Είμαστε η μόνη χώρα του κόσμου που επέτρεψε στους ηττημένους να γράψουν την Ιστορία και μεταπολιτευτικά να καταλάβουν σχεδόν όλες τις θέσεις διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου. Οποιος δεν είχε μεταλάβει του αχράντου αριστερισμού δεν έκανε καριέρα.
Μια φανερή μασονία που σαν σαράκι έφτασε ως το μεδούλι των εξουσιαστικών μηχανισμών και, κυρίως, όπου υπήρχε χρήμα.
Μπορεί η Αριστερά να μην κυβέρνησε ποτέ μόνη της, πλην της εποχής της βραχύβιας κατσαπλιάδικης εμφυλιακής επικράτειάς της, όμως εργοδοτήθηκε από όλους, στελέχωσε καθετί που είχε φράγκα και δύναμη. Από το κράτος και τα μαγαζιά των νταβατζήδων, ως ΜΚΟ, «ανεξάρτητες» αρχές και, φυσικά, την ταλαίπωρη Παιδεία, την οποία αφελλήνισαν και κυριολεκτικά ξέσκισαν.
Οδήγησαν τους εργαζομένους σε μεγαλοπρεπείς ήττες και καταστροφές, με κυριότερη τη διάλυση της κουλτούρας εργασίας του Ελληνα, αφού έσπειραν σε όλη την κοινωνία το παράσιτο της «ήσσονος προσπαθείας». Ποτέ πριν η τεμπελιά, η αναξιοκρατία και η εξίσωση προς τα κάτω δεν είχαν τόσους ιεροκήρυκες.
Στον ιδιωτικό τομέα ξεχαρβάλωσαν την παραγωγική βάση, έδιωξαν επιχειρήσεις, αγνόησαν τον διεθνή ανταγωνισμό και απαξίωσαν ολόκληρους κλάδους, όπως π.χ. τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία. Κουφάρια μείνανε τα εργοτάξια και οι κόκκινες σημαίες απέξω.
Στο Δημόσιο πέρασαν το «σπεύδε βραδέως», τη λογική ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να ζούμε ρεφενέ με τεράστια ελλείμματα, χάριν «κοινωνικής πολιτικής».
Εκαναν τους αγρότες, τους σκληρότερα εργαζομένους, τη ραχοκοκκαλιά του έθνους, τζάνκια των επιδοτήσεων, να περιφρονούν την ίδια τη δουλειά τους.
Είχαμε υγιή συνδικαλισμό; Είχαμε παραγωγικό, σοβαρό κράτος; Πειθαρχημένη, ελληνοκεντρική Παιδεία; Είχαμε υγιή και ελεύθερη επιχειρηματικότητα; Τέχνη που να εκφράζει την ταυτότητα του λαού μας, να του δίνει δύναμη και ελπίδα; Τίποτε από αυτά. Και όλα δημιούργημα μηχανισμών παρακμής που στελέχωσε η Αριστερά.
Επί ΠΑΣΟΚ χώθηκαν παντού. Ανακυκλώθηκαν στρατιές πρώην «ορθόδοξων» κομμουνιστών, φουλαράτων ανανεωτικών, μαοϊκών καφετζήδων, τροτσκιστών του Ντα Κάπο και της Μυκόνου, ό,τι φυντάνι υπήρχε.
Ακόμη όμως και η Ν.Δ., όποτε κυβέρνησε, έκανε συχνά το ίδιο. Ηταν ένα μιράκολο. Πράσινοι κυβερνούσαν, μπλε κυβερνούσαν, την ανακυκλωμένη αριστεράντζα διόριζαν σε θέσεις-κλειδιά ή της έκαναν τον τροχονόμο στις μπίζνες της. Μια ακατανόητη, καταστροφική ενοχή έκανε τους νικητές, τους αληθινούς υπερασπιστές της Δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας, να ψελλίζουν μεσαιοχωρίτικες μπούρδες απέναντι στους διαφόρων αποχρώσεων «ιεχωβάδες», που απεχθάνονται το έθνος, γουστάρουν τη βία αλλά στην μπουνάτσα κάνουν μπίζνες.
