Ο σύζυγος της Ελευθερίας, ζωγραφίζοντας ένα πίνακα για πρώτη φορά μετά τον χαμό της αγαπημένης του γυναίκας, μιλά για το σκληρό χτύπημα της μοίρας. Συγκίνηση, κόμπος στο στομάχι και ένα τεράστιο «γιατί» είναι τα συναισθήματα που νιώθει κανείς όταν τον ακούει να μιλάει…
«Είναι το πρώτο που φτιάχνω μετά τον θάνατό της. Στην ουσία διαπραγματεύεται το θέμα της απώλειας», εξομολογείται.
Ο Βασίλης, έχει το δικό του εργαστήριο όπου ζωγραφίζει. Εκεί ήταν και όταν έμαθε για τον θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας.
Περιγράφει την χειρότερη μέρα της ζωής του: «Εκείνη η μέρα ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Ήμουν εδώ και με πήρανε τηλέφωνο. Μου είπαν ότι χτύπησε. Η πρώτη εικόνα ήταν από τις πιο σκληρές που αντιμετώπισα. Πήγα εκεί και την είδα κάτω, σε μια λίμνη από αίματα. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι και πολλά».
Οι κόρες του είναι 10 και 7 ετών και εκείνος λέει: «Δεν μπορώ να σου μιλήσω για τη δασκάλα Ελευθερία. Εγώ έχασα τη σύντροφό μου. Πέρασαν έξι μήνες και ακόμα δεν νομίζω ότι μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν ξέρω τι μου λείπει. Το κενό είναι τεράστιο. Κενό ύπαρξης! Τα παιδιά είναι δυνατά. Το πρόβλημα είναι τα βράδια. Όταν μαζευόμαστε και οι τρεις στο σπίτι και προσπαθούμε να κοιμηθούμε, εκεί λίγο ο ένας κοιτάει τον άλλον στα μάτια».
Οι επισκέψεις στο νεκροταφείο στην αρχή ήταν για εκείνον αβάσταχτες: «Στην αρχή όταν ήταν χώμα δεν το άντεχα. Ήταν για μένα αβάσταχτο. Τώρα με το μάρμαρο μπορώ και πηγαίνω. Τα παιδιά δεν έχουν πάει ποτέ, δεν θέλουν».
Δειτε το βιντεο εδω