Ήταν 2 Μαΐου του 2010 όταν στο Royal Room της Μεγάλης Βρετανίας, στο Σύνταγμα απέναντι από την ελληνική Βουλή, οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έγιναν μια λέξη: τρόικα και παρουσίασαν το πρώτο μνημόνιο που (υποτίθεται πως) θα μας έβγαζε από την κρίση.
Ήταν η μέρα που η τρόικα έδωσε την πρώτη της συνέντευξη Τύπου. Θα ακολουθούσαν κι άλλες. Σε μερικές απ’ αυτές θα μας μάλωναν, θα μας ειρωνεύονταν. Αλλά μάλλον ήταν κι αυτό μέσα στο μνημόνιο.
Πριν από την πρώτη συνέντευξη της τρόικας είχε προηγηθεί εκείνη του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Είχαν ανακοινωθεί οι πρώτες (υποτίθεται θα ήταν οι τελευταίες) πρώτες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και οι αυξήσεις σε φόρους.
Η τρόικα είχε δείξε εξ αρχής τα δόντια της. «Με 720 ευρώ τον μήνα ο συνταξιούχος στην Ελλάδα δεν περνάει άσχημα» είχε υποστηρίξει σε συνάντηση με την τότε ηγεσία του υπουργείου Εργασίας (Λοβέρδος-Κουτρουμάνης) ο επικεφαλής της αποστολής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κλάους Μαζούχ.
Ακολούθησε κοινωνική αναταραχή. Η διαδήλωση της 5ης Μαΐου, μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών κατέληξε στην τραγωδία της Marfin... Μια βόμβα μολότοφ έκανε την αρχή, ακολούθησαν κι άλλες και τρεις άνθρωποι, που καμία σχέση δεν είχαν με την τρόικα, το Μέγαρο Μάξιμου ή το οικονομικό επιτελείο, έχασαν τη ζωή τους.
Μια μέρα μετά, στις 6 Μαΐου το μνημόνιο και τα μέτρα του δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα της κυβέρνησης. Έγιναν και επίσημα νόμος του κράτους.
Όλα όσα προέβλεπε, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Ύφεση, πληθωρισμός και η ανεργία να «σπάει» κάθε ρεκόρ.
Ήρθε η δεύτερη συμφωνία, το νέο δάνειο, η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, η συγκυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, το κούρεμα του χρέους, το δεύτερο μνημόνιο.
Ειρωνεία της τύχης: ο ένας χρόνος από τη δημοσίευση στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως συμπληρώνεται την Κυριακή των εκλογών...