Μετά το «αντίο» του Πάμπλο Γκαρσία, κανένας αντίπαλος δεν θα φοβάται την απειλή «γκολ και ξύλο». Κάποιοι εντός ΠΑΟΚ, ωστόσο, αν με τα νέα δεδομένα δεν πετύχουν το πρώτο (με την έννοια των στόχων), μάλλον θα πρέπει να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το δεύτερο...
Οι ξένοι παίκτες επιπέδου Γκαρσία που έχουν περάσει από την Ελλάδα, μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, πιθανότατα ακρωτηριασμένου. Δεν αναφέρομαι μόνο στην πραγματική, ποδοσφαιρική του αξία (η οποία έτσι κι αλλιώς μόνο αμελητέα δεν ήταν), αλλά στο σύνολο της προσωπικότητάς του. Στη μαγκιά, στην -καλώς ή κακώς εννοούμενη- αλητεία, στην ηγετική φυσιογνωμία, στον τσαμπουκά του, στο «ειδικό βάρος» που κουβαλούσε μέσα στο σπασουάρ του.Ειδικό βάρος, ειδική περίπτωση...
Πάντα, όταν αναφέρομαι στον Γκαρσία, θυμάμαι ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα, αν θυμάμαι καλά την 3η σεζόν της παρουσίας του στην Ελλάδα. Μπορεί να ήταν και παλιότερα και απλώς να το «εξέλιξα». Έγραφα τότε...
«Ο Ουρουγουανός είναι κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος την τελευταία διετία, από όταν δηλαδή άρχισε να ξεκολλάει από πάνω του ρετσινιά που του κόλλησαν οι οπαδικές φυλλάδες επειδή βάρησε τον Φιόγκο (εντάξει, κι εγώ του κόλλησα το παρατσούκλι "Γροθίας", αλλά ...του πάει). Τώρα, δυο χρόνια (και βάλε) μετά, γνωρίζω ακόμα και οπαδούς του Ολυμπιακού που έχουν κατανοήσει πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως παρουσιάστηκαν. Και πως τον αδίκησαν. Εντάξει, ο Παύλος δεν είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά σίγουρα είναι ο παίκτης που θέλεις να έχεις στην ομάδα σου. Όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, είναι παρεξηγημένος. Ίσως φταίει η αγριεμένη φάτσα του γι΄ αυτό, ίσως και η καταγωγή του. Ίσως και το γεγονός πως όταν ήτανε μικρός, σαν άλλοςΟβελίξ, είχε πέσει στο βαρέλι με τα νεύρα... Ουρουγουανός είναι ο άνθρωπας και οι Ουρουγουανοί μαθαίνουν το ποδόσφαιρο με διαφορετικά "βασικά" από τον υπόλοιπο πλανήτη. Όπως, για παράδειγμα, τα Σερβάκια, όταν κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μπάσκετ, μαθαίνουν πρώτα να σουτάρουν από τη γωνία και μετά ποιο ακριβώς είναι το χρώμα της μπάλας, έτσι και τα Ουρουγουανάκια έχουν τα δικά τους "βασικά". Αυτά προφανώς ανάλυσε στον Παύλο και τους "συμμαθητές" του ο πρώτος τους προπονητής: "Λοιπόν, Παυλάκη, σε βλέπω πιο αγριεμένο από τους υπόλοιπους, οπότε λογικά θα τα παίρνεις τα ...γράμματα. Μάθημα πρώτο: αυτός είναι ο αντίπαλος. Ανεξάρτητα αν έχει την μπάλα ή όχι (τι είναι μπάλα θα σας διδάξω στο δεύτερο μάθημα), απαγορεύεται να περάσει. Δεν ισχύει αυτό που λένε σε άλλες σχολές ΄ή η μπάλα ή ο παίκτης΄. Κανόνας μας είναι ...ΠΟΤΕ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ". Ακολουθούν δεκάδες ειδικά μαθήματα καράτε, κουνγκ-φου, φίκι-φίκι, βα-φακούλο και άλλων πολεμικών τεχνών, προκειμένου να επιτευχθεί ο βασικός στόχος του καλού Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή: τα πόδια, το κεφάλι ή το λαρύγγι του αντιπάλου! Ο Παυλάκης όντως τα πήρε τα γράμματα. Έκανε, όμως, και μεταπτυχιακά, με αποτέλεσμα, εκτός από καλός Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής, να γίνει και καλός -διεθνώς- ποδοσφαιριστής, να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, να τον βλέπεις στο γήπεδο και να καταλαβαίνεις πως πέρα από μεγάλος "κόφτης" (ό,τι κι αν σημαίνει "κόβω" στη βίβλο του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης), είναι και μεγάλος παίκτης, με προσωπικότητα, με μεγάλα και μαλλιαρά μπρούλια, με αποτελεσματικότητα και "άποψη". Πραγματικός εγκέφαλος. Ο τύπος έχει μάτια και στην πλάτη. Οι πάσες του είναι πάντα σίγουρες, ακόμα κι όταν πρόκειται για μπαλιές 40-50 μέτρων. Ελευθερώνει εύκολα την άμυνα, δεν χάνει μπάλες από τα πόδια, δεν "πουλάει" την κατοχή στον αντίπαλο, κόβει και ράβει, παίρνει την ομάδα πάνω του, σηκώνει το βάρος της, είναι ο πραγματικός της ηγέτης. Και πιστεύω πως τον αδικεί το γεγονός πως έγινε ο αγαπημένος της εξέδρας εξαιτίας της γροθιάς στον Φιόγκο. Για την ποιότητά του έπρεπε να τον αγαπήσουν πρώτα και μετά για τα νεύρα του».
