Ο Θάνος Τζήμερος, ιδρυτής και υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος «Δημιουργία Ξανά», κάνει μια πρωτοφανή επίθεση στον Κάρολο Παπούλια επειδή χαρακτήρισε «μη ανεκτή» τη λύση που δόθηκε στην Κύπρο.
Γράφει ο Θάνος Τζήμερος στο protagon:
«Μη ανεκτή γιατί είναι επιλεκτική», χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την απόφαση του Eurogroup για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών στην Κύπρο.
Κατ' αρχήν, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε μπροστά στην οξύνοια και την ταχύτητα αντίληψης του κ. Παπούλια, ο οποίος, πρωί–πρωί, λίγο πριν πάει στην παρέλαση, διάβασε τη συμφωνία που μόλις είχε προκύψει, την ανέλυσε, στάθμισε τις παραμέτρους και κατέληξε σ' αυτό το εξαιρετικά τεκμηριωμένο συμπέρασμα. Δηλώσεις τέτοιας βαρύτητας και νομικής εμβρίθειας είχε να δει η Προεδρία της Δημοκρατίας από το απορριπτικό αιτιολογικό του Σαρτζετάκη για την απονομή χάρης στον "Άγγελο".
Ωστόσο, επειδή δεν έχουμε όλοι ούτε τα αντανακλαστικά, ούτε την αναλυτική ικανότητα του κ. Παπούλια, ας μου επιτραπεί να μοιραστώ μαζί σας μερικές απορίες. Προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει "μη ανεκτή". Θα την καταγγείλουμε; Θα βγούμε στους δρόμους; Θα τους την "τρίψουμε στη μούρη"; (Συγχωρέστε μου την αγοραία διατύπωση, αλλά συνηθίζεται πλέον και σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο...). Θα αρνηθούμε, μονομερώς, να την εφαρμόσουμε; Ή, προκαλεί δυσανεξία, κάτι σαν αλλεργία, στον ίδιο τον κ. Παπούλια; Το τελευταίο μπορώ να το καταλάβω διότι ο δανειστής της ροζ βίλας και συνδαιτημόνας, τόσα χρόνια, των Άκηδων, (χωρίς, την εποχή του μεγάλου φαγοποτιού, να παρουσιάσει κανένα σύμπτωμα δυσανεξίας) έχει εθισθεί στην υπέρτατη ιδέα του "Τσοβόλα, δώστα όλα" και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι υπάρχει και χασούρα σ' αυτόν τον κόσμο. Κι ότι τη φούσκα που δημιούργησαν, κατά κύριο λόγο οι Ρώσοι μαφιόζοι, (αυτούς που ονομάζουμε, κατ' ευφημισμόν, ολιγάρχες), δεν είναι σωστό να την πληρώνει ο ανθρακωρύχος του Βελγίου. Κάποιοι τυπολάτρες μπορεί να παρατηρήσουν ότι ο κ. Παπούλιας θα έπρεπε να ξέρει ότι το Σύνταγμα δεν προβλέπει στις αρμοδιότητες του Προέδρου τον σχολιασμό, και μάλιστα απαξιωτικό, των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Ελλάδα οικειοθελώς αποφάσισε να ανήκει, κι ότι κάθε ουρανομήκης σοφία που εκστομίζει ο ανώτατος πολιτειακός παράγων μεταδίδεται από τα διεθνή ΜΜΕ με ταχύτητα φωτός. Κι επειδή κανονικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλάει για διεθνή ή οικονομικά θέματα πάντα σε συνεννόηση με την κυβέρνηση (τουλάχιστον έτσι γίνεται στα σοβαρά κράτη που έχουν σοβαρούς ηγέτες), οι παραλήπτες, ανάμεσα στους οποίους είναι και όσοι κατέληξαν στη συμφωνία, θα πρέπει να σκέφτηκαν μία από τις δύο εκδοχές:
1. Η ελληνική κυβέρνηση διά στόματος Προέδρου, μας πληροφορεί ότι θα σαμποτάρει την απόφαση.
2. Ποιος το είπε; Ο Παπούλιας; Α, καλά... (Συνοδεύεται με ειρωνικό μειδίαμα και διάφορα δια-κοσμητικά – όπως είναι και ο ρόλος του Π.τ.Δ – επίθετα...)
