Του Νικου Κωνστανταρα
Πολύ σωστά τα λέει ο Αλέξης Τσίπρας: Μπορούμε να καταργήσουμε το Μνημόνιο και να κρατήσουμε το ευρώ. Με τον ίδιο τρόπο θα πληρωνόμαστε είτε δουλεύουμε είτε όχι, θα πέφτουμε από ταράτσες αλλά δεν θα χτυπάμε, θα τρώμε όσο θέλουμε χωρίς να παχαίνουμε, θα πίνουμε χωρίς να μεθάμε, θα παίρνουμε πτυχίο χωρίς να διαβάζουμε. Θα κάνουμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε και όπως θέλουμε, και θα ελέγχουμε τις συνέπειες.
Αυτά που λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν στερούνται βάσεως στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος μιλάει εκ πείρας. Ο κ. Τσίπρας γεννήθηκε μόλις 4 μέρες μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και ο μόνος κόσμος που γνωρίζει είναι αυτός της μαγικής εποχής όπου η Ελλάδα ήταν πάντα σε άνοδο, σε έναν ατελείωτο πλειστηριασμό υποσχέσεων, εύκολου χρήματος και κολακείας. Οπως τόσοι μεγαλύτεροί του, ο κ. Τσίπρας έζησε στη σκιά μιας δικτατορίας που δεν πρόλαβε να αντιμετωπίσει ο ίδιος και κάτω υπό τη σκέπη μιας ανεκτικής, αλλά απατηλής ευημερίας. Ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι επέμειναν στον ρομαντικό δρόμο της επανάστασης χωρίς αιτία, χωρίς αντίπαλο και χωρίς αντίκρισμα. Ονειρευόμενοι επανάσταση, ανδρώθηκαν στις καταλήψεις σχολείων και σχολών και πίστεψαν ότι κατέλαβαν τη Βαστίλλη και τα Χειμερινά Ανάκτορα.
Μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο και ευτελισμένο, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε μια άλλη πρόταση σε εξαντλημένους και θυμωμένους πολίτες και κέρδισε σχεδόν 17% στις πρόσφατες εκλογές. Οπως αναμενόταν, ανέγνωσε την επιτυχία αυτή ως μια επανάσταση που θα σαρώσει όλη την ήπειρο και θα αλλάξει την πορεία της Ευρώπης.
Ανθρωποι που δεν έχουν δοκιμαστεί στην πραγματικότητα, που τα βρήκαν όλα εύκολα και δεν γεύτηκαν την πίκρα της ματαίωσης, ούτε του φόβου ούτε την ανάγκη να σηκωθούν από χάμω και να δώσουν πάλι τη μάχη, πιστεύουν ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από την αφεντιά τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, κι άλλοι λαοί, κι άλλες χώρες και οργανισμοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα και ότι πράττουν όπως τους συμφέρει, όχι όπως θα ήθελε ένας Ελληνας πολιτικός (όποιου βεληνεκούς) ή η Ελλάδα.
Η χώρα χρεοκόπησε και έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους και νέες προτάσεις. Ο κ. Τσίπρας θα είχε τα προσόντα να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο: είναι νέος, είναι έξυπνος, έχει τον αέρα του νικητή. Δυστυχώς, έχει και τη μεγάλη αδυναμία προηγούμενων ηγετών αυτής της χώρας – αντί να παράγει νέες πολιτικές και να θέλει να καταπιαστεί με τα προβλήματα, του αρκεί να κολακεύει έναν λαό που έχει και αυτός τη μοιραία αδυναμία της έξης στην κολακεία και το ψέμα. Εως σήμερα, δεν βλέπαμε ότι όταν αγνοούμε την πραγματικότητα θα συγκρουστούμε με αυτήν. Τώρα που ατυχήσαμε, ο κ. Τσίπρας προτείνει να κάνουμε σαν να μην καταλαβαίνουμε – να συνεχίσουμε όπως πριν, χωρίς προσπάθεια, χωρίς πόνο, χωρίς ευθύνη. Συνεχίζει στον δρόμο της χρεοκοπίας, με φαρδύ χαμόγελο και αυτοπεποίθηση. Δείχνει ηγέτης, αλλά ακολουθεί.
kathimerini.gr