Διαβάστε τι γράφει ο τρελογιατρός:
Η ανατροπή της βεβαιότητας
Ως ψυχίατρος μπορώ να μιλήσω για τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους και στις οικογένειες τους οι οποίοι ξαφνικά βρέθηκαν να απειλούνται. Από την μεταπολίτευση που εγώ τουλάχιστον έχω την εμπειρία, κανείς δεν έθιγε την ασφάλεια των εργαζομένων στο δημόσιο. Ήταν ένα θέμα ταμπού. Είχαν οι εργαζόμενοι μέσα τους μια σιγουριά.
Βέβαια αυτή η σιγουριά μέσα σε μερικές ώρες ανετράπη. Και ανετράπη μέσα σε μερικές ώρες γιατί και τις προηγούμενες βδομάδες που είχαν γίνει οι συζητήσεις πιστεύω όλοι μέσα μας πόσο μάλλον και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ποτέ δεν πίστευαν ότι αυτή απειλή μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Σοκ και ανασφάλεια.
Νομίζω ότι όλους τους σοκάρει αυτό το γεγονός. Αν ξεφύγουμε από αυτό το στενό κύκλο, με αυτούς που έχουν στενή σχέση με την ΕΡΤ και πάμε στο δημόσιο τομέα που είναι γύρω στο 1.000.000 εκατομμύριο εργαζόμενοι τότε καταλαβαίνουμε ότι όλοι σοκαρίστηκαν χθες το βράδυ. Γιατί όλοι ξαφνικά ένιωσαν να τους αγγίζει αυτή η ανασφάλεια. Ανασφάλεια που μπορεί να είχαν και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Πάντα όμως γνωρίζαμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποδέχονταν χαμηλότερες αμοιβές σε σχέση με αυτό που έκαναν έχοντας όμως, ως αντιστάθμιση την εργασιακή ασφάλεια. Ένας πολιτικός μηχανικός ο οποίος δούλευε σε μια τεχνική εταιρεία έπαιρνε τα διπλάσια λεφτά από αυτόν που δούλευε σε μια δημόσια υπηρεσία. Όμως ο ένας ήξερε ότι αν το έργο δεν πήγαινε καλά μπορούσε να χάσει τη δουλειά του ενώ ο άλλος είχε μια ασφάλεια.
Αποτέλεσμα της ανασφάλειας; Το έντονο άγχος.
Είναι λογικό να υπάρχει ένα έντονο άγχος ως αντίδραση. Γιατί ουσιαστικά το άγχος είναι μια αντίδραση του οργανισμού στον κίνδυνο που υπάρχει στο περιβάλλον και μπορεί να εκδηλωθεί με ταχυκαρδία. Αυτό ξαφνικά συνέβη σήμερα το πρωί πιστεύω στους περισσότερους εργαζόμενους που έχουν οποιαδήποτε σχέση εργασίας με το δημόσιο.
Το 1/3 που επισκέφθηκαν σήμερα το πρωί τα ιατρεία εκδήλωσαν έντονο άγχος!
Ξαφνικά είναι αγχωμένοι όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειές τους. Μιλάμε δηλαδή για κάποια εκατομμύρια. Το 1/3 δηλαδή σήμερα το πρωί πρέπει να είχε πολύ μεγάλο άγχος. Το έζησα και εγώ στο δικό μου νοσοκομείο. Πολλοί ασθενείς ήταν αγχωμένοι, αναστατωμένοι και αναρωτιόντουσαν σχετικά με το τι μας ξημερώνει αύριο.
Δεν ξέρω κατά πόσο μέχρι χθες αισθανόταν ταυτισμένος ο Έλληνας με την δημόσια τηλεόραση. Διότι ο ίδιος της έδινε 1-2-3% ακροαματικότητα. Άρα πολύ περισσότερο ενδιαφερόταν για το τουρκικό σίριαλ παρά για μια πολύ σοβαρή συζήτηση που θα φιλοξενούσε η κρατική τηλεόραση. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι θα του λείψει τόσο πολύ. Θα του λείψει βέβαια η εναλλαγή που είχε και ξαφνικά κόβεται. Όπως όλοι, ας μην γελιόμαστε όταν κόπηκε το Αλτερ, μας κακοφάνηκε.
