[Το παρακάτω άρθρο είναι από τη σελίδα του ΠΑΣΟΚου και νυν ΑΕ, Μαρκάτου και το έγραψε τον Αύγουστο του 2011]
Ακόμη και χωρίς "σπουδαστικό τμήμα της ασφάλειας", τα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης είναι πολύ ισχυρότερα και επικίνδυνα για τη δημοκρατία, τις ατομικές και τις συλλογικές ελευθερίες.
Δεχόμαστε ότι η Δημοκρατία διέρχεται κρίση και βιάζεται μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια. Πράγματι, σκοπιμότητες πολιτικάντικου και όχι Πολιτικού χαρακτήρα υπηρετούνται με πλήθος θεσμών, προκαλώντας υλικές, αλλά και ηθικές ζημιές στο σύστημα αξιών κυρίως των νέων.
Μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών; Το γεγονός ότι άτομα ή ομάδες, με την ανοχή μας, βεβηλώνουν και καταστρέφουν την κοιτίδα του ελεύθερου διαλόγου, μπορεί να αντιμετωπιστεί με κατάργηση της θεσμικής κατοχύρωσης της ελευθερίας του Ασύλου;
Τα σημαντικότερα προβλήματα δεν είναι οι ζημιές στα κτίρια, ούτε η παρεμπόδιση της "εύρυθμης λειτουργίας" [Ψιλά γράμματα το κάψιμο κτηρίων και το ότι δεν γίνονται μαθήματα...]. Αλήθεια, ποιας εύρυθμης, με την στάση της Πολιτείας τα τελευταία 25 χρόνια; Είναι η παραίτηση των νέων από το δικαίωμα να σκέφτονται ελεύθερα, και η υποταγή στην λογική της "αναγκαίας προληπτικής κατασταλτικής δράσης". Η νομοθέτηση του Ασύλου, δεν διασφαλίζει, ασφαλώς, την άσκηση των ελευθεριών. Γι αυτό ακριβώς είναι ευθύνη όλων μας να μην επιτρέψουμε να μπει η ταφόπλακα στο ξηρό και παραμελημένο έδαφος της Δημοκρατίας, αλλά να αγωνιστούμε για να το γονιμοποιήσουμε.
Οι πιέσεις επί του ασύλου ήταν αφόρητες καθώς τα ΜΜΕ απλοποιούσαν τα γεγονότα μέχρι διαστρέβλωσης, και οι δύο πόλοι θέαμα-θεατής αντί να αποτελούν το φρένο αλλήλων, αλληλοσπρώχνονταν στην υπερβολή. Κρίμα, γιατί με την κατάργηση του ασύλου υποκύψαμε ουσιαστικά στη βία, αναιρώντας τους θεσμούς μας. Καμία οργανωμένη κοινωνία δεν πρέπει να υποκύπτει στις επιταγές της βίας, γιατί έπρεπε εμείς;
Όσον αφορά τώρα στην πρακτική άποψη του θέματος, υπάρχουν άραγε πολλοί που πιστεύουν ότι οι καταχραστές του Ασύλου δεν θα εισέλθουν στον πανεπιστημιακό χώρο επειδή καταργήθηκε το άσυλο; Μπορεί δηλαδή κανείς να ισχυρισθεί ότι οι κλέφτες που εισβάλλουν στα σπίτια μας το κάνουν για να εκμεταλλευτούν το Οικογενειακό Άσυλο; Όποιοι καταλαμβάνουν τα υπουργεία, ποιο ,άραγε, άσυλο εκμεταλλεύονται;
Η βία έχει πρόσωπο και έχει αίτια. Άδειες ψυχές, άδειες ζωές, συσσώρευση αντιφάσεων σε μια κοινωνία που γίνεται όλο και λιγότερο ικανή να δώσει αξίες, ελπίδες, οράματα, κοινωνία που παράγει αβεβαιότητα, ανεργία, διαφθορά, αναλγησία, υποκρισία και αναξιοπιστία των ποικιλώνυμων ηγεσιών της.
