Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα η άποψη ότι, εκεί που σταματά η αλήθεια, ξεκινούν… οι δημοσκοπήσεις. Υπό την έννοια ότι, από τη στιγμή που κρίνεται αναγκαίο να στραφούμε σε έρευνες όπου επιχειρείται να καταγραφεί η “κοινή αφήγηση” της κοινωνίας, εκ των πραγμάτων παραδεχόμαστε ότι η δική μας προσέγγιση των πραγμάτων είναι μερικώς ελλειμματική. Ίσως και στρεβλωτική.
Οι δημοσκοπήσεις, ειδικά στο επίπεδο της πολιτικής, ανέτρεψαν τον αρχικά ερευνητικό και συμβουλευτικό ρόλο τους. Ουισαστικά, υποκατέστησαν τη βούληση της κοινωνίας, και υπαγορεύουν συμπεριφορές, στρατηγικές και προτεραιότητες σε ένα πολιτικό δυναμικό εμφανώς αδύναμο να αντισταθεί στη γοητεία τους.
Ειδικά στην Ελλάδα, οι δημοσκοπήσεις εξελίχτηκαν σε εθνικό reality. Μέχρι να ξεσπάσει η κοινωνία τις διαθέσεις της οποίας επιχειρούν να καταγράψουν, και στις περισσότερες μετρήσεις να βάζει στοίχημα με τον εαυτό της, μέσα από τις συνειδητά αναληθείς απαντήσεις που δίνει, να εκθέσει τους δημοσκόπους. Επομένως, και να αποπροσανατολίσει την πολιτική ηγεσία.
Για την πρόοδο της συζήτησης ωστόσο, θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ένα μέρος έστω της πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι μας. Οι δημοσκοπήσεις αυτές λοιπόν δείχνουν το τελευταίο διάστημα τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτιμήσεων της κοινής γνώμης.
Δηλαδή… θα μας κυβερνήσει; Ποιος πιστεύει πραγματικά ότι το κόμμα με τις πληθυντικές συνιστώσες και τον ακραίο λόγο λαϊκισμού που δίνει ιδεολογική μάχη για να εξελιχθεί στο σύγχρονο Tea Party της Ελλάδας, αντίστοιχης φυσικά επικινδυνότητας με εκείνο στην Αμερική, που πριν από έναν χρόνο κόντεψε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε χρεοκοπία, μπορεί να αναλάβει την ιστορική ευθύνη να βγάλει την Ελλάδα από το σημερινό εθνικό αδιέξοδο;
Η προφανής απάντηση θα ήταν… ούτε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, μπορούμε όμως και καλύτερα. Να ψάξουμε λίγο πιο βαθιά. Να πάμε πιο μακριά τη σκέψη μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα, επειδή ακόμη και στην εποχή της εθνικής απογοήτευσης και απόγνωσης, τα ποσοστά που του δίνουν οι (έτσι κι αλλιώς αμφισβητούμενες) δημοσκοπήσεις, κινούνται στα επίπεδα του 20%-25%.
Η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να πείσει, πόσο μάλλον να συναρπάσει μια κοινωνία σε αδιέξοδο, παρά την συνεπή προσπάθεια της μετάλλαξης σε “μετά-ΠΑΣΟΚ”, δείχνει ότι οι Έλληνες δεν θα επιτρέψουν εύκολα σε κανέναν να τους ξεγελάσει ξανά. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δημιουργήσει ρεύμα υπέρ του.
Ανησυχεί δε πως όταν η σελίδα γυρίσει, και παρά τις τελευταίες λυσσώδεις αλλά απέλπιδες προσπάθειες του λόμπι της δραχμής, η Ελλάδα αρχίσει να αντικρίζει το μέλλον με ρεαλιστική αισιοδοξία, η μονότονη ηχώ της καταστροφολογίας δεν θα ξεπερνά τα ντουβάρια της Κουμουνδούρου. Μέχρι εκεί θα ακούγεται.
http://ysterografa.gr