Δεν ξέρω ποια εκδοχή να προτιμήσω. Η πρώτη περιλαμβάνει μια έμμεση επαναδιατύπωση του "ΟΧΙ" που μόλις απέσυραν οι - για μία εβδομάδα - ήρωες Κύπριοι κοινοβουλευτικοί και συμπίπτει και με την εθνική μας εορτή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι Ελληνόπαιδες, οι οποίοι, σύμφωνα με έρευνα, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς γιορτάζουμε τον Μάρτιο και τι τον Οκτώβριο. Βέβαια, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στις σχέσεις μας με την Ε.Ε., αλλά κωλώνουμε εμείς σε τέτοια;
Η δεύτερη στρέφεται κατά του κύρους του θεσμού της Προεδρίας, το οποίο επανειλημμένως έχει προασπίσει ο κ. Πρόεδρος, αποσύροντάς το, μαζί με τη φυσική παρουσία του, από χώρους λεκτικών ή και άλλων εντάσεων, όπως π.χ. από μια άλλη παρέλαση που "την έκανε Λούης", σύμφωνα με όσα οι χαμερπείς πρόξενοι των επεισοδίων διακοίνωσαν. Αλλά τους ξέρουμε τώρα, αυτούς τους ψευτοεταίρους. Έχουν σκάσει από τη ζήλια διότι εμείς δημιουργήσαμε και – προφανώς, όπως μαρτυρούν οι δηλώσεις Παπούλια – εξελίσσουμε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Δυστυχώς, οι δυσκολίες μου στο να παρακολουθήσω τη σκέψη του Προέδρου δεν σταματούν εκεί. Δεν μπορώ, επίσης, να καταλάβω τι σημαίνει «...γιατί είναι επιλεκτική». Δεν θα έπρεπε να είναι; Θα έπρεπε να ακολουθήσουν το σύστημα των οριζόντιων περικοπών στο Δημόσιο σύμφωνα με τις οποίες και ο εργατικός και ο τεμπέλης, και ο αξιοκρατικώς προσληφθείς και ο «παραθυράκιας», αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο; Θα έπρεπε να περικοπούν και οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ; Ή, μήπως, θα έπρεπε να κάνουν άλλες επιλογές; Τότε, πάλι επιλεκτική δεν θα ήταν; Με αρκετή προσπάθεια, συμπεραίνω ότι το επιλέγειν θεωρείται, στη σκέψη του κ. Παπούλια, προβληματικό ως έννοια και μάλλον προτιμάει το «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Γενικώς, τι θα έπρεπε να γίνει για να μην είναι επιλεκτική η απόφαση; Ποιος έπρεπε να πληρώσει τα 17 δισ. της «τρύπας»; Εκεί, ο ανώτατος πολιτειακός παράγων, σαδιστικά σχεδόν, μας αφήνει στο μαύρο σκοτάδι. Δεν καταδέχεται να μας κάνει κοινωνούς της οικονομικής θεωρίας του και της λύσης που, προφανώς, έχει «στο τσεπάκι» (του γιλέκου, υποθέτω). Γιατί; Μια τέτοια διάνοια, πάντως, είναι κρίμα να χαραμίζεται στην Ψωροκώσταινα. Papoulias for President! (Της Ε.Ε. εννοώ ή και της Τράπεζας Κύπρου...).
Βέβαια, μια ασήμαντη λεπτομέρεια της συμφωνίας είναι ότι την υπέγραψε και ο Πρόεδρος της Κύπρου. Αλλά, σιγά τώρα, τι ξέρει αυτός; Μια βδομάδα Πρόεδρος, ούτε κατά πού πέφτει το γραφείο του δεν πρόφτασε να μάθει. Έχει την εμπειρία του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»; Έζησε ο κ. Αναστασιάδης τις ιστορικές στιγμές της συμμαχίας με τον Καντάφι; Το εμπάργκο στα Σκόπια; Τον έρωτα με τον Αραφάτ; Τις μπίζνες του κ. Χάλακ; Μπορεί η Κύπρος να αποφασίζει και η Ελλάδα να συμπαρίσταται, αλλά, βρε αδερφέ, ως ένα σημείο. (Μεταξύ μας: το λέμε τόσα χρόνια, να το πιστέψουμε κιόλας;) Άσε που η γενιά που είχε μεγαλώσει με τις βρετανικές αρχές Δημόσιας Διοίκησης και ήθελε, ως ένα βαθμό, την αυτοτέλεια, έχει αποσυρθεί. Τώρα, στα πράγματα, είναι τα δικά μας παιδιά. Όσα σπούδασαν σε ελληνικά Πανεπιστήμια και έκαναν το μεταπτυχιακό τους στη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ και την Πανσπουδαστική.
