Του Στέφανου Κασιμάτη
«Ωχ!», μου ξέφυγε αυθορμήτως, μόλις διάβασα ότι ο στόχος που έθεσε ως υπουργός ο Πάνος του Πολιτισμού είναι να δώσει ένα «ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας» στους ξένους επισκέπτες της χώρας ότι «υπάρχει η βαθύτερη Ελλάδα, που δεν ηττάται και, γιατί όχι, θριαμβεύει». Μα, συγγνώμη, κύριε υπουργέ μου, αλλά αυτό δεν έχει ήδη συμβεί;
Η κρίση δεν ήταν ο θρίαμβος της βαθύτερης Ελλάδας, της λατρεμένης Grece profonde; Η Ελλαδάρα της υπερκατανάλωσης και του Συβαριτισμού με δανεικά, η Ελλάδαρα που σπατάλησε τις ευκαιρίες από τη συμμετοχή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, η Ελλαδάρα των κοτζαμπάσηδων που αφέθηκε στο όργιο της κομματικοποίησης και ξεχαρβάλωσε όποιους θεσμούς είχε, η Ελλαδάρα που δόξασε τα δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, κατάργησε την ατομική ευθύνη και επέβαλε τον παράδεισο της ισοπεδωτικής εξίσωσης, αυτή η Ελλαδάρα δεν ήταν που θριάμβευσε τελικά;
Και εξακολουθεί να θριαμβεύει, αν κρίνω από την αντίσταση στην αξιολόγηση, την άρνηση κάθε είδους μεταρρύθμισης - ακόμη και από στελέχη της κυβέρνησης, που υποτίθεται ότι έχουν δεσμευθεί να τις πραγματοποιήσουν. Αν λάβω υπ’ όψιν, επίσης, τις σπασμωδικές, σχεδόν στα κουτουρού, απόπειρες που επιχειρούνται, όπως π.χ. με τον τραγικό αυτοσχεδιασμό στην περίπτωση της ΕΡΤ ή με τις οριζόντιες απολύσεις που γίνονται υπό το μαστίγιο της τρόικας και την αγωνία της δόσης. Είμαστε μια χώρα που συντηρείται με δόσεις. Εχει μια κυβέρνηση, η οποία θέλει στα λόγια, μάλλον όμως δεν μπορεί στην πράξη· και μια αξιωματική αντιπολίτευση που οραματίζεται «πέντε έξι μήνες με τους δικούς μας πόρους και μετά, μαζί με τον λαό, βλέπουμε τι κάνουμε». Ανίκανοι να συγκροτήσουμε δικό μας σχέδιο, απρόθυμοι να αλλάξουμε και, σε τελευταία ανάλυση, αδιάφοροι αν, με την αμεριμνησία του λεβεντοκορόιδου (για να μην το πω χειρότερα...), καταλήξουμε όλοι μαζί στον πάτο. Πιο «ηχηρό» μήνυμα της Grece profonde από αυτό που ζούμε σήμερα εδώ δεν υπάρχει - και περιττεύει να το στείλουμε έξω, γιατί ήδη όλος ο κόσμος παρακολουθεί το δράμα, χωρίς εμείς να μπορούμε πια να κρύψουμε τίποτε και να κοροϊδέψουμε κανέναν...
Ουφ!.. Ξέσπασα και ηρέμησα. Οπότε, τώρα, μπορώ να δω και τη θετική πλευρά του θέματος με το οποίο καταπιάνομαι εδώ. Φοβάμαι ότι κακώς -να το παραδεχθώ- ήμουν επιφυλακτικός στον διορισμό του Πάνου Παναγιωτόπουλου ως υπουργού Πολιτισμού. Αν ο «πολιτισμός» στον τίτλο του υπουργείου νοείται ως παράδειγμα οργουελιανού Newspeak, πολιτικής ορθότητας ή, γιατί όχι, κοινής ειρωνείας, τότε ο Πάνος, ως ενσάρκωση της Grece profonde, είναι ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση!
