Μεταφραση στα ελληνικα απο Αλέξη Παπαχελά
Ολοι οι ισχυροί βρίσκονται πλέον από τη μια πλευρά της «διένεξης» μεταξύ της λιτότητας και της ανάπτυξης με τη βοήθεια «τεχνητών» μέσων. Ολοι, πλην της Γερμανίας.
Η Ουάσιγκτον ακολουθεί από καιρό την πολιτική της ανάπτυξης και δεν σταματά να πιέζει το Βερολίνο να αλλάξει στάση. Το Τόκιο δείχνει να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Το Πεκίνο βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο. Ελπίδα όλων μας πρέπει να είναι να πετύχει το ιαπωνικό πείραμα και σε συνδυασμό με την αμερικανική εμπειρία να βοηθήσει να πεισθούν οι Γερμανοί πως η εμμονή με τη δημοσιονομική πειθαρχία δεν μπορεί να ξεπερνά κάποια όρια.
Υπάρχουν, όμως, δύο σημαντικά εμπόδια που καθιστούν ανεδαφικές τις τυχόν μεγάλες προσδοκίες σε σχέση με τη γραμμή του Βερολίνου. Πρώτο ανυπέρβλητο εμπόδιο, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να αλλάξει στάση η κ. Μέρκελ πριν από την προσέλευση των εκλογέων της Γερμανίας στις κάλπες. Θα διακινδύνευε την επανεκλογή της, η οποία τώρα μοιάζει σίγουρη.
Δεύτερο εμπόδιο, η εμμονή ενός γερμανικού κατεστημένου στην απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχία, κατά τρόπο που θυμίζει τις εμμονές για τον κανόνα του χρυσού της δεκαετίας του 1920. Και επειδή το γερμανικό software δεν φημίζεται για την ευελιξία σκέψης ή την ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων, κανείς δεν γνωρίζει πόσος καιρός θα χρειασθεί και μετά τις εκλογές για να αλλάξει ρότα η κ. Μέρκελ. Το ζήτημα είναι κατά πόσον θα αντέξει η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες του Νότου, έως τότε.
Η ελληνική κυβέρνηση ελπίζει πως μετά τις γερμανικές εκλογές και εφόσον η χώρα μας είναι σχετικώς εντάξει στις υποχρεώσεις της, θα υπάρξουν ή «κούρεμα» του επίσημου χρέους ή τα περίφημα ευρωομόλογα. Κανείς μας δεν ξέρει αν η κ. Μέρκελ έχει κλείσει το μάτι στον κ. Σαμαρά σε μια τέτοια κατεύθυνση, αλλά οι προσδοκίες υπάρχουν. Εχουμε, βεβαίως, και εκείνους που μονολογούν συνεχώς «μα και αυτοί οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να φέρουν πιο κοντά τις εκλογές τους να ηρεμήσουν κι αυτοί και εμείς όλοι;»...
Θα μπορούσε όμως να υπάρξει πολιτική ευελιξία;