Το πένθος στην ελληνική κοινωνία και η μαύρη οθόνη.
Είναι μια υπενθύμιση του άγχους και της ανασφάλειας. Δηλαδή αύριο και μεθαύριο το βράδυ που θα κάτσω στον καναπέ μου, θα κάνω με το τηλεκοντρόλ ζάπινγκ και θα σκεφτώ πόσο ανασφαλής νιώθω, πόσο αβέβαιος για το μέλλον. Μπορεί αύριο να χάσω και εγώ τη δουλειά μου. Μπορεί να συγχωνευθούν τα νοσοκομεία, μπορεί να συγχωνευθούν τα δημοτικά σχολεία με τα διπλανά, μπορεί να συγχωνευτούν οι εφορίες. Το να αντικρίζεις μια μαύρη οθόνη είναι υπενθύμιση του άγχους και του πένθους που αισθάνεται κανείς.
Ο φθόνος των Ελλήνων.
Σήμερα το πρωί κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να ένιωσαν ακόμα και ικανοποιημένοι από την χθεσινή έκβαση. Για παράδειγμα σε πολλά site και δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα το πρωί, είδα ανθρώπους να γράφουν “καλά έπαθαν”. Είναι το συναίσθημα του φθόνου αυτό. Είναι ένα κλίμα το οποίο έχει καλλιεργηθεί τον τελευταίο καιρό. Τα μέσα μιλούσαν για αργόμισθους με υψηλούς μισθούς. Μπορεί να μην ξέραμε αν ήταν αλήθεια ή όχι αλλά λαμβάναμε αρκετές αρνητικές πληροφορίες. Ο φθόνος καλώς ή κακώς είναι ένα συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί αν μην είναι το καλύτερο και να μην το αποδεχόμαστε και να λέμε ότι ένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα πρέπει να νιώθει φθόνο αλλά υπάρχει. ”Επειδή έχει ο διπλανός καλύτερο και εγώ δεν έχω τότε εύχομαι και του διπλανού να πάθει βλάβη”. Φθόνος σημαίνει ότι δεν πιστεύω πώς μπορώ να τα καταφέρω εγώ σαν προσωπικότητα, νιώθω αδύναμος άρα εχθρεύομαι τον συνάνθρωπό μου και εύχομαι να μην τα καταφέρει.
Κοινωνικός αυτοματισμός.
Λέγεται κοινωνικός αυτοματισμός δηλαδή μια κοινωνική ομάδα να δρα εναντίον της άλλης δηλαδή ενστικτωδώς χωρίς να χρησιμοποιεί τη λογική. Μια κοινωνική ομάδα που έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα όπως οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, ένιωσαν φθόνο.
Τι θα έπρεπε να γίνει;
Χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί αυτή η πληγή και χρειάζεται να δοθεί μια εναλλακτική λύση. Αυτή τη στιγμή, κλείνοντας την τηλεόραση και έχοντας ένα μαύρο στη συχνότητα που περίμενες εσύ να δεις την ΕΡΤ δημιουργεί όπως είπαμε ανασφάλεια, άγχος, αίσθημα πένθους.
Δεν έπρεπε να ρίξουν το σήμα. Ας έπαιζαν ντοκιμαντέρ.
Αν χθες δεν έριχναν το σήμα και άφηναν να παίζει το ένα ντοκιμαντέρ μετά το άλλο, χωρίς δημοσιογράφο και χωρίς ειδήσεις, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η κατάσταση. Αλλά από τη στιγμή που γίνεται αυτό σου δημιουργεί μια άσχημη εικόνα την οποία την βλέπεις συνέχεια μπροστά σου. Και σου υπενθυμίζει αυτή την απώλεια. Η ψυχολογία του κοινού θα επανέλθει. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύ ισχυρό ζώο και όλα μπορεί να τα ξεπερνάει.