Αυτοί, ναι, μπορούν να καταλάβουν το τρίτο, μεγαλειώδες, μέρος της δήλωσης: «Θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να μην επιλέγει τα θύματά της όπως αυτή νομίζει ότι πρέπει να επιλέξει...». Εδώ, πλέον, έχουμε περάσει σε κβαντική σφαίρα διανοητικής λειτουργίας. (Τι λειτουργίας, οργασμού είναι το σωστό.) Κάποιος, επιπόλαιος αναγνώστης, μπορεί να ρωτήσει: «Δηλαδή να επιλέγει τα θύματά της με άλλον τρόπο, που θα της υπαγορεύετε εσείς, κ. Πρόεδρε; Ή, ίσως, ο Μεντβέντεφ;». Καθώς, απ' ό,τι φαίνεται, ο Πρόεδρος θεωρεί δεδομένο ότι η Ε.Ε., ως θηρίο της ζούγκλας, κάθε τρεις και λίγο επιλέγει κι ένα θύμα, έτσι, για να ικανοποιήσει τα αιμοβόρα της ένστικτα. (Τους έχει μείνει αυτή η μπρουταλιτέ από τότε που τρώγαν βελανίδια...). Βέβαια, στο συνακόλουθο ερώτημα: «και γιατί δεν φεύγουμε από αυτή την ανθρωποφάγα Ένωση;» ο ανώτατος πολιτειακός παράγων δεν θεώρησε σκόπιμο να τοποθετηθεί. Τον έχει, άλλωστε, υπερακοντίσει ο 4ος κατά σειρά πολιτειακός παράγων, ο αρχηγός της «αξιωματικής» αντιπολίτευσης και πρώην καταληψίας του Λυκείου Αμπελοκήπων.
Θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν οι δημοσιογράφοι που κατέγραψαν αυτές τις ιστορικές στιγμές του ελληνικού αδούλωτου πνεύματος ρωτώντας: «τελικά, τα 17 δισ. της τρύπας ποιος θα τα πληρώσει; Θα μας πείτε;». Αλλά νομίζω ότι, αρθέντες στο ύψος των περιστάσεων, καλά έπραξαν και το έκαναν «γαργάρα». Διότι θα ήταν εκτός κλίματος. Διότι τέτοια τεχνικά θέματα δεν έχουν θέση σε μια γιορτή εθνικής έξαρσης. Αλλά και διότι ο κ. Πρόεδρος δεν ασχολείται με λογιστικά παρελκόμενα. Ως σύμβολο της ενότητας και της ψυχής του έθνους οραματίζεται. Το να του πεις ότι το ταμείον είναι μείον και πρέπει κάποιος να το καλύψει, είναι σχεδόν προσβλητικό για την ποιητική του ενατένιση. Απλώς, δεν το προσέχει. Όπως δεν είχε παρατηρήσει ότι οι αμοιβές του, στη χρεωκοπημένη Ελλάδα, ήταν 355.000 ευρώ τον χρόνο, περισσότερες κι από του Ομπάμα. Τις εισέπραττε από το 2004 που εξελέγη και, όταν βούηξε το σύμπαν, τον Φεβρουάριο του 2012, παραιτήθηκε από αυτές. Ήμασταν ήδη στον 4ο χρόνο της κρίσης. Κάποιοι πικρόχολοι σχολίασαν ότι έκανε 8 χρόνια να αντιληφθεί ότι ήταν πολλά τα λεφτά για μια «άφραγκη» χώρα. Κακίες! Εγώ πιστεύω ότι ο ανώτατος πολιτειακός άρχων ούτε καν είχε ασχοληθεί με τον μισθό του. Αυτά τα ποταπά θέματα ήταν εκτός του θεσμικού του ρόλου. Είχε πάντα εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στη δικαιοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας. Ε, και σε μία γαλαντομία (μπορεί και δύο) για τους λειτουργούς της...
Θα ανησυχούσε, όπως κι εμείς άλλωστε, αν ξαφνικά έπρεπε να πληρώνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τη μανία που τους έχει πιάσει να κουρεύουν, επιλεκτικά, καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ, πού ξέρεις, μπορεί να στόχευαν, επιλεκτικά, σε νέα θύματα: τους υψηλά αμειβόμενους Προέδρους.