Δεν φτάσαμε τυχαία ως εδώ. Ο αστικός και λαϊκός δημοκρατικός κόσμος και αυτοί που έπρεπε να τον εκφράζουν έκαναν χώρο σε αυτή την αλητεία. Και φυσικά δεν αναφέρομαι ποτέ στη βάση, που ασχέτως διαφορετικών αντιλήψεων στο κοινωνικό καθεστώς είναι πατριώτες, άνθρωποι που ανήκουν, όπως εγώ και εσείς, στον κόσμο της εργασίας και στα πολύ δύσκολα όλοι μαζί θα 'μαστε.
Αναφέρομαι στη νομενκλατούρα με το βρόμικο μάτι, στους ψευτοδιανοούμενους, τους ψευτοεπιχειρηματίες και τα στελέχη τους. Αναφέρομαι στα τσιμπούρια στον σβέρκο της πατρίδας, που υποδύονται τους καθηγητάδες, τους δημοσιογράφους, τα στελέχη των νταβατζήδων και ορισμένους εκ των νταβατζήδων αυτοπροσώπως. Ακόμη και τώρα θέλουν να φάνε τα πάντα, ακόμη και τα κόκαλα, το πετσί της Ελλάδας.
Αυτοί, οι κυρίαρχες αντιλήψεις τους, φέρανε στην ουσία τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Την υπέσκαψαν πρώτα απ’ όλα ηθικά, διαστρέβλωσαν ακόμη και τις έννοιες των ιδεών. Η εγκληματική διαχείριση δεν ήταν παρά η αναπόφευκτη αντανάκλαση, το πολιτικό αποτέλεσμα του αήθους μηδενισμού και της τεμπελχανέικης αντίληψής τους.
Στις δικές τους λογικές, που κυρίως το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε, κοινωνικοποιήθηκαν επιχειρήσεις που οδηγήθηκαν στην απαξίωση, διακινδυνεύοντας σήμερα τις θέσεις εργασίας και αυτών που δεν φταίγανε.
Το πρώτο πράγμα όμως που κοινωνικοποίησαν ήταν η διαφθορά. Μύησαν ακόμη και τον κυρ Μήτσο, την τελευταία τρύπα του ζουρνά, στο δόγμα ότι μάγκας είναι ο επιτήδειος λουφαδόρος και μαλάκας ο τίμιος και σκληρά εργαζόμενος. Οι προοδευτικάντζες, π.χ. στα πανεπιστήμια και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έκαναν τη ρεμούλα «λαϊκή κατάκτηση». Μερικές φορές δεν επρόκειτο για κομπίνες, υπερτιμολογήσεις κ.λπ. αλλά για κανονική αρπαγή. Ο Γιαγκούλας ήταν πιο σοφιστικέ στις ληστείες του από κάτι προοδευτικά γομάρια. Μέσα από τη διάχυση εξουσιών και διαχείρισης από νέες βαθμίδες αυτοδιοίκησης, συμβούλια, επιτροπές κ.λπ., δημιουργήθηκαν πολλά μικρομερίδια στα λάφυρα της αδιαφανούς διαχείρισης. Από την «ανάπλαση» της τάδε μικρής πλατείας ως την προμήθεια όπλων και τα δημόσια έργα, κοντά στους καρχαρίες ρίχνανε μια μικρή δαγκωματιά στα πλευρά της Ελλάδας και οι «προοδευτικές» μαρίδες των μηχανισμών.
Κάποιες φορές αυτά τα αντέγραψαν και δικά μας μπουμπούκια. «Νεοδημοκράτες» που διαχειρίστηκαν τη μικρομεσαία εξουσία τους με μεθόδους ΠΑΣΟΚ. Αλλά συχνά και αυτοί με την αριστεράντζα έκαναν τις κολεγιές τους και προσχωρούσαν στη λογική της. Ηθελαν, βλέπετε, να παίρνουν και κάνα εύσημο «δημοκρατικότητας» από τους αληθινούς εχθρούς της δημοκρατίας, από φασίστες με ροζ ή κόκκινο μανδύα.
Αυτά τέλειωσαν; Σ' έναν βαθμό, ναι. Εχουμε όμως δρόμο…
εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