Χεκίμογλου Αχιλλέας
Μήνες παρακολουθώ τις εξελίξεις της φιλόδοξης προσπάθειας για την πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου.
Σε επίπεδο αστικών λειτουργιών, το εγχείρημα θα αφήσει ευρύτερο αποτύπωμα στην πρωτεύουσα και θα επηρεάσει την καθημερινότητα των κατοίκων.
Εάν η Αθήνα «καίγεται» για ένα εμβληματικό έργο, που ενδέχεται να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα καλείται να λύσει, θα μπορούσε κάλλιστα να αντιγράψει μία «δουλεμένη» ιδέα από την Βαρκελώνη και να φτιάξει μία «Ράμπλα», δηλαδή έναν πεζόδρομο που θα καταλάβει τις τρεις κεντρικές λωρίδες του δρόμου, αφήνοντας δύο στην κυκλοφορία.
Η Ράμπλα των Αθηνών μπορεί κάλλιστα να «σηκώσει» μία μονή γραμμή τραμ, η οποία ας διπλασιάζεται πέραν της Ομονοίας - και ας συνεχίζει όχι μόνο προς την Πατησίων, αλλά και προς τον Σταθμό Λαρίσης, την Αλεξάνδρας, την υποβαθμισμένη Πειραιώς και την Χαμοστέρνας, έως το Φιξ του αείμνηστου Τάκη Ζενέτου. Πρόκειται για λύση που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο Μπιλμπάο, για το οποίο τόσα και τόσα έχουμε ακούσει.
Η απαγόρευση της κυκλοφορίας των οχημάτων στην Πανεπιστημίου θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη συμφόρηση την Ακαδημίας και την Σταδίου, ενώ θα επιβαρύνει και τους δορυφορικούς της δρόμους, διαχέοντας την κίνηση στα στενά των Αθηνών και κάνοντας τα κόκκαλα του Γιώργου Κανδύλη να τρίζουν.
Η ύφεση και η μείωση της κυκλοφορίας δεν θα κάνει άμεσα φανερό το πρόβλημα. Όμως, η κρίση θα τελειώσει (…κάποτε) και νομοτελειακά η κυκλοφορία των οχημάτων θα αυξηθεί. Τότε είναι που θα βρούμε την κατάσταση μπροστά μας, όπως έγινε με την - μη αναστρέψιμη πια- μεταπολεμική αντιπαροχή δύο -τρεις δεκαετίες αργότερα.
Στο ιστορικό τρίγωνο της πόλης (Σταδίου - Αθηνάς - Ερμού) μένουν πια ελάχιστοι κάτοικοι. Και η ολοκληρωτική «φραγή» της κεντρικής αρτηρίας, σε συνδυασμό με τις υφιστάμενες χρήσεις γης, θα βάλει ένα ακόμη λιθαράκι για την μετατροπή της σε έρημη ζώνη. Όμως, η φύση κενά δεν ανέχεται.
Η Αθήνα είναι μία ιστορική πρωτεύουσα, η οποία στα μάτια της υπόλοιπης ανθρωπότητας αποτελεί το προπύργιο της Δημοκρατίας και τον πρώτο από τους τρεις πυλώνες, που κατά την Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, συγκροτούν την έννοια της Δύσης (οι άλλοι δύο είναι η Ρώμη του κράτους δικαίου και η Ιερουσαλήμ του Χριστιανισμού). Παράλληλα, παραμένει το προπύργιο της Ευρώπης στην Εγγύς Ανατολή και όσο και να θέλουμε να την διαλύσουμε, ευτυχώς η πόλη ως ζωντανός οργανισμός που είναι, ανθίσταται.
Κακά τα ψέματα, η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου αποτελεί μία ωραία «βιτρίνα» που φτιάχνεται με καλές προθέσεις, αλλά αποκρύπτει αυτό που γνωρίζει βαθιά μέσα στο πετσί του ο μέσος πολίτης. Ό,τι δηλαδή, όπως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για την Ελλάδα, έτσι και δεν υφίσταται οποιοδήποτε βιώσιμο όραμα για την Αθήνα.
Εάν τα συναρμόδια υπουργεία ενδιαφέρονται πραγματικά για την Αθήνα, ας εστιάσουν στις γειτονιές, οι οποίες στερούνται στοιχειώδεις ανέσεις για την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Μάλιστα, εάν η πολιτική προτεραιότητα είναι η εμβλητικότητα των παρεμβάσεων, στα συρτάρια της ΕΑΧΑ και των υπουργείων «αραχνιάζουν» οι ξεχασμένες πολεοδομικές μελέτες του καθηγητή Δημήτρη Οικονόμου και άλλων επιφανών μηχανικών για την δεύτερη φάση της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων.
Και ας θυμούνται οι ιθύνοντες ότι καμία παρέμβαση στο σώμα της πόλης δεν θα οδηγήσει σε ανάταξη της πρωτεύουσας - που θα συμπαρασύρει και την υπόλοιπη χώρα-, εάν δεν εντάσσεται σε ένα στρατηγικό σχέδιο για την Αθήνα με στόχους, αρχή, μέση και τέλος, που θα προτείνει προοπτική και βιωσιμότητα για την Αττική.
Και κανένα πλάνο δεν πρόκειται να προχωρήσει, εάν δεν έχει ευρεία λαϊκή αποδοχή και υποστήριξη, εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και μία καλή ομάδα για να το εφαρμόσει.
TO BHMA