Η παύση της λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης, είχε έντονες ψυχολογικές επιπτώσεις όχι μόνο στους εργαζόμενους όπως είναι φυσικό αλλά και στον γενικότερο πληθυσμό που αντίκρισε ξαφνικά μια μαύρη οθόνη. Τα περιστατικά ανθρώπων που επισκέφτηκαν τα ιατρεία σήμερα το πρωί ήταν ιδιαίτερα αυξημένα, όπως εξηγεί ο νευρολόγος- ψυχίατρος κύριος Παύλος Σακκάς
Η ανατροπή της βεβαιότητας
Ως ψυχίατρος μπορώ να μιλήσω για τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους και στις οικογένειες τους οι οποίοι ξαφνικά βρέθηκαν να απειλούνται. Από την μεταπολίτευση που εγώ τουλάχιστον έχω την εμπειρία, κανείς δεν έθιγε την ασφάλεια των εργαζομένων στο δημόσιο. Ήταν ένα θέμα ταμπού. Είχαν οι εργαζόμενοι μέσα τους μια σιγουριά.
Βέβαια αυτή η σιγουριά μέσα σε μερικές ώρες ανετράπη. Και ανετράπη μέσα σε μερικές ώρες γιατί και τις προηγούμενες βδομάδες που είχαν γίνει οι συζητήσεις πιστεύω όλοι μέσα μας πόσο μάλλον και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ποτέ δεν πίστευαν ότι αυτή απειλή μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Σοκ και ανασφάλεια.
Νομίζω ότι όλους τους σοκάρει αυτό το γεγονός. Αν ξεφύγουμε από αυτό το στενό κύκλο, με αυτούς που έχουν στενή σχέση με την ΕΡΤ και πάμε στο δημόσιο τομέα που είναι γύρω στο 1.000.000 εκατομμύριο εργαζόμενοι τότε καταλαβαίνουμε ότι όλοι σοκαρίστηκαν χθες το βράδυ. Γιατί όλοι ξαφνικά ένιωσαν να τους αγγίζει αυτή η ανασφάλεια. Ανασφάλεια που μπορεί να είχαν και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Πάντα όμως γνωρίζαμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποδέχονταν χαμηλότερες αμοιβές σε σχέση με αυτό που έκαναν έχοντας όμως, ως αντιστάθμιση την εργασιακή ασφάλεια. Ένας πολιτικός μηχανικός ο οποίος δούλευε σε μια τεχνική εταιρεία έπαιρνε τα διπλάσια λεφτά από αυτόν που δούλευε σε μια δημόσια υπηρεσία. Όμως ο ένας ήξερε ότι αν το έργο δεν πήγαινε καλά μπορούσε να χάσει τη δουλειά του ενώ ο άλλος είχε μια ασφάλεια.
Αποτέλεσμα της ανασφάλειας; Το έντονο άγχος.
Είναι λογικό να υπάρχει ένα έντονο άγχος ως αντίδραση. Γιατί ουσιαστικά το άγχος είναι μια αντίδραση του οργανισμού στον κίνδυνο που υπάρχει στο περιβάλλον και μπορεί να εκδηλωθεί με ταχυκαρδία. Αυτό ξαφνικά συνέβη σήμερα το πρωί πιστεύω στους περισσότερους εργαζόμενους που έχουν οποιαδήποτε σχέση εργασίας με το δημόσιο.
Το 1/3 που επισκέφθηκαν σήμερα το πρωί τα ιατρεία εκδήλωσαν έντονο άγχος!
Ξαφνικά είναι αγχωμένοι όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειές τους. Μιλάμε δηλαδή για κάποια εκατομμύρια. Το 1/3 δηλαδή σήμερα το πρωί πρέπει να είχε πολύ μεγάλο άγχος. Το έζησα και εγώ στο δικό μου νοσοκομείο. Πολλοί ασθενείς ήταν αγχωμένοι, αναστατωμένοι και αναρωτιόντουσαν σχετικά με το τι μας ξημερώνει αύριο.
Δεν ξέρω κατά πόσο μέχρι χθες αισθανόταν ταυτισμένος ο Έλληνας με την δημόσια τηλεόραση. Διότι ο ίδιος της έδινε 1-2-3% ακροαματικότητα. Άρα πολύ περισσότερο ενδιαφερόταν για το τουρκικό σίριαλ παρά για μια πολύ σοβαρή συζήτηση που θα φιλοξενούσε η κρατική τηλεόραση. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι θα του λείψει τόσο πολύ. Θα του λείψει βέβαια η εναλλαγή που είχε και ξαφνικά κόβεται. Όπως όλοι, ας μην γελιόμαστε όταν κόπηκε το Αλτερ, μας κακοφάνηκε.
