Όταν είσαι φορέας ηγετικού DNA, φέρεις το φορτίο βαριάς πολιτικής κληρονομιάς, έχεις εμβαπτιστεί στις αρχές της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, έχεις ηγηθεί επί μία διετία (που φάνηκε σαν πεντηκονταετία) μιας χώρας υπό το καθεστώς κατάρρευσης, έχεις κληθεί από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ να δώσεις κύκλο διαλέξεων με θέμα... κάποιο θέμα (!) και...εν τω μέσω όλων αυτών ετοιμάζεις και τα πολιτικά απομνημονεύματά σου για να ρίξεις φως στους παράγοντες που υπονόμευσαν και διέκοψαν την επιτυχημένη απόπειρά σου να οδηγήσεις τη χώρα εκτός κρίσης και ενδεχομένως εκτός πλανήτη και γαλαξία – όταν κοντολογίς φέρεις μια τέτοια συνειδησιακή αρμάτωση, σφυρηλατημένη από το χρόνο, την εμπειρία και την αδιάπτωτη πολιτική πάλη υπό αντίξοες συνθήκες με υπέρτερους αντιπάλους, τότε είναι απολύτως φυσικό να νιώθεις (και να είσαι) ένα με το ίδιο το γίγνεσθαι του κόσμου, με το πανανθρώπινο, καθολικό πνεύμα σου να αναβλύζει άφθονο μέσα από κάθε φώνημα των καλά ζυγισμένων λέξεών σου.
Έτσι αβίαστα και αυθόρμητα θα έπραττε, άλλωστε, κάθε μεγάλος πολιτικός άνδρας διαπλανητικού βεληνεκούς που το πεπρωμένο τον ανάγκασε κάποτε να δοκιμάσει εμπράκτως τις καλά ακονισμένες δεξιότητές του και το πολιτικό δαιμόνιό του, αλλά αδικήθηκε από την ιστορία.
Ακολουθεί το - σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις - διεκπεραιωτικό και κοινότοπο κείμενο της δήλωσης:
«Πριν από έναν χρόνο, στο Όσλο και το νησί Ουτόγια της Νορβηγίας, 77 αθώοι πολίτες, νέοι άνθρωποι, έχασαν τη ζωή τους. Έπεσαν όλοι τους θύματα μιας αντίληψης, που δεν δέχεται την ύπαρξη μιας ανοιχτής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας, μιας αντίληψης εθνικιστικής, φασιστικής και ρατσιστικής.
Όπως δήλωσε ο σύντροφος Γενς Στόλτεμπεργκ, Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, οι πολίτες απάντησαν υπερασπιζόμενοι τις αξίες τους. Ο λαός νίκησε, ο δράστης έχασε.
Και πράγματι, οι πολίτες της Νορβηγίας στην επέτειο του τραγικού γεγονότος, κινητοποιήθηκαν για να τιμήσουν τους νεκρούς τους, υπερασπιζόμενοι αρχές, αξίες, τη Δημοκρατία. Το μήνυμα που έστειλαν σε όλον τον κόσμο έχει τη δική του πανανθρώπινη αξία. Αφορά κάθε πολίτη, κάθε κοινωνία, κάθε περίπτωση που η τυφλή βία απειλεί να ανατρέψει το δικαίωμα να ζουν οι πολίτες ελεύθεροι με δημοκρατικά οργανωμένο τρόπο ζωής, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα.
Οι προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο οφείλουν να επαγρυπνούν. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να υπερισχύσει η κουλτούρα του φόβου, που τελικά ενισχύει ακόμη περισσότερο τους ισχυρούς.
Η τραγωδία της Ουτόγια μας υπενθυμίζει ότι η μάχη δίνεται κάθε μέρα, για μικρά και μεγάλα θέματα σε κάθε γωνιά της γης».
(!)