Σε μια ασυνήθιστη κίνηση προχώρησε χθες ο βουλευτής της ΝΔ και σύμβουλος του πρωθυπουργού Χρύσανθος Λαζαρίδης, γράφοντας στο διαδίκτυο για την φιλία του με τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και την προσωπικότητά του από τα «πέτρινα» χρόνια της πολιτικής του απομόνωσης μέχρι σήμερα.
Διαβάστε το παραπάκτω απόσπασμα που δημοσιεύθηκε στο antinews.gr:
«Κάποιοι έμπλεξαν τη σημερινή μου πολιτική ιδιότητα με την διαδρομή μου τα τελευταία 38 χρόνια! Τους θυμίζω – γιατί προφανώς δεν το ξέρουν – ότι ήμουν εκτός ενεργού πολιτικής ως το 2009. Από επιλογή. Έγινα φίλος με ένα πολιτικό πρόσωπο τον καιρό που βρισκόταν κι εκείνος σε σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα. Κι απ’ έξω. Τελείως απ’ έξω. Μπορεί σήμερα ο Σαμαράς να είναι Πρωθυπουργός, αλλά όταν συνδεθήκαμε και γίναμε φίλοι, ήταν εκτός πολιτικού συστήματος.
Αν ο Σαμαράς ήθελε, ντε και καλά, να κάνει πολιτική σταδιοδρομία μέσα στο τότε πολιτικό σύστημα, δεν θα ερχόταν σε σύγκρουση μαζί του. Κι αν εγώ ήθελα, ντε και καλά, να κάνω καριέρα οπουδήποτε, δεν θα ταυτιζόμουν για τόσα χρόνια με το Σαμαρά. Εξω-συστημικός ήταν εκείνος. Εξω-συστημικός ήμουν κι εγώ. Όπως εξω-συστημικός ήταν και ο «Φάκτορας» για δεκαετίες. Και τόσοι άλλοι…
Από διαφορετικές διαδρομές, αλλά εξω-συστημικοί. Εξω-συστημικοί τότε, αλλά όχι αντί-συστημικοί γενικώς. Και σίγουρα όχι «επαγγελματίες επαναστάτες» ή μάλλον κατά φαντασίαν επαναστάτες… Εξωσυστημικοί τότε, αλλά όχι παραιτημένοι! Το 1973 κάποιοι μου ζητούσαν να απολογηθώ γιατί ήμουν στην «Αριστερά». Σήμερα κάποιοι άλλοι μου ζητούν να απολογηθώ γιατί βρίσκομαι στη «Δεξιά»…
Πάντα φρόντιζα να είμαι εκεί που έπρεπε, για να κάνω την ρήξη που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε, με ένα σύστημα που έπρεπε να φύγει από τη μέση. Δεν πήγαινα να «λαφυραγωγήσω» στα εύκολα που έτρεχαν πολλοί. Έδινα όμως το παρόν, στα δύσκολα. Στη ρήξη που ήταν αναπόφευκτη… Το 1973 έπρεπε να ανατραπεί ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς και να έλθει στη θέση του – επιτέλους και στην Ελλάδα – η κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Τώρα πρέπει να ανατραπεί ένα παραλυμένο καθεστώς αναχρονιστικών εμμονών, συντεχνιακής αυθαιρεσίας, όπου η λαϊκή κυριαρχία έχει καταλυθεί από πάσης φύσεως μικρά ή μεγαλύτερα συμφέροντα, ένα σύμπλεγμα ανυπόφορου κρατισμού, προνομίων, έκπτωσης αξιών και προτύπων, ένα καθεστώς που έχει οδηγήσει τη χώρα σε εξάρτηση από δανειστές και στα όρια της πλήρους κατάρρευσης. Και να γίνει η Ελλάδα φυσιολογική δημοκρατία και ανταγωνιστική οικονομία. Σε ένα πολύ ανταγωνιστικό κόσμο που αλλάζει συνεχώς.
Δεν θεωρώ την «Αριστερά» καλύτερη από τη «Δεξιά» – ούτε το αντίστροφο. Πήρα πολλά και από την Αριστερή ιδεολογία, αλλά και από τις Δεξιές ιδέες. Κι αυτό είναι κάτι όχι εύκολο, αλλά το συνιστώ ενθέρμως σε αυτούς που το αντέχουν. Όσοι σκέφτονται ακόμα μέσα από τα «κουτάκια» τους, μπορεί να το βρουν αυτό αδιανόητο… Όσοι έχουν βγει από τα «κουτάκια» τους, το βρίσκουν απόλυτα φυσιολογικό! Σε κάθε περίπτωση, για όποιον το τόλμησε είναι λυτρωτικό.
Αν αντέξει το τίμημα. Που δεν είναι μικρό… Σας βεβαιώ όμως, ότι αξίζει τον κόπο. Κι εν πάση περιπτώσει, είπαμε: Σε αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρόμικο ψωμί».