Εγραφε για «λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος». Ο νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν κόλλησε στις διαδικασίες. Εβγαλε και απόφαση από το βήμα της Βουλής, φέρνοντας την ανατριχιαστική εικόνα του άτυχου Αμερικανού πρεσβευτή στην Λιβύη.
«Είναι λογικό», θα συμπεράνει κάποιος, που διακρίνεται για τον κυνισμό του. «Αλλο ο Ιφικράτης Αμυράς, ένας επίδοξος Ροβεσπιέρος που ξεπήδησε από το πουθενά (κυριολεκτικά, “από το πουθενά”: κίνησε για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ από την πλατεία των «Αγανακτισμένων» και το ΔΗΚΚΙ) κι άλλο να είσαι κοτζάμ αδελφός ενός ήρωα». Ορθόν, αφού έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται με όσα μέτρα και σταθμά τού βρίσκονται εύκαιρα. Οπως γράφτηκε και σε ένα τοίχο των Εξαρχείων: «Οταν η κόρη του Μητσοτάκη γίνεται υπουργός έχουμε νεποτισμό. Οταν η κόρη του Κωνσταντόπουλου γίνεται βουλευτής έχουμε σοσιαλισμό».
Υπάρχει όμως κι ένα ευρύτερο πρόβλημα από όσα ανατριχιαστικά είπε ο κ. Παναγούλης. Τα λεχθέντα είναι προϊόν του γενικότερου πολιτικού ελλείμματος που χαρακτηρίζει αυτή την εκδοχή της Αριστεράς. Σε αντίθεση με την κ. Αλέκα Παπαρήγα η οποία -είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος- έκανε μια λογικά συνεκτική μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας κρίσης, και της ελληνικής εκδοχής της, η επαναστατική αγραμματοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα να παράγεται ποίηση στη Βουλή και όχι πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην 3.600 λέξεων ομιλία του ο κ. Αλέξης Τσίπρας είχε μόνο ένα αριθμό. Και η συζήτηση ήταν για τον προϋπολογισμό...
Οταν λείπει η πολιτική ανάλυση και δεν υπάρχει οικονομική πρόταση παράγεται αποτυχημένος λυρισμός για να καλυφθούν τα δέκα λεπτά χρόνου ομιλίας που έχουν οι αγορητές της Βουλής. Είναι λογικό: αν πρέπει να παρουσιάσεις με διαφορετικό τρόπο το πολιτικό κενό αναγκαστικά θα καταφύγεις σε εξυπνάδες σαν του κ. Τάσου Κουράκη: «Ηθοποιός δεν σημαίνει φως. Σημαίνει φως, νερό τηλέφωνο». Καλό! Για θεατρική επιθεώρηση όμως...
Η απουσία πολιτικού σκεπτικού οδηγεί στον χύδην «καταγγελτισμό». Οταν όμως υπάρχουν εβδομήντα νοματαίοι για να καταγγείλουν το ίδιο πράγμα ο μόνος τρόπος για να σε προσέξουν οι ψηφοφόροι είναι ο διαγωνισμός ανόητου λυρισμού. Ετσι ο κ. Τάσος Κουράκης, απευθυνόμενος στους συμπολιτευόμενους είπε πως όταν θα σηκώσουν το χέρι για να ψηφίσουν «ναι» θα είναι σαν να δίνουν το παράγγελμα για πυρ στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Θα δίνετε το σύνθημα στα πολυβόλα που ξερνούν φτώχεια και θάνατο»! Καλό! Για επαρχιακό φεστιβάλ ποίησης όμως...
Οι παλιοί αριστεροί διάβαζαν. Είχαν σκεπτικό. Μπορούσαν να συμπτύξουν μια πρόταση με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που εξέπεμψε ο βασικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ προχθές στη Βουλή είναι το θράσος της αγραμματοσύνης, ντυμένης με συνθήματα που θέλουν να περνιούνται για επιχειρήματα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και της ελληνικής πολιτικής...
Πάσχος Μανδραβέλης
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