Ο Κώστας Καραμανλής, παρόλο που έτυχε μεγάλης αποδοχής από τον λαό, αντί να εκμεταλλευτεί στην αρχή της πρωθυπουργίας του την δημοτικότητα του και να εφαρμόσει το πρόγραμμα του προς όφελος του συνόλου του λαού, αυτός φοβούμενος τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ δεν προχώρησε έγκαιρα, έτσι σπατάλησε την λαϊκή του αποδοχή και όταν πλέον τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να ζορίζονται μη έχοντας πλέον την λαϊκή υποστήριξη την αναζήτησε ως συναίνεση, από τα άλλα κόμματα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, παρόλο που και αυτός έτυχε της λαϊκής υποστήριξης, δεν προχώρησε ούτε αυτός με γρήγορα βήματα στην εφαρμογή μιας ρεαλιστική πολιτικής πραγματικά ωφέλιμης για τον λαό, αλλά σπατάλησε τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης του με αποτέλεσμα να καταλήξει σχεδόν γυμνός πολιτικά και διαπραγματευτικά στο ΔΝΤ, κατηγορώντας τους πάντες ότι δεν συναινούν μαζί του.
Στην συνέχεια, αντί πάλι να επικεντρωθεί το ΠΑΣΟΚ, στην ορθολογική διαχείριση του μνημονίου προς όφελος της Ελλάδας, επιδόθηκε σε μια προσπάθεια δυσφήμησης και κατασυκοφάντησης με αυταρχικό ύφος, του συνόλου των Ελλήνων αλλά και των πολιτικών του αντιπάλων, γιατί δεν συναινούσαν με την πολιτική του μνημονίου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντί να αρπάξει την εξουσία από τα χέρια του Παπανδρέου και να εφαρμόσει μια διαφορετική ρεαλιστική πολιτική χωρίς κομμωτικές παρωπίδες με στόχευση το συμφέρον του λαού κατά την πολιτική κρίση του καλοκαιριού του 2011, φοβούμενος και αυτός το εσωκομματικό πολιτικό κόστος συμβιβάστηκε για χάρη της εσωκομματικής συναίνεσης, με την θέση του υπουργού οικονομικών χάνοντας και αυτός την ευκαιρία.
Ο Σαμαράς, αντί να επιμένει σε εκλογές και καθαρές λύσεις τον Δεκέμβριο του 2011 όπως αρχικά υποστήριξε, προσχώρησε και αυτός στον συμβιβασμό την συναίνεσης, με αποτέλεσμα να χάσει και αυτός την λαϊκή υποστήριξη, αλλά και την ευκαιρία να εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική προς όφελος της Ελλάδας.
Σήμερα, τα τρία κόμματα, ΝΔ ΠΑΣΟΚ Κουβέλης, θα πρέπει να προχωρήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης με ορίζοντα διετίας, χωρίς την συναίνεση του Τσίπρα, αλλά με γνώμονα το πραγματικό συμφέρον της Ελλάδας.
Αν το έργο τους θα είναι επιτυχημένο, θα βγουν κερδισμένοι και οι τρεις.
Η αναζήτηση της συναίνεσης μαζί με τον Τσίπρα, θα οδηγήσει και αυτούς στον εξευτελισμό, αλλά και την εφαρμοσμένη πολιτική σε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Η συναίνεση, είναι η παραδοχή του ανίκανου ότι είναι ανίκανος.
Ο τόπος δεν κυβερνάτε με συναίνεση, ο τόπος κυβερνάτε από ηγέτες που μπορούν να χαράξουν πορεία, χωρίς την συναίνεση.
Πρέπει να ακούει ο ηγέτης τον λαό αλλά και τα άλλα κόμματα, δεν είναι όμως απαραίτητο να συναινεί μαζί τους.
Η πολιτική είναι όραμα, και το όραμα είναι δύσκολο να γίνει εύκολα και γρήγορα αποδεχτώ από όλους.
Έχει δικαίωμα ο πολιτικός να αλλάζει θέσης και να προσαρμόζετε στην πραγματικότητα, δεν έχει όμως δικαίωμα να αλλάζει στόχους.
Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη.