Επί Υπουργίας Αλογοσκούφη το δημόσιο μεταξύ άλλων δάνεισε τις τράπεζες οι οποίες εκχώρησαν υπέρ του προνομιούχες μετοχές. Οι μετοχές υποχρεωτικά θα έπρεπε να αποδίδουν στον κάτοχό τους δηλαδή το δημόσιο 10% κατ έτος. Στην αρχή όλοι πλήρωναν ή για την ακρίβεια σχεδόν όλοι καθώς ο πρώην διοικητής της ΕΤΕ κ. Ταμβακάκης εφευρίσκοντας διάφορες πατέντες και ακροβατώντας στις διατάξεις περί διανομής μερίσματος του νόμου 2190 περί ανωνύμων εταιριών δεν πλήρωσε μέρισμα και το δρόμο που χάραξε ακολούθησαν και οι υπόλοιποι.
Αποτέλεσμα σήμερα ο λογαριασμός να έχει φτάσει ή για την ακρίβεια να έχει ξεπεράσει τα 500 εκ Ευρώ.
Το ερώτημα είναι ποια η διαφορά μεταξύ ενός πολίτη που πήρε δάνειο από μια τράπεζα και μιας τράπεζας που δανείστηκε από το κράτος.
Όσο και αν ψάχνω δεν τη βρίσκω. Εκτός κι αν δεχτώ ότι δεν υπάρχει ισονομία στην Ελλάδα. Από ότι φαίνεται όμως δεν υπάρχει ακριβώς ισονομία. Γιατί αν κάποιος έχει οφειλές στις τράπεζες έχει μπροστά του εισπρακτικές, δικαστήρια και κατασχέσεις αν το ποσό ξεπερνά συγκεκριμένα όρια. Τις τράπεζες όμως ποιος τις ενόχλησε όταν δεν πλήρωσαν; Κανένας.
Φυσικά κατανοώ τα περί συστημικής ευστάθειας και της αδυναμίας των τραπεζών να πληρώσουν. Όμως αυτό εκείνοι που νομοθετούν έπρεπε να το έχουν προβλέψει για να μην εκτίθενται σήμερα ότι επιφυλάσσουν ειδική μεταχείριση στις τράπεζες.
Το χειρότερο είναι ότι και οι τράπεζες με τη συμπεριφορά τους αλλά και αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν δίνουν πολλά επιχειρήματα σε όσους επαγγέλλονται πολιτικά τη μάχη κατά της δικτατορίας των τραπεζών.