Γράφει η Λώρη Κέζα:
«Η Γερμανία, στην περίπτωση του ελληνικού «κουρέματος», θέλησε να τιμωρήσει εκείνους που χρηματοδοτούσαν υπερχρεωμένες οικονομίες. Στην περίπτωση του κυπριακού «κουρέματος», θέλησε να τιμωρήσει όσους μετέφεραν κεφάλαια και πλούτο στον συγκεκριμένο φορολογικό παράδεισο. Οι παράπλευρες απώλειες είναι οι απώλειες ενός πολέμου. Ξέρει η Γερμανία από τέτοια, επί πτωμάτων πάτησε και γιγαντώθηκε – πτώματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Γερμανία με την εμμονή της κατέστρεψε αρχικά την αγορά των ομολόγων και κατόπιν το αγαθό της τραπεζικής πίστης, πλήττοντας ανελέητα το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πιστεύει κανείς ότι αυτή ήταν η τελευταία πράξη στο ευρωπαϊκό δράμα; Σαφώς και όχι. Οσο οι πολιτικοί στέκονται σούζα και οι πολίτες λειτουργούν χωρίς συνείδηση, η Γερμανία θα συνεχίσει να καταστρέφει τους πάντες χωρίς ενδοιασμούς.
Ποια θα μπορούσε να είναι η αντίσταση, στο μέτρο των δυνατοτήτων του πολίτη; Ασφαλώς, ο αποκλεισμός σε οτιδήποτε γερμανικό. Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι δύσκολο να εφαρμοστεί από ανθρώπους που νιώθουν αποδυναμωμένοι. Πριν από έναν χρόνο υπήρξαν πρωτοβουλίες. Πέραν της παραίνεσης του Μανώλη Γλέζου. Είχαν προτείνει μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας.
Οι επαγγελματικοί σύλλογοι υπογράμμιζαν ότι ένας αποκλεισμός στην κατανάλωση γερμανικών προϊόντων θα λειτουργούσε «ως ελάχιστη και συμβολική ένδειξη διαμαρτυρίας στην έλλειψη αλληλεγγύης που ως ευρωπαίοι εταίροι θα αναμέναμε από τη Γερμανία». Σε κάποιους ακούστηκε μίζερο και αναποτελεσματικό. Στην Ελλάδα διοχετεύεται περίπου το μισό τοις εκατό των γερμανικών εξαγωγών. Δεν υπήρχε περίπτωση να θορυβηθεί ο γίγαντας....
Η επίθεση στους κύπριους καταθέτες φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις: είθε όλοι να καταρρεύσουν και να κυβερνά η Γερμανία τον πλανήτη ολόκληρο. Το μποϊκοτάζ, λοιπόν, δεν αφορά πια την ελληνική αγορά. Ο εκβιασμός μπορεί να επαναληφθεί. Και θα επαναληφθεί, αν δεν υπάρξει μια προειδοποίηση από όλους εκείνους που στηρίζουν τη γερμανική οικονομία με τις προτιμήσεις τους. Ευτυχώς για όσους θα ήθελαν να οργανώσουν τον καταναλωτικό αποκλεισμό, δεν υπάρχει κανένα αναντικατάστατο προϊόν.
Ο 21ος αιώνας προσφέρεται για αντίσταση τέτοιας καταναλωτικής μορφής. Το μήνυμα μπορεί να φτάσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Είναι κάτι εφικτό πρακτικά, αλλά ανέφικτο όσο καθένας ασχολείται με το δικό του πορτοφόλι, με τα δικά του προβλήματα. Κακά τα ψέματα, η αλληλεγγύη είναι ζήτημα των λίγων. Για να μην πούμε ότι ορισμένοι επιχαίρουν με την καταστροφή των άλλων. «Εδώ εμείς ζούμε με 500 ευρώ, θα νοιαστούμε για τους καταθέτες των 100.000;». Οσο αυτή είναι η κυρίαρχη νοοτροπία, το μποϊκοτάζ θα λειτουργεί σαν μια καρφίτσα που τρυπά ελέφαντα.
iefimerida.gr