Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Δεν συμπεριφέρθηκε καλά η κυρία Ναόμι Κλάιν στους εν Αθήναις πρωτοπόρους του αντικαπιταλιστικού αγώνα. Οι άνθρωποι την περιέφεραν σαν λάφυρο, την προσκάλεσαν στα γραφεία τους, έως και με τη Ναόμι Κάμπελ τη συνέκρινε ο αρχηγός τους, κι εκείνη, στη συνέντευξη που έδωσε στη Σοφία Παπαϊωάννου προχθές στον ΣΚΑΪ, ομολόγησε ότι κατά τη γνώμη της «η Αριστερά δεν έχει διαμορφώσει μια πειστική εναλλακτική λύση». Και όταν ρωτήθηκε αν στην «όλη Αριστερά» περιλαμβάνει και την ελληνική, εκείνη συγκατάνευσε.
Τις προάλλες είχαν οργανώσει ξενάγηση στην Αθήνα της κρίσης, όπου η κυρία Κλάιν και πάλι απογοήτευσε τους αρχιτραγουδιστές της εξαθλίωσής μας, όσους μέχρι πρότινος υποστήριζαν πως η πτώχευση θα ήταν προτιμότερη από τις δεσμεύσεις των μνημονίων. Ω της αχαριστίας! Είπε πως η κατάσταση στην Αργεντινή είναι πολύ χειρότερη από τη δική μας. Ούτε την ελπίδα δεν μας άφησε η άσπλαχνη Πανδώρα. Και για να σοβαρευτούμε, ας θυμηθούμε ότι εκτός από την εξουσία της φαντασίας υπάρχει και η εξουσία της πραγματικότητας. Και σε αντίθεση με τα φανταστικά μεγέθη, τα πραγματικά τοιαύτα είναι μετρήσιμα.
Δεν ξέρω αν οι συνθήκες της φιλοξενίας δεν την ικανοποίησαν ή αν υπήρξε πρόβλημα επικοινωνίας, πάντως την επόμενη φορά που οι παρ’ ημίν επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ και των συναφών πνευματικών ιδρυμάτων θελήσουν να μας εντυπωσιάσουν με κάποιο γκάτζετ διεθνών προδιαγραφών, ας το δουλέψουν λίγο καλύτερα. Ακόμη και αν τους αρέσει να αντιμετωπίζουν τη χώρα ως επαρχία, ας σκεφτούν ότι η εποχή που εντυπωσιαζόμασταν από την άφιξη του υπερθεάματος Μεντράνο στην κεντρική πλατεία ανήκει στο παρελθόν.
Η κυρία Ναόμι Κλάιν είναι, ως γνωστόν, συγγραφέας του γνωστού ευπώλητου «Το δόγμα του σοκ». Είναι ένα έργο στις σελίδες του οποίου η συγγραφέας εμφανίζεται με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που ανακαλύπτει την Αμερική ή εφευρίσκει την πυρίτιδα. Στηρίζεται στην κεντρική ιδέα πως οι ελίτ, οι οποίες δημιουργούν τις κρίσεις, οικονομικές, οικολογικές και άλλες, στη συνέχεια τις αξιοποιούν προκειμένου να επιβάλουν αντιδημοτικές πολιτικές στις κοινωνίες οι οποίες τελούν σε κατάσταση σοκ. Στην Ελλάδα βρέθηκε, εκτός των άλλων, για να ερευνήσει τη σχέση οικονομικής κρίσης και οικολογικής καταστροφής. Δεν πέρασε ούτε ένα εικοσιτετράωρο από τη συνέντευξή της και η οικολογική ισορροπία της χώρας δέχθηκε πλήγμα βαρύ με την παραίτηση του κ. Αρσένη από το ΠΑΣΟΚ.
Κατά τα άλλα, η κυρία Κλάιν μάς συμβούλευσε να φύγουμε από την Ευρώπη. Μας προέτρεψε να μαζευτούμε πέντ’-έξι κράτη και να φτιάξουμε μια δική μας ένωση. Σκέφτομαι τη σκηνή όπου ο Ελληνας πρωθυπουργός προτείνει στον Ιταλό ή τον Ισπανό ομόλογό του την ιδέα κι εκείνος, ρουφώντας το τερψιλαρύγγιό του, απαντάει τρυφερά: «Μαζί σου πάω και στην κόλαση, Αντώνη». Θα μου πείτε, εκτός από την Ιταλία και την Ισπανία, υπάρχει και η Συρία, και η Αίγυπτος ή η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, των οποίων οι προθέσεις θα πρέπει να διερευνηθούν πριν προβούμε στο απονενοημένο διάβημα.
Οταν δε άκουσε πως η συντριπτική πλειονότητα των δοκιμαζόμενων Ελλήνων δεν θέλει να εγκαταλειφθεί το ευρώ, απεφάνθη πως αυτό συμβαίνει επειδή φοβόμαστε τι μας περιμένει αν το εγκαταλείψουμε. Μια αποστομωτική απάντηση στην ευρέως διαδεδομένη άποψη πως οι Ελληνες προτιμούν το ευρώ για λόγους αισθητικής.
Παρ’ όλα αυτά, η κυρία Κλάιν είναι συμπαθής. Μιλάει σαν τη μεγαλύτερη αδελφή σου ή την εξαδέλφη, την οποία θαυμάζεις γιατί σπούδασε έξω και αυτή ανακάλυψε την Αμερική, ενώ εσύ ο ταλαίπωρος εξακολουθείς να βασανίζεσαι με το θέμα των Αρχαίων στις Πανελλαδικές.