επιτέλους εφικτό το δεύτερο πακέτο διάσωσης. (…)
Τώρα, καθώς τα σπίτια στην Αθήνα καίγονται και το κοινοβούλιο έχει ικανοποιήσει σχεδόν όλες τις απαιτήσεις, καμία χώρα της ευρωζώνης δεν θα μπορέσει να αρνηθεί στην Ελλάδα αυτή τη βοήθεια. Και το γερμανικό κοινοβούλιο πρέπει να εγκρίνει την καταβολή των χρημάτων».
Οι ισχυροί δεσμοί του ευρώ
Για την απροθυμία που παρατηρείται στα κόμματα και την κοινή γνώμη της Γερμανίας ως προς τη συνέχιση της βοήθεια προς την Ελλάδα η SZ υπογραμμίζει: «Ναι δώσαμε πολλά και δείξαμε μεγάλη υπομονή και γι’ αυτό οργιζόμαστε όταν μας λένε από πάνω και «ναζί». Δεν είναι όμως αυτή η οργή μία κακομοιριά αν σκεφθεί κανείς ποια είναι τα πραγματικά θύματα της κρίσης, δηλαδή η Έλληνες»;
Η εφημερίδα δίνει έμφαση στους άρρηκτους δεσμούς που δημιουργεί το ευρώ σχολιάζοντας: «Στην πραγματικότητα ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Γερμανοί, αλλά ούτε πολίτες άλλων χωρών της ευρωζώνης έχουν αποδεχθεί μέχρι σήμερα πόσο στενά τους συνδέει το κοινό νόμισμα. ‘Μαζί και στα καλά και στα δύσκολα’: αυτή θα ήταν ίσως η καλύτερη διατύπωση για το ευρώ. Τώρα στη φάση της κρίσης το δεύτερο πακέτο και οι μεταρρυθμίσεις, που ψηφίστηκαν με το ζόρι από το ελληνικό κοινοβούλιο, προσφέρουν την καλύτερη, όλων των κακών επιλογών. Όποιος αρνείται τη χορήγηση του νέου δανείου και ωθεί την Ελλάδα στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, αγνοεί την οικονομικοτεχνική αλληλεξάρτηση και υποτιμά το ντόμινο μίας χρεοκοπίας».
Πιο δύσκολη της ψήφισης η εφαρμογή;
«Τέρμα γκάζι με ‘νεκρά’», είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος σχολίου της Frankfurter Allgemeine Zeitung με το οποίο εκτιμά ότι η ψήφιση των μέτρων από την ελληνική βουλή δεν είναι τίποτα συγκρινόμενη με τη διαδικασία εφαρμογής των όσων προβλέπει το νέο μνημόνιο.
Η FAZ υπογραμμίζει σχετικά: «Η διάθεση για μεταρρυθμίσεις είναι αισθητή σε πολλούς υπουργούς της κυβέρνησης Παπαδήμου, ωστόσο η επιρροή τους σταματά στην πόρτα του γραφείου τους. Μέχρι εδώ δεν κατάφεραν να επιβληθούν στην εξουσία και την κωλυσιεργεία των μηχανισμών. Ως επικεφαλής της κυβέρνησης ο Παπαδήμος μοιάζει με έναν οδηγό, ο οποίος εμποδίζεται από το συνοδηγό του να βάλει την πρώτη ταχύτητα. Πατάει το γκάζι, η μηχανή μουγκρίζει, αλλά το αυτοκίνητο μένει ακίνητο. Ωστόσο», εκτιμά η εφημερίδα, «το ελληνικό κομματικό τοπίο έχει τεθεί σε κίνηση. (…) Τα δύο (κάποτε) μεγάλα κόμματα διαπερνά μία ρωγμή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυσή τους. Αυτό δεν πρέπει να θεωρείται μειονέκτημα, αντιθέτως».
«Τρόμος δίχως τέλος», εκτιμά η Die Welt στο σχόλιο της οποίας διαβάζουμε: «Δεν ήταν ποτέ έξυπνο να ρίχνεις χρήματα εκεί που δεν πιάνουν τόπο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια προς την πλευρά της Ελλάδας». Η εφημερίδα διερωτάται: «Αγνόησαν πραγματικά οι Βρυξέλλες για 20 χρόνια τι ετοιμαζόταν στην Αθήνα; Η καγκελάριος, η οποία φαινόταν αποφασισμένη να οδηγήσει το ελληνικό ζήτημα στα άκρα, τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Η ελπίδα νίκησε την πείρα. Επειδή οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης φοβούνται ένα τέλος με τρόμο, επέλεξαν έναν τρόμο δίχως τέλος».
«Ελλιπής νομιμοποίηση στην Αθήνα», γράφει στον τίτλο της η ελβετική Neue Zürcher Zeitung και εκτιμά: «το ερώτημα αν είναι πολιτικά εφαρμόσιμο το πακέτο λιτότητας τίθεται ακόμη και μετά την ψήφισή του. Οι ριζικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να έρθουν από το εσωτερικό. (…) Ακόμη και οι υποστηρικτές των μέτρων άφηναν σε κάθε ευκαιρία να εννοηθεί, πόσο άσχημα ένιωθαν για το «ναι» που είπαν. Αποδέχθηκαν χωρίς εσωτερική πίστη μία πολιτική, την οποία δεν θεωρούν σωστή στη βάση της».
Για τις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα η NZZ σημειώνει: «Ο δρόμος προς τις κάλπες είναι αναγκαίος, καθώς η κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία σχηματίστηκε μόνο εξαιτίας εξωτερικών πιέσεων, στερείται νομιμότητας, γεγονός που τρέφει την οργή των δυσαρεστημένων». Κλείνοντας η ελβετική εφημερίδα υπογραμμίζει: «Είτε παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, είτε την αποβάλουν, οι βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες. Αυτό χρειάζεται χρόνο. Οι πολιτικοί δεν φαίνονται ακόμη πρόθυμοι να κλονίσουν τα προνόμια της κομματικής τους πελατείας στον κρατικό μηχανισμό».