Του Αντώνη Πανούτσου
Πριν φτάσουμε στο «μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω», μερικά απλά πράγματα για τις απεργίες που στην Ελλάδα πάνε να γίνουν πιο συχνές και πιο σύντομες από τα one night stands στο Μανχάταν. Χωρίς να υποτιμήσω την ικανότητα της χώρας να ξεφτιλίζει κάθε έννοια, οι απεργίες είναι κάτι άλλο.
Με κάθε λογική, απεργία είναι η άρνηση να παρασχεθεί εργασία μέχρι να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα των εργαζομένων. Κονομάει δηλαδή το αφεντικό, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, πεινάνε και λένε: «Σταματάμε να δουλεύουμε, ρε κερατά, να σταματήσεις να βγάζεις. Μέχρι να μας δώσεις κι εμάς τα αναλογούντα. Να βγάζεις εσύ αλλά να ζούμε σαν άνθρωποι κι εμείς».
Και πλακώνονται οι εργάτες στην απεργία, το αφεντικό βλέπει τα φουγάρα να σβήνουν, δεν ξέρει πώς θα καλύψει τις υποχρεώσεις του χωρίς τη δουλειά των απεργών και πριν αρχίσει να τραγουδάει ο Νταλάρας κάθονται όλοι μαζί σε ένα τραπέζι για να βγάλουν άκρη. «Τόσα δίνω. Πόσα θες;» και υπογράφουν ή η απεργία συνεχίζεται. Αυτή είναι η κλασική εργοστασιακή απεργία, η οποία ομολογουμένως με τα χρόνια μεταλλάχθηκε, αλλά ένα στοιχείο μένει ίδιο: η απεργία είναι το έσχατο μέσον του εργαζομένου που αποφάσισε να φτάσει στα άκρα. Είναι και ο λόγος που στην Ευρώπη οι απεργίες είναι σπάνιες.
Στην Ελλάδα γίνονταν όπως -για να πάω στη δημοσιογραφία- η απεργία των λινοτυπών που έγινε στη δεκαετία του ’70 όταν το «Εθνος» αποφάσισε να περάσει στη φωτοσύνθεση, αλλά ήταν σπάνιες, μακρόχρονες και σκληρές. Μέχρι που ήρθε το ΠΑΣΟΚ και έφερε, εκτός από το νέο πρόσωπο του σοσιαλισμού, και το νέο πρόσωπο της απεργίας. Η οποία απεργία μετατράπηκε σε διαμαρτυρία – της ημέρας ή ακόμα και της ώρας, σύντομη, ανώδυνη και πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο αίτημα.
Με τη μετατροπή της Ελλάδας σε κράτος του Δημοσίου, οι απεργίες σταμάτησαν να είναι κλάδου και να γίνονται κατά του εργοδότη και έγιναν γενικές. «Ο λαός δεν θα ανεχθεί άλλο το ξεπούλημα της Ελλάδας στις πολυεθνικές και την πολιτική της υποτέλειας. Ολοι στο Σύνταγμα στις 18 του Οκτώβρη». Στις 19, όπως φαίνεται, ο αγανακτισμένος λαός ξε-αγανακτούσε και πήγαινε στις δουλειές του.
Είναι η νοοτροπία που επικρατεί και σήμερα. Απεργίες της ημέρας, αγανάκτηση της ώρας και «ωραία τα περάσαμε και σήμερα, να το ξανακάνουμε μετά από έναν μήνα». Με το ερώτημα να είναι ένα και θα το βάλω δημοσιογραφικά, αφού τον χώρο τον ξέρω. Υπάρχει ένα αίτημα εφικτό, κάποιος εργοδότης που να τα κονομάει και να του ρίξουμε μια απεργία διαρκείας να τα μοιραστεί; Και αν δεν υπάρχει, μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε να φτιάξουμε εφημερίδες που θα διαβάζονται, κανάλια που θα βλέπονται και ραδιόφωνα που θα ακούγονται; Και όταν το αφεντικό αρχίσει να κονομάει, να του ζητήσουμε να τα μοιραστεί αλλιώς να τον αλαλιάσουμε στην απεργία.
Ο Γαϊτάνος
Παράδειγμα υποκρισίας είναι η ιστορία με τον Γαϊτάνο. Η ίδια ακριβώς Αριστερά που τη Δευτέρα έσκιζε τα ιμάτιά της επειδή η ΕΡΤ έκοψε τη σκηνή με το φιλί στο «Downton Abbey», ήταν αυτή που γέμιζε με αστεία το Διαδίκτυο με το ένα στα δύο να αναφέρεται στην υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του Γαϊτάνου.
Η ίδια Δεξιά που εξοργιζόταν όταν για αστείο γραφόταν ότι ο Κολοκοτρώνης είχε γκόμενο, ήταν εκείνη που δεν είχε πρόβλημα να πάρει στήριξη από τον Γαϊτάνο. Σαν γεγονός της εβδομάδας, ο Γαϊτάνος με τη φράση «μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής» είχε επισκιάσει Μέρκελ, Τόμσεν, τις διαδηλώσεις της Πέμπτης και το γκολ του Σαλπιγγίδη.
Το συμπέρασμα είναι ότι, και διαμέρισμα να θέλεις να πουλήσεις, αν γράψεις «Πωλείται στο Παγκράτι τριάρι 90 τ.μ., διαμπερές, κατασκευής 1985», κάποιος θα σκεφτεί ότι το ’85 ιδρύθηκε η Χρυσή Αυγή και θα αρχίσουν να ψάχνουν τι κρύβεται πίσω από την πώληση.
Το απόλυτο κλισέ
Στις μάχες Χρυσής Αυγής και Αριστεράς για την ώρα κερδίζουν τα κλισέ. Τα πάντα αντέχονται εκτός από μία επανάληψη της φράσης «όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει», από τον «Σπιούνο» του Μπρεχτ.
Περιμένω τη μέρα που κάποιος θα κολλήσει το «Και με πήραν. Γιατί το επιθυμούσαν πολύ. Και όταν κάποιος επιθυμεί κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει», να κολλήσουμε τον Κοέλιο στον Μπρεχτ για να έχουμε το απόλυτο κλισέ.
Το ΠΑΣΟΚ
Με το ΠΑΣΟΚ να πηγαίνει στο 5,5% σε τελευταία μέτρηση και να πλησιάζει τα ποσοστά πίσσας και νικοτίνης του Καρατζαφέρη και του Τζήμερου, πριν ο Ευάγγελος Βενιζέλος προχωρήσει στο απόλυτο κλισέ ανακοινώνοντας την επανίδρυσή του, θα μπορούσε να του ξηγηθεί μια ευθανασία να μην υποφέρει άλλο. Εκτός αν λιμπίζεται τις εποχές του Γιώργου Μαύρου και της ΕΔΗΚ, που το ΠΑΣΟΚ τού μαδούσε τα ποσοστά και η νεολαία του κόμματος είχε για αγαπημένο θέμα τις παθήσεις του προστάτη.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