Τις τελευταίες ημέρες, όλοι, θέλοντας και μη, βγαίνουν από το καταφύγιο της ιδεοληψίας. Στο φως της δημόσιας αναμέτρησης και στο μέτωπο της πραγματικής ζωής. Στην πραγματική ζωή το ύφος αποκαλύπτει το αυθεντικό περιεχόμενο του πολιτικού εκφραστή.
Λίγο μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και ενώ η τρικομματική κυβέρνηση είχε πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κ. Τσίπρας, αποκαλούσε τους τρεις αρχηγούς «Μερκελιστές». Ήταν μία ύβρις. Ύβρις απέναντι στο λαό και στην επιλογή του. Και στη δημοκρατική λειτουργία ο σεβασμός αυτής της επιλογής δεν είναι μόνον αυτονόητος. Είναι ιερός.
Στο χαρακτηρισμό «Μερκελιστές», κρύβεται ο εύκολος δρόμος της αιώνιας ανάγκης, ο απέναντι να είναι υπηρέτης των ξένων και, ως τέτοιος, προδότης. Εκεί, όμως, κρύβεται ταυτόχρονα και η ρηχότητα της πολιτικής που φέρει μέσα της έναν πολιτικό αυταρχισμό. «Μερκελιστές» λοιπόν οι εκλεγμένοι αρχηγοί. «Μερκελιστές» αυτοί, «γκάνγκστερς» τα μέλη του Eurogroup.
Το ύφος είναι ο άνθρωπος. Ο λόγος συμπυκνώνει το ύφος. Αποκαλύπτει το ήθος. Και φέρνει μπροστά στα μάτια όλων μας, αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει ως κίνδυνο η νεοδημαγωγική αντίληψη αντιμετώπισης μεγάλων και δισεπίλυτων προβλημάτων. Η άρνηση της πραγματικότητας ,δηλαδή, και η αυταπάτη ότι η καταγγελία αποτελεί διέξοδο, την ώρα που οι πραγματικοί άνθρωποι αναμένουν πραγματικές λύσεις.
Μέσα στο στρατηγικό του αδιέξοδο, ο κ. Τσίπρας και ο σχηματισμός που εκφράζει, θα ανακαλύψουν σιγά – σιγά, ότι η ψευδοεπαναστατική μέθη δεν αποτελεί δύναμη της ιστορίας. Μόνο μέσα από το πύρινο μέτωπο της αναμέτρησης με την πραγματικότητα μπορούν να προκύψουν λύσεις.
www.lefteriskousoulis.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/tsiprasmerkelistes/