Για τον κ. Βενιζέλο δε θα πρέπει να πούμε και πολλά καθώς λόγω Τσίπρα και λόγω σοσιαλιστικής συγγένειας, το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει φωτογραφία με τον Ολάντ. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει και πολλά να πει στο εξωτερικό αφού άπαντες γνωρίζουν ότι θα είναι τρίτο κόμμα, οπότε οι συζητήσεις για την επαναδιαπραγμάτευση δε θα γίνει μ΄ αυτούς στην οδό Ιπποκράτους.
Επομένως, αν θα θέλαμε να κάνουμε συγκρίσεις για τα ευρωπαϊκά ταξίδια, Σαμαράς και Τσίπρας ήταν αυτοί που κυριάρχησαν στην επικαιρότητα. Και φυσικά ως δεδομένο θα πρέπει να πάρουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της στον πλανήτη αυτό. Με τους ξένους πορεύεται, από αυτούς δανείζεται, αυτοί θα μας σώσουν ή θα μας βουλιάξουν. Τους έχουμε ανάγκη, βρε αδερφέ, όσο κι αν αυτό δε μας αρέσει.
Με αυτή τη σταθερά λοιπόν θα μπορούσαμε να αναλύσουμε τα συμπεράσματα των ταξιδιών των δύο μονομάχων.
Ξεκινώντας από τον Τσίπρα θα λέγαμε ότι επί γαλλικού εδάφους αρχικά και επί γερμανικού στη συνέχεια, έζησε το δικό του Βατερλό. Το “Ολαντρέου” ασφαλώς θα τον στοιχειώνει, είτε πρόκειται για γκάφα είτε για πολιτική σκοπιμότητα.
Με τις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασαν κάθε στήριγμα μπορεί να είχαν στην Ευρώπη. Τους έμειναν μόνο δύο – τρία αριστερά κόμματα που δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο και κυρίως δεν πείθουν το λαό ότι μπορούν να φέρουν την αλλαγή.
Ο κ. Τσίπρας πήγε όχι ως πολιτικός που διεκδικεί την πρωθυπουργία αλλά ως πρόεδρος του 15μελούς που κάνει πενταήμερη στο εξωτερικό. Πάει λοιπόν ο νεαρός και άβγαλτος και τα κάνει όλα λίμπα και φυσικά οι ξένοι τον διώχνουν κακήν κακώς.
Έτσι και ο κ. Τσίπρας στην περιοδεία του κατάφερε να γίνει διάσημος για την αλαζονεία του, την αμετροέπειά του και την παντελή απουσία στρατηγικής.
Το κακό είναι ότι ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε πολύ μεγάλο κακό και στη χώρα του. Διότι βλέπουν οι ξένοι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι… Ταλιμπάν και κάνουν ακόμη πιο ωμή παρέμβαση στα ελληνικά εσωτερικά πράγματα προκειμένου να επηρεάσουν την κοινή γνώμη.
Συμπερασματικά, ο κ. Τσίπρας διέλυσε κάθε αμφιβολία ότι είναι σφιχτά δεμένος στο αντιευρωπαϊκό άρμα και θέλει την Ελλάδα έξω από το ευρώ, χωρίς συμμάχους και με άδεια ταμεία. Επομένως, μια χώρα νεκρή.
Από την άλλη, ο Αντ. Σαμαράς πήγε στις Βρυξέλλες έχοντας δύο βασικά ατού. Πρώτον ότι ακόμη κι αν υπάρχουν αμφιβολίες και αντιρρήσεις, κατάφερε να ξανακτίσει την πολυκατοικία και να διεκδικήσει την πρωθυπουργία πριν η χώρα διαλυθεί.
Δεύτερον, δικαιώθηκε απόλυτα για τις απόψεις που εξέφραζε από το 2009. Η οικονομική συνταγή είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει, πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη συμφώνησαν στην Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Με άλλα λόγια το Μνημόνιο πρέπει να μπει στο τραπέζι του διαλόγου.
Ο κ. Σαμαράς κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις, συνομίλησε με ανθρώπους στο Λαϊκό Κόμμα που κρατούν τις τύχες της Ευρώπης στα χέρια τους και τελικά απέσπασε πλήρη υποστήριξη στο “άλλο μίγμα” πολιτικής που υποστηρίζει και θετικά σχόλια για την φιλοευρωπαϊκή πορεία του.
Επομένως, χωρίς να έχουμε δράματα, χωρίς υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις, με μόνο σκεπτικό να κερδίσει ότι περισσότερο μπορεί η χώρα ο κ. Σαμαράς κατάφερε να δείξει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι για να διαπραγμευτούν οι ξένοι.
Διότι υπήρχε ο κίνδυνος οι Ευρωπαίοι να θέλουν επαναδιαπραγμάτευση και να μη βρίσκεται ο σοβαρός πολιτικός να κάτσει στο τραπέζι.
Καθώς οι στιγμές είναι κρίσιμες και φαίνεται να υπάρχει στροφή της Ευρώπης σε άλλο μοντέλο, η Ελλάδα έπρεπε να μείνει όρθια. Και οι Ευρωπαίοι που σε όλους τους τόνους διεμήνυσαν ότι θέλουν κυβέρνηση που να υποστηρίζει το ευρώ, επιθυμούν να έχουν έναν σοβαρό συνομιλητή.
Δε θέλουν πολιτικούς του μπάχαλου και του άκρατου λαϊκισμού που για μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού είναι αρεστοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη λογική του χάους και του γαία πυρί μειχθήτω. Αυτά όμως δεν περνάνε στους Ευρωπαίους δανειστές γι’ αυτό και τον προσγείωσαν ανώμαλα.
Αντιθέτως, ο κ. Σαμαράς μπορεί να ελπίζει πλέον βάσιμα ότι θα επιστρέψει πολλές φορές τις Βρυξέλλες προκειμένου να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους Ευρωπαίους για να βρουν μια λύση για το ελληνικό πρόγραμμα.
Εκεί είναι η διαφορά των δύο πολιτικών. Ο ένας έγινε ήδη «απόβλητος» από την ευρωπαϊκή οικογένεια, ο δεύτερος βρήκε στήριγμα στην οικογένεια κι αυτή με τη σειρά της βρήκε αποκούμπι.
http://www.antinews.gr/2012/05/24/162789/