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τελικά δεν τον αγάπησαν ούτε για την ποιότητα ούτε για τα νεύρα. Τον αγάπησαν για αυτό που έβλεπαν στο βλέμμα του. Αν οι ομάδες είχαν ψυχή, ο Πάμπλο θα ήταν η ψυχή του ΠΑΟΚ της εποχής μας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ιδιομορφίες του συλλόγου. Επαναστάτης, ασυμβίβαστος, ακέραιος, διαφορετικός. Μαχαλόμαγκας! Ο τύπος που θέλεις να έχεις φίλο και όχι εχθρό.
Καθαρά αγωνιστικά, δεν μπορώ να κρίνω αν ήταν κορυφαίος, αν ήταν μέσα στους κορυφαίους, αν ήταν στους καλύτερους ή απλά στους καλούς που πάτησαν το πόδι τους στη χώρα μας. Ωστόσο, ήταν ο μοναδικός που μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια παραμονής στην Ελλάδα και παρά τις ιδιορρυθμίες του, κατάφερε να γίνει ένα με τη φανέλα που φορούσε. Να μπει στο ντιενέι του συλλόγου κι όχι μόνο να το ενσωματώσει, αλλά να το καθοδηγήσει, να το μετεξελίξει, να γίνει ο ίδιος αντικείμενο μιας λατρείας αντίστοιχης με τον ίδιο το σύλλογο. Κι όλα αυτά χωρίς να κατακτήσει κάποιον τίτλο! Χωρίς να αλλάξει, εν τέλει, τα δεδομένα.
Τώρα ...«Νο Γκαρσία, Νο Πάρτυ», που έλεγε και το ευρηματικό πανό των οπαδών στην Τούμπα. Νο Γκαρσία, νο πάρ΄τη κι αυτή, πάρ΄τη και την άλλη! Αυτό δεν θα το λέει η Τούμπα, αλλά όσοι βρέθηκαν απέναντί του. Από όλα κρατάω το «Νο Γκαρσία»! Αυτό είναι που μένει, τώρα που ο Πάμπλο φεύγει. Ο ΠΑΟΚ χάνει έναν ηγέτη, το ελληνικό ποδόσφαιρο (ακόμα) μία ατραξιόν, ακόμα έναν από τους λίγους λόγους που άξιζε να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι της -όλο και πιο αποψιλωμένης- Σούπερ Λίμπας. Ποιος φταίει και ποιος όχι, είναι μια άλλη ιστορία, που δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Εκείνο που αλλάζει σίγουρα είναι το σημείο αναφοράς. Μπορούν ο Βρύζας, ο Δώνης, ο Ιβάν, οΓκερμάν, ο ...ιγκράν Ουζλιάν κι όποιος άλλος αποφάσισε να (μην) αναλάβει την ευθύνη για τον επώδυνο διαχωρισμό της ψυχής του Πάμπλο από την ψυχή του ΠΑΟΚ, να αποδείξουν πως αυτή η εγχείρηση έγινε για καλό; Ο χρόνος και η πορεία του ασθενούς, θα δείξουν...
Μέχρι να ξαναβρεί ο ΠΑΟΚ ηγέτη με μέγεθος Γκαρσία, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.