Η γραμματέας του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων προχωράει αναλύοντας τις εσφαλμένες πολιτικές της πολιτείας στα ζητήματα της μειονοτικής εκπαίδευσης και κλείνει την ομιλία της με τα λόγια «Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα Πομάκα»
Παραθέτουμε παρακάτω το πλήρες κείμενο της ομιλίας της Νουρσέλ Μολλά στην Ιδρυτική εκδήλωση του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων:
«Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Πομάκων είναι μία πραγματικότητα.
Τι θέλουμε, όμως, να πετύχουμε μέσα από το Σύλλογο;
Ο Σύλλογος έγινε για να σταματήσουμε, επιτέλους, να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε, να ντρεπόμαστε να πούμε την αλήθεια, να ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε Πομάκοι.
Όλοι αυτοί που μας λένε: «Μη μιλάτε πομάκικα. Είναι μία άχρηστη γλώσσα». Σε αυτούς εμείς απαντάμε:
Η γλώσσα μας είναι η ψυχή μας. Είναι ο εαυτός μας.
Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάμε και να μη σεβόμαστε τον εαυτό μας;
Ποιοι είναι αυτοί που παίζουνε με τον εαυτό μας και δε μας δίνουνε το δικαίωμα να μάθουμε τη γλώσσα που ακούμε μόλις γεννιόμαστε;
Ποιοι είναι αυτοί που ούτε τα ελληνικά δε μας μαθαίνουνε σωστά;
Γιατί μας μαθαίνουνε τα τούρκικα με το ζόρι;
Είναι χρήσιμη αυτή η γλώσσα για μας;
Εμείς δεν έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα;
Μόνο όσοι μιλούν τούρκικα έχουν ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή τη χώρα;
Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή για να αλλάξουν τα πράγματα.
Αυτή τη νέα αρχή θέλουμε να κάνουμε με το σύλλογο.
Ξέρουμε ότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες.
Και εμείς θα συνεχίσουμε αυτό τον αγώνα για να μπούμε στη γραμμή για να παλέψουμε όλοι μαζί.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι τα μειονοτικά σχολεία.
Δε μας παρέχουν την απαραίτητη γνώση και το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε σε αυτά είναι τα τούρκικα, μία άγνωστη γλώσσα για μας.
Όταν φτάσουμε στο γυμνάσιο και στο λύκειο αισθανόμαστε άσχημα γιατί εκεί δε γνωρίζουμε καλά τα ελληνικά.
Εγώ αισθανόμουνα πολύ άσχημα δίπλα στα άλλα παιδιά όταν δε μπορούσα να μιλήσω τη γλώσσα της πατρίδας μου.
Δυστυχώς όταν μεγαλώσεις είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα.
Το παιδί, όταν είναι μικρό είναι σαν το μικρό δέντρο: λυγίζει εύκολα.
Εάν μεγαλώσει, γίνει σαν το σκληρό δέντρο: δεν αλλάζει και δε λυγίζει εύκολα.
Στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες κάποιοι μας ντροπιάζουνε.
Όταν ήρθα στην Κομοτηνή, δεν ήξερα ούτε ελληνικά ούτε τούρκικα. Μπήκα σ’ ένα άλλο κόσμο.
Στο χωριό μας μιλούσαμε μόνο πομάκικα.
Στην πόλη μας κορόιδευαν ακόμα και για τα φτωχικά παιδικά μας ρούχα.
Όταν δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα, ακόμα και όταν σε βρίζουνε, κάθεσαι ντροπιασμένος, ακίνητος και ακούς, χωρίς να μπορέσεις να αντιδράσεις.
Και στις εργασίες μας αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα με τη γλώσσα.
Αντί να μιλάμε καθαρά ελληνικά, εμείς μιλάμε καθαρά τούρκικα. Τα πομάκικα ούτε καν τα σκεφτόμαστε.
Βέβαια δεν πρέπει να ντρεπόμαστε εμείς, πρέπει να ντρέπονται αυτοί που δεν μας έμαθαν καλά τη γλώσσα της πατρίδας μας.
Φταίνε αυτοί που θέλουνε να μας αναγκάσουνε με τη βία να ξεχάσουμε τα πομάκικα. Αυτοί πρέπει να ντρέπονται.
Ξέρετε ότι από αύριο το πρωί θα κυνηγήσουν εμένα και την οικογένειά μου επειδή τόλμησα να γίνω μέλος αυτού του συλλόγου.
Θα προσπαθήσουνε να με τρομοκρατήσουνε.
Δε φοβάμαι, όμως, ξέρω τι κάνω. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό που κάνω.
Παλεύω για τις ρίζες μου, για την ιστορία μου.
Καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με κάνει ν’ αλλάξω τις ιδέες μου.
Δε θα λυγίσω, γιατί αν λυγίσω, γιατί αν λυγίσω εγώ θα δώσω το κακό παράδειγμα σε όλους.
Χρειαζόμαστε, όμως, και τη δική σας υποστήριξη.
Μετά από την εκδήλωση αυτή, οι πιο πολλοί από αύριο το πρωί θα επιστρέψετε στην καθημερινή σας ζωή.
Για μας όμως θα αρχίσει μια κόλαση και γι αυτό σας θέλουμε δίπλα μας.
Με εσάς δίπλα αισθανόμαστε πιο δυνατοί.
Είμαι περήφανη που έγινα μέλος αυτού του συλλόγου.
Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα Πομάκα».