Δημήτρης ΜητρόπουλοςΤΑ ΝΕΑ
Σκηνές από Χριστούγεννα του παρελθόντος σε ξένη πόλη – και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι.
Το εστιατόριο Αvenue επί της Avenue de Montaigne είναι μόλις δύο βήματα από τα Ηλύσια Πεδία. Είναι μοδάτο κι έχει διοπτροφόρους διανοουμένους, ζευγάρια προχωρημένης ηλικίας, αλλά και μοντέλες. Κάνει κρύο, αλλά τα τραπέζια στο πεζοδρόμιο είναι για τους καπνιστές. Σε αυτά πλησιάζει ένας γνωστός έλληνας δημοσιογράφος με γκρίζα μαλλιά.
Φοράει ολόσωμη κόκκινη φόρμα – από αυτές που επιλέγουν οι σκιέρ αν τυχόν χαθούν στα χιόνια ώστε να μπορεί να τους δει από ψηλά το ελικόπτερο.
ΔΕΝ είναι το είδος της αμφίεσης που ταιριάζει για το κέντρο του Παρισιού. Μάλλον για κανένα χιονοδρομικό τύπου Γκστάαντ είναι. Αλλά αυτός που τη φοράει νιώθει εμφανώς άνετος. Είναι μαζεμένος κι ευγενικός -έτσι λίγο σαν γατούλης τους. Η παρέα αποπνέει ακριβώς αυτό το είδος καλοζωίας που έχει προκύψει απότομα εκεί κοντά στα πενήντα. Η συνεννόηση με τον παρισινό σερβιτόρο γίνεται στα αγγλικά, ενώ δίνεται και εξήγηση ότι δεν θέλουν να φάνε - για έναν καφέ κι ένα γλυκό έχουν έρθει, αλλά και για να καπνίσουν.
Ο άνθρωπος με την κόκκινη ολόσωμη φόρμα είναι ο Γιώργος Τράγκας. Τη φορούσε γιατί προφανώς δεν είχε κανένα λόγο να αισθάνεται στόχος. Οχι μόνο γιατί ήταν εκτός Ελλάδος, αλλά γιατί αισθανόταν άτρωτος. Για όλους τους άλλους λόγους, αλλά, ας πούμε, και γιατί η λίστα Φαλσιανί ή Λαγκάρντ ή, εν πάση περιπτώσει, Ελλήνων καταθετών της τράπεζας HSBC στην Ελβετία είχε ήδη έρθει στην Ελλάδα πολλούς μήνες νωρίτερα. Και δεν είχε γίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα, η χώρα που είχε αφήσει πίσω του ο Τράγκας για να κάνει Χριστούγεννα στο ραφινάτο Παρίσι ήταν ό,τι πρέπει για αυτούς που έκαναν καριέρα στη δημόσια ζωή καταγγέλλοντας με τον πιο άγαρμπο τρόπο τους άλλους, χωρίς ποτέ κανείς να καταγγέλλει τους ίδιους. Η Ελλάδα του Τράγκα -και των ομοίων του- είναι μια διαρκής Ρουάντα χωρίς αίμα. Μπορείς να πετσοκόβεις και να χοντροράβεις χωρίς να λερώνεσαι - αν και ίσως γι' αυτό η φόρμα «après ski» να ήταν κόκκινη ώστε να μη φαίνονται οι λεκέδες.
ΔΕΝ χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς τους τηλεμονολόγους του Τράγκα ή τις κατά καιρούς ατζέντες του. Πρόσφατα είναι και αυτός υπέρμαχος κατά του Μνημονίου -κάπου πολύ στα πολύ δεξιά της ελληνικής Εδέμ. Τον ήθελε μάλιστα για εκπρόσωπο Τύπου του ΛΑΟΣ ο Γιώργος Καρατζαφέρης- θέση που πήρε τελικά ο Γιώργος Κύρτσος, αν και ήταν ο Τέρενς Κουίκ που μπήκε στη Βουλή με τους Ανεξάρτητους Ελληνες.
Συνεπώς, τα μελαγχολικά συμπεράσματα δεν περιορίζονται στο ενδυματολογικό ή τηλεοπτικό στυλ Τράγκα. Αλλά στο γεγονός ότι ως παράγων των ΜΜΕ που βρίσκεται ένα βήμα από την ενεργό πολιτική είναι -ας μην κοροϊδευόμαστε- μέλος της ελίτ αυτής της χώρας.
Το πώς και από ποιους συγκροτείται η ελίτ αυτή και τι χαρακτηριστικά έχει προσφέρεται για ακόμη πιο μελαγχολικά συμπεράσματα - ή μάλλον τροφοδοτεί την εθνική μας κατάθλιψη ελέω κρίσης.