της Μαρίας Σπυράκη
Δεν είναι, βεβαίως, είδηση το γεγονός ότι η χώρα ξαναζεί μέρες ασφυκτικής πίεσης από τους δανειστές, μόνο και μόνο γιατί η ηγεσία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει επιλέξει να προστατεύσει με την τελευταία ρανίδα του αίματός της όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως προσόντων, δυνατοτήτων και διαδικασιών πρόσληψής τους.
Η είδηση είναι ότι πλέον η αξιοπιστία της χώρας, της οποίας οι κάτοικοι έχουν γονατίσει για να ανακτηθεί, αρχίζει να αμφισβητείται από τους εκπροσώπους των δανειστών μόνο και μόνο γιατί δεν διαπιστώνεται καμία πρόοδος στο τέρας του Δημοσίου.
Προκειμένου, μάλιστα, να μην απολυθεί κανένας μα κανένας απο τους υπαλλήλους που θα βγουν σε κινητικότητα, στην κυβέρνηση συζητούν να παγώσουν τις προσλήψεις και να τις ενεργοποιούν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τώρα η αναλογία είναι 1/5 δηλαδή για κάθε πέντε αποχωρήσεις μια πρόσληψη. Εφόσον παγώσουν οι προσλήψεις, δεν θα εισέρχεται κανένας νέος υπάλληλος στο Δημόσιο παρά μόνο κατ’ εξαίρεση.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται και η τεράστια ευθύνη του καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη. Οχυρωμένος πίσω απο το ιδεολόγημα ότι το κράτος ως εργοδότης δεν μπορεί να απολύσει κανέναν διότι δίνει το παράδειγμα, επιμένει να διατηρηθούν στις θέσεις τους εργαζόμενοι χαμηλών προσόντων, που μπήκαν στο Δημόσιο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά, και φυσικά δεν έχουν περάσει ούτε απ’ έξω απο το ΑΣΕΠ.
Εάν αυτή η εμμονή του υπουργού, που είναι και εμμονή της ΔΗΜΑΡ και εξελίσσεται σε εμμονή της κυβέρνησης, ήταν ουδέτερη ουδείς θα το συζητούσε. Όμως, ακόμη και αν οι εν λόγω υπάλληλοι διασωθούν και δεν απολυθούν, ο κ.Μανιτάκης, η ΔΗΜΑΡ και τελικά η κυβέρνηση θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη τους απέναντι στη νέα γενιά και στο Δημόσιο που θα παραδώσουν στους πολίτες της χώρας.
Εφόσον όλοι οι υπάλληλοι που θα βγουν σε κινητικότητα παραμείνουν, τότε στο Δημόσιο θα περισσεύουν οι απόφοιτοι του Δημοτικού και του Γυμνασίου και θα λείπουν οι προσοντούχοι πτυχιούχοι με μεταπτυχιακά. Αυτοί θα μένουν απ’ έξω γιατί οι πόρτες του Δημοσίου θα είναι ερμητικά κλειστές και θα αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, όχι στη χώρα που επένδυσε στη γνώση τους.
Μόνο οι υπερπροσοντούχοι νέοι πανεπιστημιακοί που έχουν εκλεγεί και δεν έχουν διορισθεί τα τελευταία χρόνια ξεπερνούν τους 800. Εννοείται πως με βάση το σχέδιο του κ.Μανιτάκη μπορούν να περιμένουν, αφού προτεραιότητα στη δουλειά έχουν τα ρουσφέτια της μεταπολιτευτικής συναλλαγής.
Παράλληλα, το Δημόσιο θα παραμείνει το ίδιο δυσκίνητο και αναποτελεσματικό. Εκτός και αν πιστέψουμε ότι ο υπάλληλος που βγει στην κινητικότητα και θα γίνει απο κλητήρας υπουργείου φύλακας μουσείου, θα πάθει κρίση δημιουργικότητας και θα τρέχει από το πρωί ως το βράδυ.
Τελικά η ευθύνη του καθηγητή, που σήμερα είναι υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, του κόμματος που τον στηρίζει κα της κυβέρνησης που εκπροσωπεί, είναι πολύ μεγαλύτερη. Όχι μόνο γιατί υπονομεύουν όλοι μαζί την αξιοπιστία της χώρας, παραβλέποντας τις θυσίες μας, αλλα γιατί κυρίως υποδύονται τους μεταρρυθμιστές την ώρα που στο βασικό πυλώνα της αδράνειας στη χώρα, στο Δημόσιο, παλεύουν να μην αλλάξει τίποτα.
aixmi.gr