Εκκληση αυτοσυγκράτησης
Πολύ καλοπροαίρετα θα το πω - προειδοποιώ για να μην παρεξηγηθώ. Μου λένε φίλοι από το ΠΑΣΟΚ (ούτε ένας ούτε δύο, σημειωτέον...) ότι ο πρόεδρος ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος αδυνατεί να κρύψει τα αισθήματα που του προκαλεί η Θεοδώρα η Τζάκρη. Οταν η καλή βουλευτίνα από τα Γιαννιτσά παίρνει τον λόγο στις συνεδριάσεις, ο Βενιζέλος ζητεί να του φέρουν ένα μπολ κεράσια, τα οποία τρώει σκυμμένος, χωρίς ποτέ να ρίχνει έστω μία ματιά στην επιτομή της γιαννιτσιώτικης κομψότητας που στέκεται απέναντι του και αρθρώνει πολιτικό λόγο. Την ώρα αυτή, μου επισημαίνουν ότι πολύ συχνά τον παρατηρούν να κρατά ένα κουκούτσι στα δάκτυλά του και να το εξετάζει, σαν να μην έχει αποφασίσει τι θέλει να το κάνει. Ε λοιπόν, όχι, κύριε πρόεδρε! Οχι! Επιτρέψτε μου να νομίζω ότι μαντεύω τις τρομερές σκέψεις σας εκείνη τη στιγμή της δοκιμασίας και σας εξορκίζω να μην το κάνετε! Μην ξεχνάτε την αστική αγωγή σας...
Erratum
Δεν το είχα προσέξει, με αποτέλεσμα να κάνω ένα λάθος στο χθεσινό σημείωμα. Αλλά δεν το είχε προσέξει ούτε ο πρωθυπουργός ότι οι ευρωεκλογές του 2014 δεν θα γίνουν τον Ιούνιο, αλλά τον Μάιο, καθώς οι αρμόδιοι έκριναν ότι η τέλεσή τους τον Ιούνιο είναι ένας από τους λόγους στους οποίους οφείλεται η χαμηλή συμμετοχή στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Κατόπιν τούτου, η δημόσια δέσμευση του πρωθυπουργού προς τον Μανώλη Κεφαλογιάννη ότι αυτός θα είναι ο επικεφαλής της προετοιμασίας των ευρωεκλογών του «επομένου Ιουνίου» δεν ισχύει ούτε τυπικά. (Φυσικά, κανείς δεν εμποδίζει τον άξιο βουλευτή να κάνει τον Ιούνιο προεκλογική εκστρατεία για κάποιες ευρωεκλογές, που θα γίνουν μέσα στο κεφάλι του. Ισως αυτή να είναι η καλύτερη λύση για όλους...).
Επιστροφή στην παιδικότητα
Σιωπηλός παρακολουθούσε ο Μιχάλης Ταμήλος (Ν.Δ. Τρικάλων) την άτυπη ενημέρωση βουλευτών του κόμματος για το πολυνομοσχέδιο από τους αρμοδίους υπουργούς. Αφού είχε τελειώσει η συζήτηση, ο Μ. Ταμήλος σήκωσε δειλά το χεράκι του και είπε: «Μπορώ να ρωτήσω κάτι, κύριε;». «Ναι, Μιχαλάκη, μπορείς. Τι είναι;», φαντάζομαι ότι θα του απάντησε ο Γ. Στουρνάρας. «Πειράζει αν δεν ψηφίσω ένα άρθρο;», ήταν η ερώτηση του βουλευτή. Δεν ξέρω τι ακολούθησε, αλλά θεωρώ βέβαιον ότι θα ενημερώθηκε πάραυτα ο κηδεμών του Μ. Ταμήλου, Αντώνης Σαμαράς. Σας μετέφερα, με όσο περισσότερη τρυφερότητα μπορούσα, αυτό το περιστατικό, διότι αποδεικνύει την πεποίθησή μου ότι η άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να ξαναβρούμε τη χαμένη παιδικότητα μας...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