«Το Έθνος να λυπάστε, αν ....
φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι από τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. Το Έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μεσ' τα ερείπια του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το Έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο και μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
[Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ, Χαλίλ Γκιμπράν, 1923]