Φταίνε άραγε οι θεσμοί γι’αυτά; [Αν καταλάβατε ο υποψήφιος του Καμμένου μας λέει ότι το άσυλο είναι θεσμός!!]
Άσυλο δεν σημαίνει ασυλία, είναι προφανές. Άσυλο και βία δεν συνυπάρχουν. Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ τον Σεπτέμβρη του 1991 δηλώνει σαφώς ότι η έκρηξη βίας (που προφανώς παρεμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών) καταλύει αυτόματα το Άσυλο. Άλλωστε, και ο καταργηθείς νόμος ρητά προέβλεπε την αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Πολιτείας όταν συντελούνται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής, διάταξη την οποίαν ουδέποτε ενεργοποίησαν οι απόντες-παρόντες επί τόπου εκπρόσωποι των Αρχών της. Ασφαλώς το πολιτικό κόστος ήταν αρκετά μεγάλο, ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια αδράνεια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η στάθμιση του κόστους της εισόδου στο Πανεπιστημιακό Άσυλο των κρανοφόρων. Και αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει, ενώ καμιά αλλαγή θεσμικού πλαισίου δεν θα βελτιώσει την ασχήμια μας.
Οι πιέσεις που δέχεται το Universitas από τις δυνάμεις της αγοράς είναι αφόρητες, ώστε δύσκολα θα μπορέσει να αντισταθεί, μέσα στο γενικευμένο πλαίσιο της ορθολογικής “εκσυγχρονιστικής” διαλεκτικής των καιρών μας. Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον όσο μπορούμε την αξιοπρέπεια των ακαδημαϊκών θεσμών μας [δηλ. του ασύλου] έστω και ενάντια σε Γκάλοπ του 98%. ‘Άλλωστε, θυμηθείτε ότι το Γκάλοπ του Γολγοθά, έδειξε 98% “Σταύρωσον, Σταύρωσον”. Και αν η Ιστορία δεν δικαιώσει το αποτέλεσμα της δημιουργικής αντίδρασής μας, θα δικαιώσει σίγουρα την προσπάθεια. Γιατί δεν θα έχουμε παραδοθεί αμαχητί.
Δεχόμαστε ότι η Δημοκρατία διέρχεται κρίση και βιάζεται μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια. Πράγματι, σκοπιμότητες πολιτικάντικου και όχι Πολιτικού χαρακτήρα υπηρετούνται με πλήθος θεσμών, προκαλώντας υλικές, αλλά και ηθικές ζημιές στο σύστημα αξιών κυρίως των νέων.
Μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών; Το γεγονός ότι άτομα ή ομάδες, με την ανοχή μας, βεβηλώνουν και καταστρέφουν την κοιτίδα του ελεύθερου διαλόγου, μπορεί να αντιμετωπιστεί με κατάργηση της θεσμικής κατοχύρωσης της ελευθερίας του Ασύλου;
Τα σημαντικότερα προβλήματα δεν είναι οι ζημιές στα κτίρια, ούτε η παρεμπόδιση της "εύρυθμης λειτουργίας" [Ψιλά γράμματα το κάψιμο κτηρίων και το ότι δεν γίνονται μαθήματα...]. Αλήθεια, ποιας εύρυθμης, με την στάση της Πολιτείας τα τελευταία 25 χρόνια; Είναι η παραίτηση των νέων από το δικαίωμα να σκέφτονται ελεύθερα, και η υποταγή στην λογική της "αναγκαίας προληπτικής κατασταλτικής δράσης". Η νομοθέτηση του Ασύλου, δεν διασφαλίζει, ασφαλώς, την άσκηση των ελευθεριών. Γι αυτό ακριβώς είναι ευθύνη όλων μας να μην επιτρέψουμε να μπει η ταφόπλακα στο ξηρό και παραμελημένο έδαφος της Δημοκρατίας, αλλά να αγωνιστούμε για να το γονιμοποιήσουμε.
