Απίστευτο αλλά άκρως αληθινό. Ο Λάμπρος Μουστάκης, γεννήθηκε στη Βραζιλία από Έλληνες γονείς. Έκανε ότι έπρεπε για να έχει τα εφόδια για να ξεκινήσει μια ζωή χωρίς προβλήματα. Σπούδασε, έμαθε πέντε γλώσσες, έγινε τεχνίτης, δούλεψε σκληρά και απέκτησε οικογένεια.
Εργάστηκε 12 χρόνια στην Αργεντινή, όπου και τον χτύπησε η κρίση, με αποτέλεσμα να μείνει άνεργος.
Αποτέλεσμα αυτού, ήταν να διαλυθεί η οικογένεια του.
Αποφασίζει λοιπόν το 1997, να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα, όπου και εργάστηκε σε ξενοδοχείο.
Αυτό μέχρι το 2009, όταν η κρίση έκανε την εμφάνιση της στη χώρα μας. Μένει άνεργος και ζει για ένα χρόνο με το επίδομα των 410 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα και του έμεναν 150 ευρώ για να ζήσει. Σύντομα όμως άρχισε να χρωστά στον ιδιοκτήτη κι έτσι αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι.
Η συνέχεια, λίγο πολύ «γνωστή»:
Βγήκε στο δρόμο και πέρασε είκοσι νύχτες σε μια καρέκλα στην πλατεία Βικτωρίας, ενώ συχνά σήκωνε το κεφάλι προς τον ουρανό ζητώντας εξηγήσεις από τον «Μεγάλο»:
«Πες μου τι λάθος έκανα κι έφτασα σε αυτό το σημείο; Μια ζωή δούλευα, δεν μου έλειψε ποτέ κρεβάτι, ποτέ ένα ποτήρι νερό. Και τώρα...»
Η λύτρωση ήρθε όταν κάποιος, ενημέρωσε τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων και βρέθηκε θέσηστον ξενώνα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης.
Πως είναι η ζωή του σήμερα:
Επικοινωνεί με τις κόρες του μέσω Internet, ενώ εδώ και ένα χρόνο ζει για τη θεατρική ομάδα των αστέγων και βοηθά εθελοντικά στο συσσίτιο του ιδρύματος.
Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Αποφασίζει λοιπόν το 1997, να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα, όπου και εργάστηκε σε ξενοδοχείο.
Αυτό μέχρι το 2009, όταν η κρίση έκανε την εμφάνιση της στη χώρα μας. Μένει άνεργος και ζει για ένα χρόνο με το επίδομα των 410 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα, κοινόχρηστα και του έμεναν 150 ευρώ για να ζήσει. Σύντομα όμως άρχισε να χρωστά στον ιδιοκτήτη κι έτσι αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι.
Η συνέχεια, λίγο πολύ «γνωστή»:
Βγήκε στο δρόμο και πέρασε είκοσι νύχτες σε μια καρέκλα στην πλατεία Βικτωρίας, ενώ συχνά σήκωνε το κεφάλι προς τον ουρανό ζητώντας εξηγήσεις από τον «Μεγάλο»:
«Πες μου τι λάθος έκανα κι έφτασα σε αυτό το σημείο; Μια ζωή δούλευα, δεν μου έλειψε ποτέ κρεβάτι, ποτέ ένα ποτήρι νερό. Και τώρα...»
Η λύτρωση ήρθε όταν κάποιος, ενημέρωσε τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων και βρέθηκε θέσηστον ξενώνα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης.
Πως είναι η ζωή του σήμερα:
Επικοινωνεί με τις κόρες του μέσω Internet, ενώ εδώ και ένα χρόνο ζει για τη θεατρική ομάδα των αστέγων και βοηθά εθελοντικά στο συσσίτιο του ιδρύματος.
Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία