Η Χρυσηίδα Δημουλίδου με ανοιχτή επιστολή που έστειλε μέσω facebook στις δανειστικές βιβλιοθήκες προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Άλλαξε καθόλου άποψη η εμμένει; Η ίδια λέει: «Εγώ δεν έστειλα καμία επιστολή, ανάρτησα ένα παράπονό μου για να το σχολιάσω με τους αναγνώστες μου. Κανείς δεν είπα κάτι αρνητικό, το αντίθετο έγινε. Όμως ως συνήθως το «ράδιο αρβύλα» δεν έχει ταίρι στην Ελλάδα.
Ο κόσμος που μου επιτέθηκε δεν ήξερε μέχρι χθες το όνομά μου, όπως για παράδειγμα η Ακρίτα». Και τονίζει στην εφημερίδα espresso: "Άλλα είπα εγώ και άλλα γράφτηκαν και το κείμενο διαστρεβλώθηκε από τη δημοσιογράφο-συγγραφέα του κ@λ@@, που με κυνηγά πέντε χρόνια και με περιμένει στην γωνία να δει τι ανάρτηση θα κάνω ή τι θα πω σε συνεντεύξεις για να μου επιτεθεί. Δεν με ενδιαφέρει πια αυτό το γεγονός, επειδή κατάλαβα πώς ο κόσμος από την απελπισία και το θυμό του ξεσπάει, όπου βρει, χωρίς να ψάξει ή να ρωτήσει τι πραγματικά συνέβη. Όλοι είναι θυμωμένοι γιατί είναι τρομαγμένοι και απελπισμένοι από το τεράστιο οικονομικό στρίμωγμα της τελευταίας κυρίως τριετίας. Οι Έλληνες έχουν γίνει υπερβολικά επιθετικοί και στο διαδίκτυο δεν χάνουν την ευκαιρία να τσακωθούν και να βρίσουν άσχημα τον οποιονδήποτε είτε είναι ένας απλός πολίτης είτε ευρέως γνωστός! Γι αυτό και μετά από αυτό το γεγονός αποφάσισα να απέχω από το fb και να εμφανίζομαι αραιότερα".
Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Νοέμβριο η Χ. Δημουλίδου είχε επιτεθεί πάλι στην συγγραφέα του κ@λου Έλενα Ακρίτα, μετά από την έντονη κριτική που της είχε ασκήσει αυτή για την εν λόγω επιστολή:
«Την κυρία Ακρίτα τη πείραξε το τιγρέ σπίτι μου και
αναρωτιόταν πως γίνεται ένας άνθρωπος με τέτοιο σπίτι να γράφει βιβλία.
Έχετε δει τα σπίτια των διάσημων συγγραφέων στο εξωτερικό; Το σπίτι μου
ούτε η κουζίνα τους δεν είναι! Με επέκρινε γιατί ζήτησα να πληρώνομαι
για τη δουλειά μου και ότι έπρεπε να δίνω τα βιβλία μου τσάμπα στον
ελληνικό λαό που περνάει κρίση. Κυρία Ακρίτα μου ποια
βγήκε από τις δυο μας στη τηλεόραση να κλαφτεί για τα δεδουλευμένα της,
εγώ ή εσείς. Γιατί δεν μας γράφει, λοιπόν, η κυρία Ακρίτα δωρεάν σενάρια, να μην πληρώνεται, ώστε να κατέβει το κόστος παραγωγής ενός σήριαλ;», δήλωσε στην εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή.
Και συνέχισε: «Όταν εσύ διεκδικείς τα δεδουλευμένα σου, δεν μπορείς να
λες σε κάποιον άλλον να μην το κάνει. Δεν μπορεί επειδή σας είπαν μια
πρόταση από μια επιστολή, κυρία Ακρίτα μου, να ζητάτε το κεφάλι μου. Δεν
μπορεί να λέτε ότι η καριέρα μου τελείωσε. Η δική μου έχει πολύ μέλλον,
άλλων οι καριέρες είναι τελειωμένες. Θεωρώ ότι ένα βιβλίο πρέπει να
κάνει τον εμπορικό του τίτλο και όταν παλιώσει να μπει στη δανειστική
βιβλιοθήκη. Υποτίθεται πως είπα ότι μεγάλοι συγγραφείς, όπως ο
Καζαντάκης ή ο Ντοστογιέφσκι είναι στα αζήτητα και πρέπει να μπαίνουν
στις βιβλιοθήκες. Εγώ εννοούσα ότι έχουν κάνει τον κύκλο τους».
Η ανοικτή επιστολή που η Δημουλίδου είχε δημοσιεύσει πέρσι στο Facebook είναι η εξής:
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες
Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου από δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης.
Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα; Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, όχι όμως βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν.
Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.
Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου.
Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζειν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.
Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;
Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας.
Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου..
Χρυσηίδα Δημουλίδου
Πηγή: http://www.gossip-tv.gr