Οι πιέσεις επί του ασύλου ήταν αφόρητες καθώς τα ΜΜΕ απλοποιούσαν τα γεγονότα μέχρι διαστρέβλωσης, και οι δύο πόλοι θέαμα-θεατής αντί να αποτελούν το φρένο αλλήλων, αλληλοσπρώχνονταν στην υπερβολή. Κρίμα, γιατί με την κατάργηση του ασύλου υποκύψαμε ουσιαστικά στη βία, αναιρώντας τους θεσμούς μας. Καμία οργανωμένη κοινωνία δεν πρέπει να υποκύπτει στις επιταγές της βίας, γιατί έπρεπε εμείς;
Όσον αφορά τώρα στην πρακτική άποψη του θέματος, υπάρχουν άραγε πολλοί που πιστεύουν ότι οι καταχραστές του Ασύλου δεν θα εισέλθουν στον πανεπιστημιακό χώρο επειδή καταργήθηκε το άσυλο; Μπορεί δηλαδή κανείς να ισχυρισθεί ότι οι κλέφτες που εισβάλλουν στα σπίτια μας το κάνουν για να εκμεταλλευτούν το Οικογενειακό Άσυλο; Όποιοι καταλαμβάνουν τα υπουργεία, ποιο ,άραγε, άσυλο εκμεταλλεύονται;
Η βία έχει πρόσωπο και έχει αίτια. Άδειες ψυχές, άδειες ζωές, συσσώρευση αντιφάσεων σε μια κοινωνία που γίνεται όλο και λιγότερο ικανή να δώσει αξίες, ελπίδες, οράματα, κοινωνία που παράγει αβεβαιότητα, ανεργία, διαφθορά, αναλγησία, υποκρισία και αναξιοπιστία των ποικιλώνυμων ηγεσιών της.
Φταίνε άραγε οι θεσμοί γι’αυτά; [Αν καταλάβατε ο υποψήφιος του Καμμένου μας λέει ότι το άσυλο είναι θεσμός!!]
Άσυλο δεν σημαίνει ασυλία, είναι προφανές. Άσυλο και βία δεν συνυπάρχουν. Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ τον Σεπτέμβρη του 1991 δηλώνει σαφώς ότι η έκρηξη βίας (που προφανώς παρεμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών) καταλύει αυτόματα το Άσυλο. Άλλωστε, και ο καταργηθείς νόμος ρητά προέβλεπε την αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Πολιτείας όταν συντελούνται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής, διάταξη την οποίαν ουδέποτε ενεργοποίησαν οι απόντες-παρόντες επί τόπου εκπρόσωποι των Αρχών της. Ασφαλώς το πολιτικό κόστος ήταν αρκετά μεγάλο, ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια αδράνεια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η στάθμιση του κόστους της εισόδου στο Πανεπιστημιακό Άσυλο των κρανοφόρων. Και αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει, ενώ καμιά αλλαγή θεσμικού πλαισίου δεν θα βελτιώσει την ασχήμια μας.
Οι πιέσεις που δέχεται το Universitas από τις δυνάμεις της αγοράς είναι αφόρητες, ώστε δύσκολα θα μπορέσει να αντισταθεί, μέσα στο γενικευμένο πλαίσιο της ορθολογικής “εκσυγχρονιστικής” διαλεκτικής των καιρών μας. Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον όσο μπορούμε την αξιοπρέπεια των ακαδημαϊκών θεσμών μας [δηλ. του ασύλου] έστω και ενάντια σε Γκάλοπ του 98%. ‘Άλλωστε, θυμηθείτε ότι το Γκάλοπ του Γολγοθά, έδειξε 98% “Σταύρωσον, Σταύρωσον”. Και αν η Ιστορία δεν δικαιώσει το αποτέλεσμα της δημιουργικής αντίδρασής μας, θα δικαιώσει σίγουρα την προσπάθεια. Γιατί δεν θα έχουμε παραδοθεί αμαχητί.
http://www.markatos.gr/67075488