Το πένθος στην ελληνική κοινωνία και η μαύρη οθόνη.
Είναι μια υπενθύμιση του άγχους και της ανασφάλειας. Δηλαδή αύριο και μεθαύριο το βράδυ που θα κάτσω στον καναπέ μου, θα κάνω με το τηλεκοντρόλ ζάπινγκ και θα σκεφτώ πόσο ανασφαλής νιώθω, πόσο αβέβαιος για το μέλλον. Μπορεί αύριο να χάσω και εγώ τη δουλειά μου. Μπορεί να συγχωνευθούν τα νοσοκομεία, μπορεί να συγχωνευθούν τα δημοτικά σχολεία με τα διπλανά, μπορεί να συγχωνευτούν οι εφορίες. Το να αντικρίζεις μια μαύρη οθόνη είναι υπενθύμιση του άγχους και του πένθους που αισθάνεται κανείς.
Ο φθόνος των Ελλήνων.
Σήμερα το πρωί κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να ένιωσαν ακόμα και ικανοποιημένοι από την χθεσινή έκβαση. Για παράδειγμα σε πολλά site και δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα το πρωί, είδα ανθρώπους να γράφουν “καλά έπαθαν”. Είναι το συναίσθημα του φθόνου αυτό. Είναι ένα κλίμα το οποίο έχει καλλιεργηθεί τον τελευταίο καιρό. Τα μέσα μιλούσαν για αργόμισθους με υψηλούς μισθούς. Μπορεί να μην ξέραμε αν ήταν αλήθεια ή όχι αλλά λαμβάναμε αρκετές αρνητικές πληροφορίες. Ο φθόνος καλώς ή κακώς είναι ένα συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί αν μην είναι το καλύτερο και να μην το αποδεχόμαστε και να λέμε ότι ένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα πρέπει να νιώθει φθόνο αλλά υπάρχει. ”Επειδή έχει ο διπλανός καλύτερο και εγώ δεν έχω τότε εύχομαι και του διπλανού να πάθει βλάβη”. Φθόνος σημαίνει ότι δεν πιστεύω πώς μπορώ να τα καταφέρω εγώ σαν προσωπικότητα, νιώθω αδύναμος άρα εχθρεύομαι τον συνάνθρωπό μου και εύχομαι να μην τα καταφέρει.
Κοινωνικός αυτοματισμός.
Λέγεται κοινωνικός αυτοματισμός δηλαδή μια κοινωνική ομάδα να δρα εναντίον της άλλης δηλαδή ενστικτωδώς χωρίς να χρησιμοποιεί τη λογική. Μια κοινωνική ομάδα που έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα όπως οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, ένιωσαν φθόνο.
Τι θα έπρεπε να γίνει;
Χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί αυτή η πληγή και χρειάζεται να δοθεί μια εναλλακτική λύση. Αυτή τη στιγμή, κλείνοντας την τηλεόραση και έχοντας ένα μαύρο στη συχνότητα που περίμενες εσύ να δεις την ΕΡΤ δημιουργεί όπως είπαμε ανασφάλεια, άγχος, αίσθημα πένθους.
Δεν έπρεπε να ρίξουν το σήμα. Ας έπαιζαν ντοκιμαντέρ.
Αν χθες δεν έριχναν το σήμα και άφηναν να παίζει το ένα ντοκιμαντέρ μετά το άλλο, χωρίς δημοσιογράφο και χωρίς ειδήσεις, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η κατάσταση. Αλλά από τη στιγμή που γίνεται αυτό σου δημιουργεί μια άσχημη εικόνα την οποία την βλέπεις συνέχεια μπροστά σου. Και σου υπενθυμίζει αυτή την απώλεια. Η ψυχολογία του κοινού θα επανέλθει. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύ ισχυρό ζώο και όλα μπορεί να τα ξεπερνάει.
http://boro.gr